viernes, 29 de junio de 2018

Perros contra la luna, lejanísimos

Perros contra la luna, lejanísimos,
llevan hasta los ámbitos
más próximos la inquietud de la noche
rumorosa. Claros
sonidos, antes inaudibles,
se perciben ahora. Ecos vagos,
jirones de palabras, goznes
agrios,
desasosiegan el recinto en sombra.
Apenas sin espacio,
el silencio, el inasible
silencio, cercado
por los ruidos, se aprieta
en torno de tus piernas y tus brazos,
asciende levemente a tu cabeza,
y cae por tus cabellos destrenzados.
Es la noche y el sueño: no te inquietes.
El silencio ha crecido como un árbol.

Ángel González: Acariciado mundo. Áspero mundo (1956)

Versións:
Ángel González: Perros contra la luna, lejanísimos; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 17

Canción de la calle

La calle que tú me das
—la calle ausente todavía—,
no será tuya ni mía.
Calle de todos será.
Por el momento no es más
que una canción encendida,
una estrella fugitiva
que soñamos alcanzar.

Por de pronto se nos va
de los ojos, como el día;
volando, como la vida,
sobre la tierra y el mar.

La calle que tú me das
no será tuya ni mía.
Habrá de ser compartida.
Calle de todos será.

Agustín Millares Sall: Poesía unánime (1966)

Versións:

Caco Senante: Canción de la calle; Entre amigos; 1976; Lado B, Corte 1




Agustín Millares Sall: Canción de la calle; Poesía unánime (1944-1966); 1978; Cara B, Corte 8




Los Sabandeños: La canción de la calle; Desde Canarias en concierto; 1988; Pista 19




Agustín Millares Sall: Canción de la calle; Antología personal; 1997; Pista 15

(Reedición da versión do disco Poesía unánime (1944-1966), do ano 1978.)

miércoles, 27 de junio de 2018

Pero Meogo no verde prado

—Dime a onde vas, miña cerva ferida,
dime a onde vas, polo meu amor!
—Vou para o verso dunha cantiga,
meu cazador!
—Dime a onde vai teu cabelo, doncela,
dime a onde vai, polo meu amor!
—Vai pra unha fita verde de seda,
meu cazador!
—Dime unha cita de alba, amiga,
dime unha cita, polo meu amor!
—Onde o cervo do monte á iauga volvía,
meu cazador!
—Nunca vin cerva nos beizos deitada,
nunca vi fita que atase no vento,
nunca vi cervo que volvese ao alto,
polo meu amor!

Álvaro Cunqueiro: Herba aquí e acolá (1980)

Versións:
César Morán e Uxía Senlle: Pero Meogo no verde prado; Haberá primavera; 2011; Pista 14

martes, 26 de junio de 2018

Baleiráronse as terrazas

Baleiráronse as terrazas
en apenas vinte horas.
Gustoume aquel poema, falaba
de buscar rostros
nas xanelas
dos autobuses
e
despois
morrer.
A ti tamén che gustou.
Non estaba mal
para escribilo un guerrilleiro que
despois
morreu.
En combate.
Proe dicirnos adeus.
Era
cando saen todos os trens.
Un intre apagado:
a estación sen ti.
Por suposto que hai razóns para estarmos vivos:

velaí o inexplicábel.

"Porque los héroes nunca dijeron
que morían por la patria
sino que murieron"
LIONEL RUGAMA

Daniel Salgado: Sucede (2004)

Versións:
Fanny + Alexander: A estación sen ti*; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 7



*[A versión musical do grupo Fanny + Alexander está seguida polos poemas A estas alturas nada colle nun poema, e Cae a noite e esquécense os obxectos, todos da obra de Daniel Salgado: Sucede, do ano 2004. O título da versión musical coincide co título da sección II de dita obra: A estación sen ti.]

lunes, 25 de junio de 2018

Perfumando amaneceres

Hicieron del presente un hueco del pasado,
oliendo a naftalina y sabor a ron pálido,
cuidando que el invierno no adormezca sus pasos
tararean las notas de un lánguido tango.

Dejándose llevar por Zacatín abajo
les acogió Bibrambla en su frío regazo;
recolectaron sueños, se fueron acercando
y entraron en ‘La Tertulia’ cogidos del brazo.

Sentados frente a frente vaciaron sus vasos,
brindando por aquellos que quedaron lejanos,
cada mirada oculta el anisado milagro
de recobrar los años que se marchitaron.

