domingo, 29 de junio de 2014

Gacela del amor desesperado

La noche no quiere venir
para que tú no vengas,
ni yo pueda ir.

Pero yo iré,
aunque un sol de alacranes me coma la sien.

Pero tú vendrás
con la lengua quemada por la lluvia de sal.

El día no quiere venir
para que tú no vengas,
ni yo pueda ir.

Pero yo iré
entregando a los sapos mi mordido clavel.

Pero tú vendrás
por las turbias cloacas de la oscuridad.

Ni la noche ni el día quieren venir
para que por ti muera
y tú mueras por mí.

Federico García Lorca: Diván del Tamarit (1940)

Versións:
Amancio Prada: Gacela del amor desesperado; 3 poetas en el círculo; 1998; Pista 12



Carlos Cano: Gacela del amor desesperado; Diván del Tamarit; 1998; Gacelas: Pista 3



Manolo Sanlúcar e Carmen Linares: Gacela del amor desesperado; Locura de brisa y trino; 2000; Pista 5



Enrique Moratalla: Gacela del amor desesperado; Corazón transeunte; 2001; Pista 12



Amancio Prada: Gacela del amor desesperado; Sonetos y canciones de Federico García Lorca; 2004; Pista 12

(Reedición de estudo da versión do disco 3 poetas en el círculo, do ano 1988)



Enrique Moratalla: Gacela del amor desesperado; Diván del tamarit; 2007; Pista 9



Marta Gómez: Gacela del amor desesperado; El corazón y el sombrero; 2011; Pista 4



Carlos Salinas: Gacela del amor desesperado; www.salinasrevolucion.com; 2012;



Chavela Vargas: Gacela del amor desesperado; La luna grande; 2012; Pista 15



Atilio y Los Alimonados: Gacela del amor desesperado; Atilio y Los Alimonados cantan Lorca; 2013; Pista 15



* [Por razóns de espazo etiquetouse a Carlos Salinas como Salinas e Enrique Moratalla como Moratalla.]

sábado, 28 de junio de 2014

Gacela del amor con cien años

Suben por la calle
los cuatro galanes,

ay, ay, ay, ay.

Por la calle abajo
van los tres galanes,

ay, ay, ay.

Se ciñen el talle
esos dos galanes,

ay, ay.

¡Cómo vuelve el rostro
un galán y el aire!

Ay.

Por los arrayanes
se pasea nadie.

Federico García Lorca: Diván del Tamarit (1940)

Versións:
Carlos Cano: Gacela del amor con cien años; Diván del Tamarit; 1998; Gacelas, Pista 12



Enrique Moratalla: Gacela del amor con cien años; Diván del tamarit; 2007; Pista 10

domingo, 22 de junio de 2014

Gacela de la terrible presencia

Yo quiero que el agua se quede sin cauce.
Yo quiero que el viento se quede sin valles.

Quiero que la noche se quede sin ojos
y mi corazón sin la flor del oro;

que los bueyes hablen con las grandes hojas
y que la lombriz se muera de sombra;

que brillen los dientes de la calavera
y los amarillos inunden la seda.

Puedo ver el duelo de la noche herida
luchando enroscada con el mediodía.

Resisto un ocaso de verde veneno
y los arcos rotos donde sufre el tiempo.

Pero no ilumines tu limpio desnudo
como un negro cactus abierto en los juncos.

Déjame en un ansia de oscuros planetas,
pero no me enseñes tu cintura fresca.

Federico García Lorca: Diván del Tamarit (1940)

Versións:
Carlos Cano: Gacela de la terrible presencia; Diván del Tamarit; 1998; Gacelas, Pista 2



Toti Soler: De la terrible presencia; Cançons; 2000; Pista 10

viernes, 20 de junio de 2014

Enterro do neno probe

Punteiros de gaita
acompañábano.
O pai, de negro;
              no mar, unha vela
                      branca.

Os amiguiños levábano.
              Non pesaba nada.

Abaixo, o mar;
o camiño no aire
              da mañá.
Il iba de camisa
              limpa
e zoquiñas brancas.

