domingo, 30 de abril de 2017

No quiero el verbo raro

III

No quiero el verbo raro
ni la palabra extraña;
quiero que todas,
todas mis palabras
—fáciles siempre
a los que aman—,
vayan ungidas
con mi alma.

León Felipe: Versos y oraciones de caminante (1920)

Versións:
Evoéh: Mi verso*; El poeta del viento; 2015; Pista 3



*[A versión musical do grupo Evoéh está precedida polos poemas Que hay un verso que es mío, sólo mío, Quiero ganar mi verso e Y quiero que sea superior a mí mismo; todos eles pertencentes á obra de León Felipe: Versos y oraciones de caminante, 1920.]

sábado, 29 de abril de 2017

Diredes destes versos, i é verdade

IV

Diredes destes versos, i é verdade,
que tén estrana insólita armonía,
que neles as ideas brilan pálidas
cal errantes muxicas
que estalan por instantes,
que desaparecen xiña,
que se asomellan á parruma incerta
que voltexa no fondo das curtiñas,
i ó susurro monótono dos pinos
da beiramar bravía.

Eu diréivos tan só que os meus cantares
así sán en confuso da alma miña,
como sai das profundas carballeiras
ó comenzar do día,
romor que non se sabe
si é rebuldar das brisas,
si son beixos das frores,
si agrestes, misteriosas armonías
que neste mundo triste
o camiño do ceu buscan perdidas.

Rosalía de Castro: I. Vaguedás. Follas Novas (1880)

Versións:

Narf: Tal como as nubes*; Nas tardes escuras; 2013; Pista 1




Narf: Eu direivos tan só**; Nas tardes escuras; 2013; Pista 10



*[O recitativo de Narf está precedido pola musicalización do poema Tal como as nubes, da obra de Rosalía de Castro: Follas Novas, do ano 1880.]
**[O recitativo de Narf está seguido da musicalización do poema ¡Follas novas!, risa dáme, da obra de Rosalía de Castro: Follas Novas, do ano 1880.]

viernes, 28 de abril de 2017

No por amor

No por amor, no por tristeza,
no por la nueva soledad:
porque he olvidado ya tus ojos
hoy tengo ganas de llorar.

Se va la vida deshaciendo
y renaciendo sin cesar:
la ola del mar que nos salpica
no sabemos si viene o va.

La mañana teje su manto
que la noche destejerá.
Al corazón nunca le importa
quién se fue sino quién vendrá.

Tú eres mi vida y yo sabía
que eras mi vida de verdad,
pero te fuiste y estoy vivo
y todo empieza una vez más.

Cuando llegaste estaba escrito
entre tus ojos el final.
Hoy he olvidado ya tus ojos
y tengo ganas de llorar.

Antonio Gala: Baladas y canciones. Poemas de amor (1997)

Versións:
Clara Montes: No por amor; Canta a Antonio Gala; 1998; Pista 9

Tal como as nubes

                        III
                            Tal como as nubes
                        que impele o vento,
i agora asombran, i agora alegran
os espasos inmensos do ceo,
                        así as ideas
                        loucas que eu teño,
as imaxes de múltiples formas,
de estranas feituras, de cores incertos,
                        agora asombran,
                        agora acraran
o fondo sin fondo do meu pensamento.

Rosalía de Castro: I. Vaguedás. Follas Novas (1880)

Versións:

Narf: Tal como as nubes*; Nas tardes escuras; 2013; Pista 1



*[A versión musical de Narf inclue tamén o recitativo da primeira estrofa do poema Diredes destes versos, i é verdade, da obra de Rosalía de Castro: Follas Novas, do ano 1880; recitada polo mesmo intérprete.]

No novo ceo

Deica o mencer chegaron os seus berros,
—e hastra as estrelas se estremoreceron—
chapuzaduras inda do seu sangue
vello no novo ceo.

Á beira do ancho río
da miña vida nova,
matei aquel recordo
que ó corazón se me enroscaba vivo,
na noite horrible: tiven que afogalo
en bágoas. Pro os seus berros
chegaron deica o mesmo
mencer, ¡chapuzaduras do seu sangue
vello no novo ceo!

Xosé María Díaz Castro: Nimbos (1961)

Versións:
2naFronteira: No novo ceo; Zapatiños para Díaz Castro; 2014; Pista 5

jueves, 27 de abril de 2017

De vuelta

Por el largo camino
me marché al azar,
con un jarro de vino
y un trozo de pan.
                    Me marché al azar.