Beben versos con soda, y riman "tinto" con "blanco",
sabios poetas nacidos del hiperespacio,
recuperan paso firme sobre lo ya pisado
apareando ideas con los apuntes de un clásico.

Son los que ya partieron, los que continúan llegando,
perfumando amaneceres con flores de plástico…
son los de Filipinas, son los del Álamo,
son los que resucitan al hombre del saco.

Antonio Fernández Ferrer: En el remanso de tu oasis (2002)

Versións:
Esteban Valdivieso: Perfumando amaneceres; Fumar en Berlín; 1998; Pista 1

sábado, 23 de junio de 2018

Aguafuerte

Aquí te quiero ver,
amigo mío.

Aquí, aunque sólo sea por el dicho
de que ver es creer.
Aquí, para que vivas como vivo,
para que mueras una y otra vez
como yo muero sin haber vivido.
Aquí te quiero ver.

En el camino
de más áspera piel
que he conocido
Donde matan de sed
hasta los ríos.
Donde el azul es otro precipicio,
de cuyo abismo el corazón da fe.

Donde se cae siempre en el vacío.
Donde se alienta sólo en el papel
de una letra de cambio o de un recibo.
Toreando los filos.
te quisiera yo ver.

Aquí, donde los astros que se ven
están emparentados con el frío.
Donde el día está herido 
antes de amanecer.
Donde querer saber
es un delito.
Donde el aire es un hilo
que se puede romper.
Donde es triste nacer
y morir un respiro.
Aquí te quiero ver.

Donde nada anda bien.
Donde no ves un libro
en que la letra esté
jugando limpio.
Donde el llanto es tratado a puntapiés.
Donde se hace difícil hasta el grito.
Donde acaba hecho un trapo el hombre mismo, 
te quisiera yo ver.

Aquí, midiendo el pozo y la pared, 
caminando a la cola de este siglo.
Aquí, tragando hiel,
tragándotelo todo a dos carrillos,
sabiéndote encarado con la ley
si no vives al margen y en el limbo.
Aquí, pescando el vicio
de beber
un tiempo sin sentido

Aquí, donde no hay sitio
para ser
lo que un tiempo fuimos.
Donde el sol es de abrigo,
te quisiera yo ver.

Aquí te quiero ver, 
amigo mío.

Agustín Millares Sall: Habla vida (1964)

Versións:
Agustín Millares Sall: Aguafuerte; Poesía unánime (1944-1966); 1978; Cara B, Corte 6



Rosa León: Aguafuerte; Tiempo al tiempo; 1978; Lado A, Corte 5



Rosa León: Aguafuerte; La palabra más tuya. Cantando a: Agustín García Calvo, Luis García Montero, Agustín Millares, Pedro Lezcano; 2006; Pista 8

(Reedición da versión do disco Tiempo al tiempo, do ano 1978.)

viernes, 22 de junio de 2018

Tan só me pregunto

X

Tan só me pregunto
que soaba no intre en que o tempo
estalou en cristais de néboa.

Celia Parra: No berce das mareas (2009)

Versións:
A banda da loba: Coma un blues*; Bailando as rúas; 2017; Pista 2



*[A versión musical de A banda da loba está composta por éste e máis polos poemas Lembro aquelas tardes e Chegades recendendo a canela; todos eles da obra de Celia Parra: No berce das mareas, do ano 2009.]

jueves, 21 de junio de 2018

Perfil de Julio

Tienes un corazón.
Tú tienes un corazón infectado.
Infectado tu corazón tienes
un corazón de corazón lleno.

Tú tienes tu corazón infectado lleno de soledad.
Lleno de corazón tu corazón infectado
llora.

Tienes un corazón,
tu corazón, lleno de corazón
y soledad. Y tú no sabes
que está cansado, que está inútilmente
cansado tu corazón lleno infectado
de soledad.

Y que ahora le duele, ahora mismo le duele
entre tanto despojo, tanta máscara
hirsuta y lentas voces
este cansancio enorme que es la vida.

Jesús Hilario Tundidor: Construcción de la rosa (1990)

Versións:
Carlos Chaouen: Perfil de Julio; Trovadores de silencios (VVAA); 2010; Pista 8

lunes, 18 de junio de 2018

A nena na fonte

Nena que nesa fontiña
queres encher a túa cántara,
sin conocer que non se enche
vasixa que foi rachada;
por máis que baixes os ollos,
por máis que xogues coas saias,
ben se adiviña que choras
no longo das túas pestanas…
Que esas pestanas longuiñas
non che creceron sin auga,
porque sin rego non crecen
nas veigas as espadanas.