Os amiguiños levábano.
              Non pesaba nada.

Luis Pimentel: Sombra do aire na herba (1959)

Versións:
Benedicto: Enterro do neno probe; Pola unión; 1977; Cara B, Corte 4



Pilocha: O enterro do neno probe; Pilocha; 1978; Cara A, Corte 5

jueves, 19 de junio de 2014

Gacela de la raíz amarga

Hay una raíz amarga
y un mundo de mil terrazas.

Ni la mano más pequeña
quiebra la puerta del agua.

¿Dónde vas, adónde, dónde?
Hay un cielo de mil ventanas
—batalla de abejas lívidas—
y hay una raíz amarga.

Amarga.

Duele en la planta del pie
el interior de la cara,
y duele en el tronco fresco
de noche recién cortada.

¡Amor, enemigo mío,
muerde tu raíz amarga!

Federico García Lorca: Diván del Tamarit (1940)

Versións:
Carlos Cano: Gacela de la raíz amarga; De la luna y el sol; 1980; Pista 3



Carlos Cano: Gacela de la raíz amarga; Diván del Tamarit; 1998; Gacelas, Pista 6



Enrique Moratalla: Gacela de la raiz amarga; Diván del tamarit; 2007; Pista 2

Quadrivium da papoula

Na maré de palla esguía
escachan pétalas roxas,
e a proa da bris navega
entre illas de catro follas.

O sangue da terra rube
ao cáliz da papoula,
e baixa o sol a deitarse
na onda de pan e rosas.

O ar do serán e a luz
a leira grávida arrolan,
verde cantiga nupcial
das espigas e as papoulas.

Para a nacenza do pan
quixo Deus unha coroa,
e pousou na sen da espiga
os rubís de catro follas.

                    San Miguel de Outeiro, 1967

Valentín Paz Andrade: Sementeira do vento (1968)

Versións:
2naFronteira: Catrivium da mapoula; Alma; 2013; Pista 1

martes, 17 de junio de 2014

Gacela de la muerte oscura

Quiero dormir el sueño de las manzanas,
alejarme del tumulto de los cementerios.
Quiero dormir el sueño de aquel niño
que quería cortarse el corazón en alta mar.

No quiero que me repitan que los muertos no pierden la sangre:
que la boca podrida sigue pidiendo agua.
No quiero enterarme de los martirios que da la hierba,
ni de la luna con la boca de serpiente
que trabaja antes del amanecer.

Quiero dormir un rato,
un rato, un minuto, un siglo;
pero que todos sepan que no he muerto;
que hay un establo de oro en mis labios;
que soy el pequeño amigo del viento Oeste;
que soy la sombra inmensa de mis lágrimas.

Cúbreme por la aurora con un velo,
porque me arrojará puñados de hormigas,
y moja con agua dura mis zapatos
para que resbale la pinza de su alacrán.

Porque quiero dormir el sueño de las manzanas
para aprender un llanto que me limpie de tierra;
porque quiero vivir con aquel niño oscuro
que quería cortarse el corazón en alta mar.

Federico García Lorca: Diván del Tamarit (1940)

Versións:
Carlos Cano: Gacela de la muerte oscura; Diván del Tamarit; 1998; Gacelas, Pista 7



Enrique Moratalla: Gacela de la muerte oscura; Diván del tamarit; 2007; Pista 3

lunes, 16 de junio de 2014

A espiña

                 I
Pra que vos fale esta noite
metéronme certo empeño
e un pouco a falarvos veño,
si hai por eiquí quen me escoite.


Anos fai que nos riñós
levo cravada unha espiña,
e como me doi aíña
vouna quitar diante vós.


Si mentres ma arrinco berro,
disimulaime a molesta:
láiase a besta i é besta,
é ferro, e quéixase o ferro.


Moito non se han de alegrar
de ver que inda teño alentos
os que beberon os ventos
para facerme calar.