¡Viento, viento —decía—
contigo me voy!
(En el orto del día
joven era el sol.)
                    Contigo me voy.

Tuve un prado con rosas,
que es mucho tener,
veinte y dos mariposas
y un solo clavel.
                    Que es mucho tener.

Ardió el sol en mis manos,
que es mucho decir,
ardió el sol en mis manos
y lo repartí.
                    Que es mucho decir.

Por el largo camino
regreso al azar,
con un jarro de vino
y un trozo de pan.
                    Regreso al azar.

Nicolás Guillén: La paloma de vuelo popular (1958)

Versións:
Beatriz Márquez: De vuelta; Palma sola; 2017; Pista 2

lunes, 24 de abril de 2017

Cristo

XXIX

Viniste a glorificar las lágrimas...
no a enjugarlas…
Viniste a abrir las heridas...
no a cerrarlas.
Viniste a encender las hogueras...
no a apagarlas…
Viniste a decir:
¡Qué corran el llanto,
la sangre
y el fuego...
como el agua!

León Felipe: Versos y oraciones de caminante (1930)

Versións:
León Felipe: Poemas menores*; León Felipe por él mismo. Col. Voz Viva. UNAM. México; 1967; Cara A, Corte 2



León Felipe: Cristo; León Felipe y sus intérpretes, Vol.2; 1977; Lado A, Corte 11



Walberto Mendoza: Cristo; Antología rota de León Felipe; 2014; Pista 13



*[O recitativo de León Felipe está precedido polos poemas Nadie fue ayer, Para mí el bordón solo…, Qué me importa que se borren (Versos y oraciones de caminante, 1920), Huyen… Se ve que huyen (Versos y oraciones de caminante, 1930), No es lo que me trae cansado, Qué día tan largo, Ahora de pueblo en pueblo, Corazón mío, Cuando me han visto solo y recostado, Qué solo estoy, Señor (Versos y oraciones de caminante, 1920) e Más sencilla… más sencilla (Versos y oraciones de caminante, 1930).]

No niño novo do vento

No niño novo do vento
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!

Canta ao luar e ao mencer
en frauta de verde olivo.
Quén poidera namorala,
meu amigo!

Ten áers de frol recente,
cousas de recén casada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!

Tamén ten sombra de sombra
e andar primeiro de río.
quén poidera namorala,
meu amigo!

Álvaro Cunqueiro: Cantiga nova que se chama riveira (1933)

Versións:
Luis Emilio Batallán: Quen puidera namorala; Ahí ven o Maio; 1975; Cara B, Corte 1



Amancio Prada: No niño novo do vento; A dama e o cabaleiro; 1987; Cara B, Corte 2



Pinky (Xosé Henrique Pintor): A pomba; Fonoteca 92 / El Correo Gallego; nº64; 1992; Cara B, Corte 4



Astarot: Quen puidera namorala; O sentir dunha terra; 2000; Pista 4



Milladoiro e Laura Amado: Quen puidera namorala; A Quinta das Lágrimas; 2008; Pista 7



Zeltia Montes: Quen puidera namorala; Pradolongo. BSO; 2008; Pista 20



Xoel López: No niño novo do vento; Eleccións Parlamento Galicia 2009. PSdeG-PSOE; 2009;



Rosa Cedrón e Cristina Pato: Pomba dourada; Soas Muller; 2010; Pista 8



Eladio y los Seres queridos e Ari Magritte: Quen poidera namorala; Cantares; 2016; Pista 9



*[Por razóns de espazo non foi posible etiquetar a Eladio y los Seres queridos, nin a Ari Magritte.]

sábado, 22 de abril de 2017

Has de cantar

    Has de cantar,
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos.
                       
   
            I
    “Has de cantar,
meniña gaiteira;
has de cantar,
que me morro de pena.
                       
   
    Canta, meniña,
na veira da fonte;
canta, daréiche
boliños do pote.
                       
   
    Canta, meniña,
con brando compás,
daréiche unha proia
da pedra do lar.
                       
   
    Papiñas con leite
tamén che daréi;
sopiñas con viño,
torrexas con mel.
                       
   
    Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces.
¡Qué ricas que saben!
                       
   
    ¡Qué feira, rapaza,
si cantas faremos...!
Festiña por fora,
festiña por dentro.
                       
   
    Canta, si queres,
rapaza do demo;
canta, si queres;
daréiche un mantelo.
                       
   
    Canta, si queres,
na lengua que eu falo.
Daréiche un mantelo.
Daréiche un refaixo.
                       
