miércoles, 18 de enero de 2017

Cabe das froles a nena

            Cabe das froles a nena
        canta alegre o seu cantar,
        i é branca como azucena,
        pálida como o luar.
        E onde a boquiña, un lunar
gracioso lle dou Dios, tan feito, tanto,

        que é de todos o encanto.

            Cor de luar..., ¡qué cor lindo!,
        uns ollos cal noite escura,
        labios que falan sorrindo,
        i aquel sinal... Fermosura
        máis, non cabe en criatura
que a Dios quixo darche, linda rosa,

        doce, casta e preciosa.

            Ser amada, ése é o teu sino,
        amada cal n'outra houber,
        e ¡qué dichoso destino!:
        ser querida e ben querer.
        Ei a ambición da muller
e o soio ben que buscan sin medida

        nesta mísera vida.

            Pero, nena alunarada,
        ¿sabes o que o refrán di?
        Que é en amores desdichada
        a que un lunar ten así.
        E tamén din que o eres ti,
a pesar das risadas dos teus labios

        que non saben de agravios.

            En boa hora ou en mal hora,
        que nesto de namorar
        tamén se mete a traidora
        mala sorte a traballar.
        E métese a enfeitizar
corazóns inocentes e almas puras

        n'afeitas a amarguras.
.................................................
.................................................
            ¡Ai da nena alunarada,
        pálida como o luar!
        Cómo canta o seu cantar
        tan serena, e sin pensar
que á que lunares ten, fertuna esquiva
        lle ha de ser mentras viva.

            Alegre e dichosa canta
        aquela linda canzón,
        que trai á súa mente tanta
        querida recordazón,
        que asín é coma oración
que a ialma, triste, con amor marmura
        pedindo a Dios ventura.

            I ela non pensa, toliña,
        e non maxina a coitada
        que mal tras do amor camiña
        e ten fertuna menguada
        e que nase alunarada:
que a que ten un lunar tan primoroso
        nunca terá reposo.

            Tan soio te agardan penas,
        linda rosa a do lunar;
        as grandes tras das pequenas,
        unha tras outra a chamar
        á túa porta han de chegar;
que naide, tal é a forza do destino,
        naide torce o seu sino.

Rosalía de Castro: Follas Novas (1880)

Versións:
Narf: Cabe das froles; Nas tardes escuras; 2013; Pista 3

No hay comentarios :

Publicar un comentario