Mais deses que, aquí chegado,
con gaita me recibiron
e cando enteiro me viron
quixeron venne aforcado;

deses, con almas de can,
que coidan, na súa insolencia,
que se merca unha concencia
por catro codias de pan;


deses que medrando vin
dos abusos do poder
a xornal quixeran ter
un cómplice mudo en min;


deses pra quen todo enteiro
o orden moral é un nagocio,
a cubiza un sacerdocio
i o millor Dios o diñeiro;


deses pra quen fun mambí
cando era máis español
i enchen cos mambís o fol,
ida xa España de eiquí;

deses entre quen semeei
semente de paz i amor
pra coller un deshonor
por cada gran que ceibei;

deses que na loita cega
que descontra min trabaron
hastra matar non pararon
a probe Terra Galega1;

deses que cando a fundei
ofrecéronme a súa caixa
e... díronseme de baixa
cando a cobrarlla mandei;

deses que de rabia cheos
da porta me despediron
e abríronma cando viron
que ma abrían os alleos;

deses que na época vella
dixeron de min horrores
en papeis de dúas coores:
alaranxada e vermella...

(que pra eso a nosa bandeira
serviu na súa man odiosa:
pra erguerse ante a xente nosa
e arriarse ante a extranxeira);

deses que, o nome calando,
non me quero eiquí ocupar:
quen as fai ten que as pagar,
¡i eses xa as están pagando!


                 II
O amigo que me convida
a cantar nesta velada,
pesante de ver calada
a miña Musa ferida,

quer que vos diga as razós
por que non sallo nin entro
na Benéfica, no Centro
e nas gallegas reuniós.

Según el, fuxindo ó trato
dos peisanos que me queren
doulles pe pra se ofenderen
e pra terme por ingrato.

Quen conoce a miña hestoria
e sen méretos me ergueu;
quen dende que os deprendeu
trai meus versos na memoria;

quen onde se me aldraxou
sacou a cara por min,
e cando un couce collín
deulle el sete a quen mo dou,

ten lexítimo direito,
posto que o amor fai vasallos,
ós máis finos agasallos
dun nobre e fidalgo peito…

Fala ben quen así fala
i eu, coberto de rebor,
nada teño que repor,
que ás veces calar é gala.

¡Son algo ingrato, é verdade!
Mais pode decir en cru
que na miña ingratitú
non entrou nunca a vontade.

Xornaleiro do porvir,
decote sobre o meu tallo,
eu vivo do meu traballo
e traballo pra vivir.


I así, a un xomaleiro tal
que non agarda milloras
nin da rebaixa das horas,
nin do aumento do xomal;

que non ten casas nin tendas,
nin merca papel do Estado,
nin dá diñeiro ó fiado,
nin cobra foros nin rendas,

a deixar o seu mester
non o podedes forzar,
si é que non o querés matar
do que non querés morrer...

E son eles dende entón,
xefes da obreira milicia,
¡os que han de alzar a Xusticia
por cúpula da creación!

Pra a miña pedra labrar
nin forza nin tempo sobra,
e debo dar fin á obra
antes de se o sol deitar.


                 III
Aí xa tendes as razós
por que non sallo nin entro
na Benéfica, no Centro
nin nas gallegas reunións.

¿Nin para que me queredes
nestes lugares? ¡Eu lixo!
Botoume deles quen dixo
que iba á esculca de mercedes;

botoume quen dixo un día
que nos seus ricos estrados
están de máis os letrados,
a Música i a Poesía.

Botoume (¡que patrio apego!)
quen sentou, pérfidamente
que do Centro o presidente
non precisa ser gallego.

Cando esta infamia escoitei
saín; fixen, no momento,
de non volver xuramento
e cumprín o que xurei.

¿Querés que falte ó xurado?
Pendurai daqueles muros
as copias dos homes puros
que teñen á Patria honrado:

os nosos historiadores
e sabios naturalistas;
nosos prezados artistas,
poetas e pensadores.

Adornade aqueles teitos
que o pincel galaico esmalte,
con frisos onde resalte
a lenda dos nosos feitos.