   
    Co son da gaitiña,
co son da pandeira,
che pido que cantes,
rapaza morena.
                       
   
    Co son da gaitiña,
co son do tambor,
che pido que cantes,
meniña, por Dios”.
                       
   
            II
    Así mo pediron
na beira do mar,
ó pe das ondiñas
que veñen e van.
                       
   
    Así mo pediron
na beira do río
que corre antre as herbas
do campo frorido.
                       
   
    Cantaban os grilos,
os galos cantaban,
o vento antre as follas
runxindo pasaba.
                       
   
    Campaban os prados,
manaban as fontes
antre herbas e viñas,
figueiras e robres.
                       
   
    Tocaban as gaitas.
Ó son das pandeiras
bailaban os mozos
cas mozas modestas.
                       
   
    ¡Qué cofias tan brancas!
¡Qué panos con freco!
¡Qué dengues de grana!
¡Qué sintas! ¡Qué adresos!
                       
   
    ¡Qué ricos mandiles!
¡Qué verdes refaixos!
¡Qué feitos xustillos
de cor colorado!
                       
   
    Tan vivos colores
a vista trubaban;
de velos tan váreos
o sol se folgaba.
                       
   
    De velos bulindo
por montes e veigas,
coidóu que eran rosas
garridas e frescas.
                       
   
            III
    Lugar máis hermoso
non houbo na terra
que aquel que eu miraba,
que aquel que me dera.
                       
   
    Lugar máis hermoso
no mundo n'hachara
que aquél de Galicia.
¡Galicia encantada!
                       
   
    ¡Galicia frolida!
Cal ela ningunha,
de froles cuberta,
cuberta de espumas.
                       
   
    De espumas que o mare
con pelras gomita;
de froles que nacen
ó pe das fontiñas.
                       
   
    De valles tan fondos,
tan verdes, tan frescos,
que as penas se calman
nomáis que con velos.
                       
   
    Que os ánxeles neles
dormidos se quedan,
xa en forma de pombas,
xa en forma de niebras.
                       
   
            IV
    Cantarte hei, Galicia,
teus dulces cantares,
que así mo pediron
na beira do mare.
                       
   
    Cantarte hei, Galicia,
na lengua gallega,
                       
consolo dos males,
alivio das penas.
                       
   
    Mimosa, soave,
sentida, queixosa,
encanta si ríe,
conmove si chora.
                       
   
    Cal ela ningunha
tan dose que cante
soidades amargas,
sospiros amantes,
                       
   
misterios da tarde,
murmuxos da noite:
cantarte hei, Galicia,
na beira das fontes.
                       
   
    Que así mo pediron,
que así mo mandaron,
que cante e que cante
na lengua que eu falo.
                       
   
    Que así mo mandaron,
que así mo dixeron...
Xa canto, meniñas.
Coidá, que comenzo.
                       
   
    Con dulce alegría,
con brando compás,
ó pe das ondiñas
que veñen e van.
                       
   
    Dios santo premita
que aquestes cantares
de alivio vos sirvan
nos vosos pesares;
                       
   
de amabre consolo,
de soave contento
cal fartan de dichas
compridos deseios.
                       
   
    De noite, de día,
na aurora, na sera,
oirésme cantando
por montes e veigas.
                       
   
    Quen queira me chame,
quen queira me obriga;
cantar, cantaréille
de noite e de día.
                       
   
    Por darlle contento,
por darlle consolo,
trocando en sonrisas
queixiñas e choros.
                       
   
    Buscáime, rapazas,
velliñas, mociños.
Buscáime antre os robres.
Buscáime antre os millos,
                       
   
nas portas dos ricos,
nas portas dos probes,
que aquestes cantares
a todos responden.
                       
   
    A todos, que á Virxen
axuda pedín,
porque vos console
no voso sufrir;
                       
   
nos vosos tormentos,
nos vosos pesares.
Coidá, que comenso...
Meniñas, ¡Dios diante!
                       

Rosalía de Castro: Cantares Gallegos (1863)

Versións:
Alfredo González Vilela: Cantarche hei Galicia; Diáspora; 1999; Pista 6



Aid: Cantarte hei, Galicia; Rapoemas; 2012; Pista 4



Aid: Lugar máis hermoso; Rapoemas; 2012; Pista 9



Najla Shami: Na lingua que eu falo; Na lingua que eu falo; 2013; Pista 3



Tempo catro sexteto: Has de cantar; Os ollos que falan; 2014; Pista 4



Xardín desordenado: Meniña gaiteira; Aprendendo a ladrar; 2015; Pista 10

Más sencilla... más sencilla

Más sencilla… más sencilla.
Sin barroquismo,
sin añadidos ni ornamentos.
Que se vean desnudos
los maderos,
desnudos
y decididamente rectos.