                Orense, 1874

Curros Enríquez: Poemas soltos; Obras completas, Vol.2 (1910)

Versións:
Gelria: A nena na fonte; Cantos de poeta; 2016; Pista 1

Perfección

Queda curvo el firmamento,
Compacto azul, sobre el día.
Es el redondeamiento
Del esplendor: mediodía.
Todo es cúpula. Reposa
Central sin querer, la rosa,
A un sol en cénit sujeta.
Y tanto se da el presente
Que el pie caminante siente
La integridad del planeta.

Jorge Guillén: Cántico (1928)

Versións:
Vicente Monera: Perfección; www.musicaypoemas.com; 2010;

sábado, 16 de junio de 2018

Chegades recendendo a canela

XI

Chegades recendendo a canela.
Os ollos, cristais de sal,
reflectían preguntas
            incendiarias.

Non soubeches respondelas.

Só un sabor acedo,
un lume que medraba por dentro
            e a derradeira bágoa
que estalou no chan
e secou a flor.

Celia Parra: No berce das mareas (2009)

Versións:

A banda da loba: Coma un blues*; Bailando as rúas; 2017; Pista 2



*[A versión musical de A banda da loba está composta por éste e máis polos poemas Lembro aquelas tardes e Tan só me pregunto; todos eles da obra de Celia Parra: No berce das mareas, do ano 2009.]

viernes, 15 de junio de 2018

Pequeño vals vienés

En Viena hay diez muchachas,
un hombro donde solloza la muerte
y un bosque de palomas disecadas.
Hay un fragmento de la mañana
en el museo de la escarcha.
Hay un salón con mil ventanas.
                ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals con la boca cerrada.
                   
   
Este vals, este vals, este vals,
de sí, de muerte y de coñac
que moja su cola en el mar.
                   
   
Te quiero, te quiero, te quiero,
con la butaca y el libro muerto,
por el melancólico pasillo,
en el oscuro desván del lirio,
en nuestra cama de la luna
y en la danza que sueña la tortuga.
                ¡Ay, ay, ay, ay!
                   
Toma este vals de quebrada cintura.                    
   
En Viena hay cuatro espejos
donde juegan tu boca y los ecos.
Hay una muerte para piano
que pinta de azul a los muchachos.
Hay mendigos por los tejados.
Hay frescas guirnaldas de llanto.
                ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals que se muere en mis brazos.
                   
   
Porque te quiero, te quiero, amor mío,                    
en el desván donde juegan los niños,
soñando viejas luces de Hungría
por los rumores de la tarde tibia,
viendo ovejas y lirios de nieve
por el silencio oscuro de tu frente.
                ¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals del "Te quiero siempre".
                   
   
En Viena bailaré contigo
con un disfraz que tenga
cabeza de río.
¡Mira qué orilla tengo de jacintos!
Dejaré mi boca entre tus piernas,
mi alma en fotografías y azucenas,
y en las ondas oscuras de tu andar
quiero, amor mío, amor mío, dejar,
violín y sepulcro, las cintas del vals.
                   
   
Federico García Lorca: Poeta en Nueva York (1929-1930) (1940)

Versións:
Leonard Cohen: Take this waltz; I'm your man; 1988; Pista 5



Enrique Morente e Lagartija Nick: Pequeño vals vienés; Omega; 1996; Pista 2



Leonard Cohen: Take this waltz; More best of Leonard Cohen; 1997; Pista 3

(Reedición da versión do disco I'm your man, do ano 1988.)




Ana Belén: Pequeño vals vienés; Lorquiana. Poemas de Federico García Lorca; 1998; Pista 4



Leonard Cohen: Take this waltz; The Essential Leonard Cohen; 2002; CD2, Pista 2

(Reedición da versión do disco I'm your man, do ano 1988.)




Onírea: Take this waltz; Disparen a Cohen (VVAA); 2005; Pista 11



Adam Cohen: Take this waltz; According to Leonard Cohen; 2007; CD2, Pista 1



Ana Belén: Pequeño vals vienés; Los grandes éxitos… y más; 2008; CD2, Pista 9

(Reedición da versión do disco Lorquiana. Poemas de Federico García Lorca, do ano 1998.)



Leonard Cohen: Take this waltz; Live in London; 2009; CD2, Pista 6



Ester Formosa e Adolfo Osta: Pequeño vals vienés; La vida, anar tirant…; 2012; Pista 10



Silvia Pérez Cruz e Raúl Fernández Miró: Pequeño vals vienés; Granada; 2014; Pista 6

lunes, 11 de junio de 2018

Let it be

No avizores ya más
en el montón de ayer
con los ojos avaros
de un viejo zahorí.
Tampoco hay rutas nuevas,
no, mujer,
ríete de los faros,
let it be.