Onde, dun sol que feitice
ós raios fecundadores,
reventen de aroma as frores
i a froita en mel se esnaquice;

onde fumegue o casar,
i onde, cal os desposados
no leito nupcial deitados,
dorma a terra e estronde o mar.

Facei que cando visite
o salón da biblioteca,
quen alí leva a alma seca
tope a fe que o rezusite,

lendo ó sabio Rei, Macía,
Feixoo, Colmeiro, Pondal,
Pastor Diaz, a Areal,
Rosalía e mais Murguía.

Facede da nosa quinta
un lugar onde o doente
da muiler i o fillo ausente
as extrañezas non sinta.

Facede que os emigrantes
que aquí chegan en precura
do que lles nega a man dura
dos seus duros gobernantes,

topen bo consello en nós,
caridá, agarimo, acobos,
¡pra que non caia entre lobos
quen fuxe de entre ladrós!

Facede, en fin, que os que vamos
sin patria a rodar o mundo,
con lazos de amor profundo
unha eiquí de irmáns teñamos,

onde, for cal for a sorte
que nos trazar nosa estrela,
xa que outra non temos, ela
nos peche os ollos na morte.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Nada vallo e nada son;
e tan ben fóra cal dentro,
si eu teño entrar no Centro
será con esa condición.

E inda a poñer outra chego
aquí, didiante da xente:
¡non terei por presidente
a quen non nacer gallego!

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Fólguese en festas rumbosas,
bailas, troulas e parrandas,
quen vai, cal santo nas andas,
un chan trillando de rosas.

Perde o tempo en vaguexar
quen pense que nesta vida
toda a brega está contida
entre un almorzo e un xantar.

Eu, que convencido estou,
vendo esta tracamundana,
de que a gran misión humana
inda se non comenzou;

cada vez que a soias penso
como inda entre as multitudes
soben ó pau as virtudes
i ó crime quéimase incenso;

que oio tanto zorro listo
falar do chan adorado
despois de telo entregado
cal fixo Xudas con Cristo;

que ó través dos longos mares
vexo poboaciós enteiras
deixar as patrias ribeiras,
os doces nativos lares,

para ir pidindo por Dios
o negro pan forasteiro,
mentres se adona o usureiro
das terras de seus avós;

cando vexo escurecidos
os varós máis sinalados
e acolleitos e louvados
os treidores i os bandidos;

cando se cuspe na testa
onde a luz do xenio arde,
e cínguese á do cobarde
o loureiro en vez da xesta;

cando o fin da patria asoma;
cando a raza se aniquila
e peta a lanza de Atila
de novo ás portas de Roma.

Debo espreitar os camiños...
debo aspilleirar os portos...,
¡gardar as tumbas dos mortos
i os berces dos pequechiños!

Dios, a quen prougo deixar
moitas cousas incompretas,
impúxolles ós poetas
o deber de as terminar.

                 IV
E abonda xa de poesía.
Máis que decirvos non sei,
senón que non reneguei
da miña casta hastra o día.

Dende que en Cuba surxín
o mesmo fun do que son:
nin troquei o corazón
nin a concencia vendín.

O que é xusto defendín,
non me negeui á razón;
loei o que entendo bon,
o que malo, combatín.

Se na vella lei vivín
e se loitei con tesón,
haio de decir por min
verme tornar pra o terrón
cos mesmos cartos que vin.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

¡O terrón! ¡Ai! ¡A aldeíña
onde se nace e se crece,
que inda de lonxe parece
que nos acena e abumiña!

¡O terrón que cobre os ósos
dos vellos que abandonamos,
e que con fondos recramos
chamando están polos nosos!

¡O terrón! Se a sorte cruel
me fai o mundo deixar
fóra del e do meu lar,
gallegos, ¡levaime a el!
¡Alí podrei descansar!

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Catro cosuas me ensinou
meu pai, que dios teña en groria,
e pois véñenme á memoria,
aquí por remate as dou:

"O millor viño, o da adega;
a millor carne, a da alcatria;
a millor terra, a da patria;
¡a millor patria..., a gallega!"