«Los brazos en abrazo hacia la tierra,
el astil disparándose a los cielos.»


Que no haya un solo adorno
que distraiga este gesto…
este equilibrio humano
de los dos mandamientos.
Más sencilla… más sencilla…
haz una cruz sencilla, carpintero.

León Felipe: Versos y oraciones de caminante (1930)

Versións:
León Felipe: Poemas menores*; León Felipe por él mismo. Col. Voz Viva. UNAM. México; 1967; Lado A, Corte 2



León Felipe: Más sencilla; León Felipe y sus intérpretes, Vol.2; 1977; Lado A, Corte 10



Walberto Mendoza: Más sencilla; Antología rota de León Felipe; 2014; Pista 3



Evoéh: Más sencilla; El poeta del viento; 2015; Pista 5



*[O recitativo de León Felipe está precedido polos poemas Nadie fue ayer, Para mí el bordón solo…, Qué me importa que se borren (Versos y oraciones de caminante, 1920), Huyen… Se ve que huyen (Versos y oraciones de caminante, 1930), No es lo que me trae cansado, Qué día tan largo, Ahora de pueblo en pueblo, Corazón mío, Cuando me han visto solo y recostado e Qué solo estoy, Señor (Versos y oraciones de caminante, 1920); e seguido polo poema Cristo (Versos y oraciones de caminante, 1930).]

No escuro

¡Noite diante dos ollos!
¡Noite no pensamento!

¡As brétemas da Dúbida!
¡Os pantasmas do Medo!
¡Costa arriba, caíndo
sin ver onde tropezo…!


        Soio unha espranza:
        ¡o raio aceso
        dunha estreliña
        que brila ó lexos!

¡Esquecido dos fillos!
¡Bulrado dos alleos!
¡Afundido na sombra!
¡Magoado polo peso
dunha Xusticia en feira
escrava do Diñeiro!


        ¡Soio un consolo
        pon no meu peito
        a luz da estrela
        que brila ó lexos!

¡Nas mans as feridoiras
cadeas do foreiro!
¡Ispido, arrodeado
de roxos cans famentos
que con dentes e uñas
gobernan os meus eidos!


        ¡Soio antre a sombra
        tenme dereito
        a luz da estrela
        que brila ó lexos!

¡Abafado, sentindo
como funga no vento
o rachador estalo
da tralla de negreiro
que o maldito cacique
mercóu, coa alma, ó Demo…!


        ¡Soio me alenta
        neste deserto
        a luz da estrela
        que brila ó lexos!

—Rube, rube ó Calvario
¡ou Cristo destes tempos!
Un derradeiro esforzo!
un paso máis, labrego!
¡A estrela é unha fogueira
que xa está preto!


Ramón Cabanillas: Vento mareiro (1915)

Versións:
Fuxan os Ventos: No escuro; Fuxan os Ventos; 1976; Cara 2, Corte 1

jueves, 20 de abril de 2017

La muerta

Si de pronto no existes,
si de pronto no vives,
yo seguiré viviendo.

No me atrevo,
no me atrevo a escribirlo,
si te mueres.

Yo seguiré viviendo.

Porque donde no tiene voz un hombre
allí, mi voz.

Donde los negros sean apaleados,
yo no puedo estar muerto.
Cuando entren en la cárcel mis hermanos
entraré yo con ellos.

Cuando la victoria,
no mi victoria,
sino la gran victoria
llegue,
aunque esté mudo debo hablar:
yo la veré llegar aunque esté ciego.

No, perdóname.
Si tú no vives,
si tú, querida, amor mío,
si tú
te has muerto,
todas las hojas caerán en mi pecho,
lloverá sobre mi alma noche y día,
la nieve quemará mi corazón,
andaré con frío y fuego y muerte y nieve,
mis pies querrán marchar hacia donde tú duermes,
pero
seguiré vivo,
porque tú me quisiste sobre todas las cosas
indomable,
y, amor, porque tú sabes que soy no sólo un hombre
sino todos los hombres.