Hicimos, Rafael,
barquitos de papel,
los lanzamos al río,
no están aquí ni allí.
Lo que se fue no está,
lo que venga vendrá,
nada es tuyo ni es mío,
let it be.

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:
Carmen Martín Gaite: Let it be; Poemas; 2000; Pista 23

domingo, 10 de junio de 2018

Pensando, enredando sombras en la profunda soledad

Poema 17

Pensando, enredando sombras en la profunda soledad.
Tú también estás lejos, ah más lejos que nadie.
Pensando, soltando pájaros, desvaneciendo imágenes,
enterrando lámparas.
Campanario de brumas, qué lejos, allá arriba!
Ahogando lamentos, moliendo esperanzas sombrías,
molinero taciturno,
se te viene de bruces la noche, lejos de la ciudad.

Tu presencia es ajena, extraña a mí como una cosa.
Pienso, camino largamente, mi vida antes de ti.
Mi vida antes de nadie, mi áspera vida.
El grito frente al mar, entre las piedras,
corriendo libre, loco, en el vaho del mar.
La furia triste, el grito, la soledad del mar.
Desbocado, violento, estirado hacia el cielo.

Tú, mujer, qué eras allí, qué raya, qué varilla
de ese abanico inmenso? Estabas lejos como ahora.
Incendio en el bosque! Arde en cruces azules.
Arde, arde, llamea, chispea en árboles de luz.
Se derrumba, crepita. Incendio. Incendio.
Y mi alma baila herida de virutas de fuego.
Quien llama? Qué silencio poblado de ecos?
Hora de la nostalgia, hora de la alegría, hora de la soledad,
hora mía entre todas!

Bocina en que el viento pasa cantando.
Tanta pasión de llanto anudada a mi cuerpo.

Sacudida de todas las raíces,
asalto de todas las olas!
Rodaba, alegre, triste, interminable, mi alma.

Pensando, enterrando lámparas en la profunda soledad.
Quién eres tú, quién eres?

Pablo Neruda: 20 poemas de amor y una canción desesperada (1924)

Versións:
Pablo Neruda: Poema 17; La voz del poeta, Vol.1; 1968; Pista 17



Pablo Neruda: Pensando, enredando sombras en la profunda soledad; 20 poemas de amor y una canción desesperada; Audio-Libro, editorial Visor; 2008; Pista 17

(Reedición da versión do disco La voz del poeta, Vol.1, do ano 1968.)



Vicente Monera: Poema 17 – Pensando, enredando sombras; www.musicaypoemas.com; 2010;

sábado, 9 de junio de 2018

Lembro aquelas tardes

I

Lembro aquelas tardes
de outono
as follas mortas
rúas enchoupadas de swing
e o recendo
trala choiva.

Lembro as bucinas
sincopadas
a intermitencia das sereas
cortando o aire.
E nós, enfeitizados por un ritmo subterráneo
sen rumbo pola cidade insomne
construíndo memorias
enchéndonos de luces.

O teu recordo volve a min
sereno
coma un blues na noite.

Celia Parra: No berce das mareas (2009)

Versións:

A banda da loba: Coma un blues*; Bailando as rúas; 2017; Pista 2



*[A versión musical de A banda da loba está composta por éste e máis polos poemas Chegades recendendo a canela e Tan só me pregunto; todos eles da obra de Celia Parra: No berce das mareas, do ano 2009.]

Penélope

Un paso adiante e outro atrás, Galiza,
e a tea dos teus soños non se move.
A espranza nos teus ollos se espreguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
e en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!,
e toda cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados como sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
¡Un paso adiante e outro atrás, Galiza!