                                    (1903)*

Curros Enríquez: Poemas soltos; Obras completas, vol.2 (1910)

Versións:
Benedicto: A espiña; Os nomes das cousas; 1978; Pista 6



1[Periódico fundado e dirixido por Curros Enríquez]
*[Poesía lida polo autor a noite do 11 de xaneiro de 1903, no Teatro Tacón da Habana, con motivo do XXIII aniversario da fundación do “Centro Gallego”, adicada ao Sr. D. Lisardo Barreiro.]

domingo, 15 de junio de 2014

Gacela de la huida

                   A mi amigo Miguel Pérez Ferrero

Me he perdido muchas veces por el mar
con el oído lleno de flores recién cortadas,
con la lengua llena de amor y de agonía.
Muchas veces me he perdido por el mar,
como me pierdo en el corazón de algunos niños.

No hay noche que, al dar un beso,
no sienta la sonrisa de las gentes sin rostro,
ni hay nadie que, al tocar un recién nacido,
olvide las inmóviles calaveras de caballo.

Porque las rosas buscan en la frente
un duro paisaje de hueso
y las manos del hombre no tienen más sentido
que imitar a las raíces bajo tierra.

Como me pierdo en el corazón de algunos niños,
me he perdido muchas veces por el mar.
Ignorante del agua voy buscando
una muerte de luz que me consuma.

Federico García Lorca: Diván del Tamarit (1940)

Versións:
Carlos Cano: Gacela de la huida; Diván del Tamarit: Gacelas; 1998; Pista 10

sábado, 14 de junio de 2014

Cando ti volvas

NA MATRICIAL GALIZA, SEMPRE TÚA,
que dend-a Torre d'Hercules ao Miño
un facho acenderá por cada illa,
cando ti volvas pol-o mare;
de toxo unha fogueira en cada monte,
cando ti volvas pol-o mare;
dos castros na coróa unha cachela,
cando ti volvas pol-o mare;
unha loura candea en cada pino,
cando ti volvas pol-o mare;
o seu cirio de frouma os alciprestes,
cando ti volvas pol-o mare;
luces de ardora branca en cada mastro,
cando ti volvas pol-o mare;
un farol mariñeiro en cada dorna,
cando ti volvas pol-o mare;
veliñas â xanela en cada casa,
cando ti volvas pol-o mare;
e as pérolas das bágoas derramadas,
cando ti volvas pol-o mare,
cando ti volvas pol-o mare...

Valentín Paz Andrade: Pranto matricial (1955)

Versións:
2naFronteira: Cando ti volvas; Alma; 2013; Pista 7

jueves, 12 de junio de 2014

Fuera

¡Ay, el aire yerto,
campana en el frío,
ojos en la escarcha!

En lo dentro, antes,
la casa era cuerpo
y el cuerpo era alma.

¡Ay, la blanca tierra,
el silencio, el humo
que al hogar levanta!

Ahora, caminando,
es el alma cuerpo,
la casa es el alma.

Juan Ramón Jiménez: Poesía (1923)

Versións:
Paco Damas: Fuera; Animal de fondo; 2006; Pista 4

martes, 10 de junio de 2014

Fuego

Como la noche ya se vino
y con su raya va a borrarte,
vamos a casa por el camino
de los ganados y del Arcángel.
Ya encendieron en casa el Fuego
que en espinos montados arde.
Es el Fuego que mataría
y sólo sabe solazarte.
Salta en aves rojas y azules;
puede irse y quiere quedarse.
En donde estabas, lo tenías.
Está en mi pecho sin quemarte,
y está en el canto que te canto.
¡Ámalo donde lo encontrases!
En la noche, el frío y la muerte,
bueno es el Fuego para adorarse,
¡y bendito para seguirlo,
hijo mío, de ser Arcángel!

Gabriela Mistral: Ternura (1924)

Versións:
Ángel Parra: El fuego; Amado, apresura el paso; 1995; Pista 9

lunes, 9 de junio de 2014

Fue sueño ayer, mañana será tierra

Fue sueño ayer, mañana será tierra.
¡Poco antes nada, y poco después humo!
¡Y destino ambiciones, y presumo
apenas punto al cerco que me cierra!