Pablo Neruda: Los versos del capitán (1952)

Versións:
Dúo salteño: La muerta; Vamos cambiando; 1991; Lado 1, Corte 4

miércoles, 19 de abril de 2017

Qué solo estoy, Señor

            XVI

¡Qué solo estoy, Señor;
qué solo y qué rendido
de andar a la ventura
buscando mi destino!...
En todos los mesones
he dormido:
en mesones de amor
y en mesones malditos,
sin encontrar jamás
mi albergue decisivo…
Y ahora estoy aquí solo…
rendido
de andar a la ventura
por todos los caminos…
Ahora estoy aquí solo
en este pueblo de Ávila escondido,
pensando
que no está aquí mi sitio,
que no está aquí tampoco
mi albergue decisivo.

León Felipe: Versos y oraciones de caminante (1920)

Versións:
León Felipe: Poemas menores*; León Felipe por él mismo. Col. Voz Viva. UNAM. México; 1967; Lado A, Corte 2



León Felipe: ¡Qué sólo estoy, señor!; León Felipe y sus intérpretes, Vol.2; 1977; Lado A, Corte 9



Walberto Mendoza: Qué solo estoy, señor; Antología rota de León Felipe; 2014; Pista 18



*[O recitativo de León Felipe está precedido polos poemas Nadie fue ayer, Para mí el bordón solo…, Qué me importa que se borren (Versos y oraciones de caminante, 1920), Huyen… Se ve que huyen (Versos y oraciones de caminante, 1930), No es lo que me trae cansado, Qué día tan largo, Ahora de pueblo en pueblo, Corazón mío e Cuando me han visto solo y recostado (Versos y oraciones de caminante, 1920); e seguido polos poemas Más sencilla… más sencilla e Cristo (Versos y oraciones de caminante, 1930).]

lunes, 17 de abril de 2017

No digáis que, agotado su tesoro

Rima IV

    No digáis que, agotado su tesoro,
de asuntos falta, enmudeció la lira;
podrá no haber poetas, pero siempre
            habrá poesía.

    Mientras las ondas de la luz al beso
            palpiten encendidas,
mientras el sol las desgarradas nubes
            de fuego y oro vista,
mientras el aire en su regazo lleve
            perfumes y armonías,
mientras haya en el mundo primavera,
            ¡habrá poesía!

    Mientras la ciencia a descubrir no alcance
            las fuentes de la vida,
y en el mar o en el cielo haya un abismo
            que al cálculo resista,
mientras la humanidad siempre avanzando
            no sepa a dó camina,
mientras haya un misterio para el hombre,
            ¡habrá poesía!

    Mientras se sienta que se ríe el alma,
            sin que los labios rían;
mientras se llore, sin que el llanto acuda
            a nublar la pupila;
mientras el corazón y la cabeza
            batallando prosigan,
mientras haya esperanzas y recuerdos,
            ¡habrá poesías!

    Mientras haya unos ojos que reflejen
            los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
            al labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
            dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
            ¡habrá poesía!

Gustavo Adolfo Bécquer: Rimas y Leyendas (1871)

Versións:
Benito Moreno: No digáis; G.A. Bécquer. Rimas; 1979; Cara B, Corte 3

Hilo de oro

Une entre sí la luz todas las cosas
con un hilo de oro.
Y a mí mismo me incluye;
me toma alegremente cada día
y me hilvana con ellas.
Lo puede ver cualquiera que se quede
de vez en cuando a solas
y con sosiego mire:
no es el aire, es la luz la que nos suma
a todos con el todo.
El árbol me conoce,
saben de mí la nube y la montaña,
el gorrión, septiembre.
Y yo los reconozco emocionado,
y los dice mi boca.
Formo parte del mundo y estoy vivo.
Soy uno más, por suerte,
en la gran cofradía de la luz.

21 de Septiembre de 2009

Eloy Sánchez Rosillo: Antes del nombre (2013)

Versións:
Eloy Sánchez Rosillo: Hilo de oro; La palabra y el tiempo, vol.2; 2013; Pista 4

sábado, 8 de abril de 2017

Corazón mío

            XV

Corazón mío...
¡qué abandonado te encuentro!...
Corazón mío… estas
lo mismo que aquellos
palacios deshabitados
y llenos
de misteriosos
silencios…
Corazón mío,
palacio viejo,
palacio desmantelado,
palacio desierto,
palacio mudo
y lleno
de misteriosos
silencios...
ni una golondrina ya
llega a buscar tus aleros
y hacen su cobijo sólo
en tus huecos
los
murciélagos.

