martes, 29 de agosto de 2017

A xogar, gueivotas

As gueivotas nadan
polo mar azul;
as gueivotas voan
por a area crara...

¡Lévame, gueivota
da prumiña branca!
¡Lévame na rolda
contigo nas áas!

Emborcallarémonos
os dous por a area,
faremos buracos
con auga salada...

¡Lévame, gueivota,
a da pruma branca!
¡Lévame, gueivota,
contigo pra praia!

Dora Vázquez: Oriolos neneiros (1975)

Versións:
Suso Vaamonde: A xogar gaivotas; Rapazas, rapaces e rapazadas; 1997; CD2, Pista 2

viernes, 18 de agosto de 2017

O clube dos poetas mortos

                                                aquí lanzamos a áncora na terra fecunda.
                                                            Tristán Tzara. Manifiesto dadá 1918

Agora, xa son deses homes que fuman sen présa nos bancos do paseo,
deses que aceptan conversar cunha descoñecida por un sorriso,
deses que beben nos bares solitarios lucindo unha mirada corsaria,
pero non son ricos.

Deses que se encontran coa vellez de súbito,
cando aínda crían que estaban gozando dos últimos estertores da infancia,
deses que arrastran a luz das ideas, cun cansancio secular,
e revolucionan coas súas palabras
as Atlántidas asulagadas nas almas dos oficinistas,
pero non son ricos.

Deses que liquidarían un kilo de vida por un polvo cunha indíxena,
deses que se xogan á ruleta rusa da aventura a súa estabilidade económica,
deses que falan cos vellos
sobre a corrupción das sensibilidades no mundo actual,
deses que len nos demais o seu destino
e recoñecen noutros a súa propia traxedia,
pero non son ricos.

O outro día, unha adolescente miroume dun xeitro tan… tan así,
que non puiden evitar dicirlle:
—Ei, pequeniña ¿a que agardas para ingresar no Clube dos Poetas Mortos?
E ela cruzou o abismo
                                    e fodimos xuntos
e fomos felices
                        e ricos,
                                    eternamente ricos,
moi ricos,
                riquísimos.

Lino Braxe: O longo día acaba (2002)

Versións:
A caricia da serpe: O clube dos poetas mortos; A caricia da serpe; 2005; Pista 10

lunes, 14 de agosto de 2017

A canción do pirata

                        Mi única patria la mar.
                                ESPRONCEDA

Sería propicio beixarte cara o fusco-lusco
pero eles xa veñen, xa veñen,
e na súa revolución non hai atardeceres.

O frenesí da producción será lei
e nen sequera os fillos
ou as árbores estarán a salvo.
A familia será sacrificada pola industria
e perecerá o amor.

Están aí.
Construindo unha revolución sen bandeiras,
sen cancións, sen mártires, sen gloria.
Son a mais refinada expresion do cinismo.
Os seus labios para a política.
O seu corazón para a codicia.
Xornalistas, rectores, mercaderes…
Ata aquela ausencia de visión da realidade
que poseía o exército se ve contaxiada
por este insufrible discurso da estupidez.

Están aí.
Non queimarán os meus libros,
nen proibirán que se lean,
só alimentarán a indiferencia do leitor.
Ignorarán e será o seu triunfo,
e será tamén o triunfo da medianía.

Están aí. Agora cando atardece, están aí.
E eu beixareite,
e a eles comeraos a raiba,
e patexarán contra un imposible.
Non saben que a honra non ten forma,
que non se domina.

Están aí.
A min dáme a risa.
Estoute desexando
e sinto que a súa revolución non me alcanzará.
Porque a norte carece de significado
cando se sirve á causa da nenez,
cando o amor é unha querencia
que só a dinastía da razón
outorga aos espíritus sensibles,
como o lóstrego que iluminou a toma de Maracaibo
polos primeiros comunistas.
¡Á vosa saúde, Irmáns da Costa!,
¡Piratería nobre!

Lino Braxe: A caricia da serpe (1999)

Versións:
A caricia da serpe: A canción do pirata; A caricia da serpe; 2005; Pista 4

domingo, 6 de agosto de 2017

O chifre

Eu teño un chifre chifreiro.
Eu teño un chifre chifrón,
tan silbador e algareiro
que a todos chama a atención.

Eu teño un chifre chifreiro
que mo mercaron na feira.
¡O seu silbo silbador
resoa na aldea enteira…!

Eu dou ordes co meu chifre,
ando a ordenar con silbatos:
—¡Qué frolezan as roseiras,
que chíen ben os paxaros…!

—¡Qué maduren as cerdeiras,
as figueiras e os mazairos!
¡E qué veñan ben cargados
de xoguetes os Reis Magos…!

—¡Teño un chifre de verdade!
¡Teño un chifre verdadeiro!
¡Non quero chifres de palla
nin de casca de salgueiro…!

Manuel María: Os soños na gaiola (1968)

Versións:
Suso Vaamonde: O chifre; Os soños na gaiola; 1978; LP1, Cara A, Corte 6