Breve combate de importuna guerra,
en mi defensa, soy peligro sumo,
y mientras con mis armas me consumo,
menos me hospeda el cuerpo que me entierra.

Ya no es ayer, mañana no ha llegado;
hoy pasa y es y fue, con movimiento
que a la muerte me lleva despeñado.

Azadas son la hora y el momento
que a jornal de mi pena y mi cuidado
cavan en mi vivir mi monumento.

Francisco de Quevedo: El Parnaso español, monte en dos cumbres dividido con las nueve musas castellanas (1648)

Versións:
Vicente Monera: Fue sueño ayer; www.musicaypoemas.com; 2008;

Fresco

Llegué a confundirme con ella,
tanto...! Por sus recodos
espirituales, yo me iba
jugando entre tiernos fresales,
entre sus griegas manos matinales.
Ella me acomodaba después los lazos negros
y bohemios de la corbata. Y yo
volvía a ver la piedra
absorta, desairados los bancos, y el reloj
que nos iba envolviendo en su carrete,
al dar su inacabable molinete.
Buenas noches aquellas,
que hoy la dan por reír
de mi extraño morir,
de mi modo de andar meditabundo.
Alfeñiques de oro,
joyas de azúcar
que al fin se quiebran en
el mortero de losa de este mundo.
Pero para las lágrimas de amor,
los luceros son lindos pañuelitos
lilas,
naranjas,
verdes,
que empapa el corazón.
Y si hay ya mucha hiel en esas sedas,
hay un cariño que no nace nunca,,,
que nunca muere,
vuela otro gran pañuelo apocalíptico;
la mano azul, inédita de Dios!

César Vallejo: Los heraldos negros (1918)

Versións:
Retrovisor: Fresco; Los pasos lejanos. Tributo rock a César Vallejo; 2007; Pista 2

sábado, 7 de junio de 2014

Frase

Fuera de ley, mi corazón
a saltos va en su desazón.

Ya muerde acá, sucumbe allí,
cazando allá, cazando aquí.

Donde lo intente yo dejar
mi corazón no se ha de estar.

Donde lo deba yo poner
mi corazón no ha de querer.

Cuando le diga yo que sí,
dirá que no, contrario a mí.

Bravo león, mi corazón
tiene apetitos, no razón.

Alfonsina Storni: Mundo de siete pozos (1934)

Versións:
Imanol: Frase; Viajes de mar y luna; 1990; Pista 9



Mirta karp e Sergio Aschero: Frase; Poecanto; 2010;

viernes, 6 de junio de 2014

¿Flores a mí?

        I
Ayer me diste una flor,
una flor a mí, señora,
que no consagré una hora
ni al más poderoso amor.
¿Flores a mí? ¡si es mejor!,
en un páramo arrojarlas,
o tú no sabes amarlas,
o al sentir mi pecho yerto,
sobre la tumba de un muerto,
has querido abandonarlas.


        II
¿Flores a mí? ¿tú no sabes
de esos parajes que aterran,
donde las flores se cierran,
dónde no cantan las aves?
Las más orgullosas naves
temen del mar los furores,
los tigres devoradores
huyen del simún airado
¡y tú en mi pecho has dejado
tan sin recelo tus flores!

        III
¡Flores a mí! puede ser
que desalmada y celosa,
buscaras la más hermosa
con tu instinto de mujer;
Y haciéndole comprender
yo no sé qué gentileza,
con refinada fiereza,
con el más profundo encono,
la bajaste de su trono
por castigar su belleza.


        IV
No lo sé, linda mujer,
ni quiero saberlo todo;
me contento con mi modo
de saber y no saber.
Pero si quieres tener
la realidad en tu mano,
te diré, sin ser un vano,
que si te movió el amor
¡la flor ha sido una flor
que fue destronada en vano!