León Felipe: Versos y oraciones de caminante (1920)

Versións:
León Felipe: Poemas menores*; León Felipe por él mismo. Col. Voz Viva. UNAM. México; 1967; Lado A, Corte 2



León Felipe: Corazón mío; León Felipe y sus intérpretes, Vol.2; 1977; Lado B, Corte 5



*[O recitativo de León Felipe está precedido polos poemas Nadie fue ayer, Para mí el bordón solo…, Qué me importa que se borren (Versos y oraciones de caminante, 1920), Huyen… Se ve que huyen (Versos y oraciones de caminante, 1930), No es lo que me trae cansado, Qué día tan largo e Ahora de pueblo en pueblo (Versos y oraciones de caminante, 1920); e seguido polos poemas Cuando me han visto solo y recostado, Qué solo estoy, Señor (Versos y oraciones de caminante, 1920) e Más sencilla… más sencilla e Cristo (Versos y oraciones de caminante, 1930).]

No cesará este rayo que me habita

¿No cesará este rayo que me habita
el corazón de exasperadas fieras
y de fraguas coléricas y herreras
donde el metal más fresco se marchita?

¿No cesará esta terca estalactita
de cultivar sus duras cabelleras
como espadas y rígidas hogueras
hacia mi corazón que muge y grita?

Este rayo ni cesa ni se agota:
de mí mismo tomó su procedencia
y ejercita en mí mismo sus furores.

Esta obstinada piedra de mí brota
y sobre mí dirige la insistencia
de sus lluviosos rayos destructores.

Miguel Hernández: El rayo que no cesa (1934-1935) (1936)

Versións:
Vicente Monera: No cesará este rayo; www.musicaypoemas.com; 2008;



Poetas: No cesará este rayo; www.musicaypoemas.com; 2011;

jueves, 6 de abril de 2017

Eu levo unha pena

    Eu levo unha pena
gardada no peito;
eu lévoa, e non sabe
ninguén por qué a levo.
Orelas vizosas
do Miño sereno,
onde o paxariño
ten o seu espello,
i antre as margaridas
pacen os cordeiros,
vós soias sabedes
o meu sentimento.
    Cabo dunha pena
onde mana un rego,
á sombra dun pino
manso e xigantesco  
que soberbo brama
cando o move o vento,
coma nun sepulcro
dorme o meu sacreto.
Mais anque alí dorme
vive en min desperto.
    Eu levo unha pena
gardada no peito,
tamaña, tamaña,
bon Dios, que n’a rexo.
¡Quén me dera, orelas
do Miño sereno,
ser un daqués cómaros
que en vós tén asento!
Sin medo e sin penas,
de vran e de inverno,
un sigro tras doutro
morara onde eu quero…,
ca veiga por paso,
co espazo por teito.

Rosalía de Castro: Follas Novas (1880)

Versións:
O val das mouras: Eu levo unha pena; Rosalía; 2015; Pista 4

miércoles, 5 de abril de 2017

Que día tan largo

            XI

¡Qué día
tan largo…
y qué camino
tan áspero…
qué largo es todo,
qué largo…
qué largo es todo
y qué áspero!
En el cielo
está clavado
el sol,
iracundo y alto;
la tierra es toda llanura… llanura… todo llanura…
y en la llanura… ni un árbol.
Voy
tan cansado
que pienso en una sombra cualquiera.
Quiero descanso… descanso… sólo descanso…
¡dormir!... Y lo mismo me da ya
bajo un ciprés que bajo un álamo.

León Felipe: Versos y oraciones de caminante (1920)

Versións:
León Felipe: Poemas menores*; León Felipe por él mismo. Col. Voz Viva. UNAM. México; 1967; Lado A, Corte 2



León Felipe: ¡Qué día tan largo!; León Felipe y sus intérpretes, Vol.2; 1977; Lado B, Corte 3



Walberto Mendoza: ¡Qué día tan largo!; Antología rota de León Felipe; 2014; Pista 19



*[O recitativo de León Felipe está precedido polos poemas Nadie fue ayer, Para mí el bordón solo…, Qué me importa que se borren (Versos y oraciones de caminante, 1920), Huyen… Se ve que huyen (Versos y oraciones de caminante, 1930) e No es lo que me trae cansado (Versos y oraciones de caminante, 1920); e seguido polos poemas Ahora de pueblo en pueblo, Corazón mío, Cuando me han visto solo y recostado, Qué solo estoy, Señor (Versos y oraciones de caminante, 1920) e Más sencilla… más sencilla e Cristo (Versos y oraciones de caminante, 1930).]