Pedro Bonifacio Palacios (Almafuerte): Poesías completas (1917)

Versións:
Alberto Cortez: Flores a mí; Versos escogidos de Almafuerte; 1989; Cara B, Corte 2

jueves, 5 de junio de 2014

Finis musicae

En todas las veredas sangran seres humanos
Ha llegado la hora de todos los heridos
Ya no es tiempo de hablar de hamacas y de miel
Hay duelo por doquier y voces de conmoción
Me despierto y veo que el mundo es una pesadilla
Pronto mi oreja se llena de estruendo
El canto de los pájaros del amanecer
No acapara más mi conciencia filarmónica
Tanto alboroto en el mundo tanta disonancia
Salgo del sueño y se acaba el sueño para mí
El alba se cubre de nubes y es otra vez de noche

Carlos Edmundo de Ory: Música de lobo (1970)

Versións:
Luis Eduardo Aute: Finis musicae; El desenterrador de vivos; 2006; Pista 6

martes, 3 de junio de 2014

Fiel

                  XXVII

No tengo miedo a mi vida
ni tengo miedo a mi muerte.
Tengo miedo al pensamiento
que entre los dos me mantiene.


La balanza que me mide
paz me quita y paz me ofrece
en aguas de un mismo tiempo,
mares de una misma fuente.

Dónde estoy, dónde he de ir
bien conozco.

¿Qué sorprende
el caminar de mi río
que así sus aguas detiene?

Entre dos claras pupilas
mi cuerpo está en pie...
¿Qué quiere
este pensamiento mío,
inmóvil sobre mi frente?

Sobre el lago de mi vida
el amor nada...
(En la muerte
nada el amor.)
¡Qué descanso
después de tan larga fiebre!

Pero, quieto no he de estar
sobre mi espacio.
Corriente
vine a nacer por ser hombre
y caminar es mi suerte.

¿Quién me sujeta?
¿Otro amor
que entre dos amores crece?...

Miedo tengo al pensamiento
que mi corazón remueve;
mas... ¿quién combate una sangre
hecha luz, que al cielo asciende?

Emilio Prados: Umbrales de sombra; Jardín cerrado (1946)

Versións:
Alfredo Arrebola: Temo al pensamiento (cartagenera); Puente de mi soledad; 2000; Pista 6

lunes, 2 de junio de 2014

Escucha abandonada

Envuelta por el aire
de la mañana en fiesta
entre música y voces
alegría y campanas
olvídate del nombre
que hasta ayer te seguía
como una desventura:
canta juega sonríe
apuesta a no acertar
para irte así habituando
a ese sabor amargo
que se llama tristeza
y que aparece siempre
cuando el amor se va.

José Agustín Goytisolo: A veces gran amor (1981)*

Versións:
Paco Ibáñez: Escucha abandonada; Canta a José Agustín Goytisolo; 2002; Pista 2



Paco Ibáñez: Escucha abandonada; Concerto no Palau de la Música de Barcelona; 2002; Pista 3



*[O poema aparece tamén recollido na edición de A veces gran amor da editorial Lumen do ano 1991, e nas antoloxías Poesía para estudiantes (1996) e Poesía (1999).]

domingo, 1 de junio de 2014

Fidelidad

    Creo en el hombre. He visto
espaldas astilladas a trallazos,
almas cegadas avanzando a brincos
(españas a caballo
del dolor y del hambre). Y he creído.

    Creo en la paz. He visto
altas estrellas, llameantes ámbitos
amanecientes, incendiando ríos
hondos, caudal humano
hacia otra luz: he visto y he creído.

    Creo en ti, patria. Digo
lo que he visto: relámpagos
de rabia, amor en frío, y un cuchillo
chillando, haciéndose pedazos
de pan: aunque hoy hay sólo sombra, he visto
y he creído.

Blas de Otero: Pido la paz y la palabra (1955)

Versións:
Luis Pastor: Fidelidad; Fidelidad; 1975; Cara B, Corte 3



Luis Pastor: Fidelidad; Piedra de sol; 2000; Pista 7