Xosé María Díaz Castro: Nimbos (1961)

Versións:
Aurora López e Teresa Luján: Penélope; Saloucos. 15 poetas da terra nai; 1999; Editorial Galaxia; CD-Libro; Pista 6



A Quenlla: Penélope; 30 anos con A Quenlla. De amor, dor e loita; 2013; CD2, Pista 10



2naFronteira: Penélope; Zapatiños para Díaz Castro; 2014; Pista 8



Fuxan os ventos: Penélope; https://www.youtube.com/watch?v=kQKUCvjHpTE; 2014;

jueves, 7 de junio de 2018

Balada do peep-show

se botas outra moeda danzarei de novo para ti
non haberá máis condena que o vidro ennegrecido
(poderás seguir matando gatos nas piscinas)
e o bamboleo da que non se sabe se dentro dun camión de machorras para a feira
ou a star dunha marcha triunfante-alucinóxena

e se sorrío poderás lerme nos dentes o destino que te espera
(canto mellor será se a túa moeda é grande
e o teu amor)

pero mentres ollas e non afundo
neste asedio de lodo e de indixencia
en canto xira o meu podio fascinante
se botas outra moeda
danzarei de novo para ti

Elvira Riveiro Tobio: Andar ao leu (2005)

Versións:
Fanny + Alexander: Danzarei para ti… se botas outra moeda; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 3



Fanny + Alexander: Danzarei para ti… se botas outra moeda*; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 9



*[Remesturada por Projecto Mourente.]

miércoles, 6 de junio de 2018

Penachos vívidos

Como taza en que hierve
De transparente vino
En doradas burbujas
El generoso espíritu;

Como inquieto mar joven
Del cauce nuevo henchido
Rebosa, y por las playas
Bulle y muere tranquilo;

Como manada alegre
De bellos potros vivos
Que en la mañana clara
Muestran su regocijo,
Ora en carreras locas,
O en sonoros relinchos,
O sacudiendo el aire
El crinaje magnífico; —

Así mis pensamientos
Rebosan en mí vívidos,
Y en crespa espuma de oro
Besan tus pies sumisos,
O en fúlgidos penachos
De varios tintes ricos,
Se mecen y se inclinan
Cuando tú pasas - ¡hijo!

José Martí: Ismaelillo (1882)

Versións:
Teresita Fernández: Penachos vívidos; Teresita canta a Martí; 2007; Pista 9

martes, 5 de junio de 2018

Abrente

A lua espreita
dende a baranda,
a noite vaise
i o galo canta.

Un novo día
na porta agarda,
día de todo,
vispra de nada.

O día pensa
que o mundo é seu
e cada día
leva algo meu.

Imos andando
día tras día,
mentras a morte
a fouce afía.

Noite pequeña,
día longal,
cando amañece
algo acontece
pra ben ou mal.

Celso Emilio Ferreiro: Cartafol de poesía (1936)

Versións:
A banda da loba: Abrente; Bailando as rúas; 2017; Pista 6

lunes, 4 de junio de 2018

Pegasos

Tournez, tournez, chevaux de bois
                                        Verlaine

Pegasos, lindos pegasos,
caballitos de madera...

Yo conocí siendo niño,
la alegría de dar vueltas
sobre un corcel colorado,
en una noche de fiesta.

En el aire polvoriento
chispeaban las candelas,
y la noche azul ardía
toda sembrada de estrellas.

¡Alegrías infantiles
que cuestan una moneda
de cobre, lindos pegasos,
caballitos de madera!.

Antonio Machado: Soledades. Galerías. Otros poemas (1907)

Versións:
Cuarteto Cedrón: Caballitos de madera; Canciones de algún país; 1981; Cara A, Corte 2



Adolfo Celdrán: Pegasos; Jarmizaer, Jarmizaer; 2001; Pista 9



Calixto Sánchez: Recuerdo infantil*; Antonio Machado. Retrato flamenco; 2001; Pista 2



*[A versión musical de Calixto Sánchez comeza co poema Recuerdo infantil, da obra de Antonio Machado: Soledades, do ano 1903.]

domingo, 3 de junio de 2018

Amei-te tanto

Amei-te tanto esta tarde
cando non estavas,
e estava o ceo como un atlas de ausencia
esvarando nas horas!

Que estraño é todo isto, este amor que se agolpa
e verte a sua fúria por acima de unha
sen piedade!

Non sei porque estes días en que te amo tanto
e tan fundo e tan duro e tan tristeiro
dias en que quixera aniquilar-te
de tanto amor como me tinxe o corpo
e me lastima os dentes.

Esta tarde amei-te como invasión de escumas
en sartegos tenrísimos.

Non sei que estrañas aves aniñaron en min
para que así te ame,
non sei que tortas roitas ou mans confabuladas
me trouxeron a ti,
non sei  porque camiños navegou o meu sangue
para chegar a ti.
Non sei se faro ou torre ou terra prometida
foron marcando o norte dos meus sucos.

Só sei que aquí me tes, oferecida,
sen culpa deste amor que caiu sobre min
non sei se como pedra ou lóstrego ou fervenza.

Esta tarde amei-te como nunca,
pero ti non estavas.

Pilar Pallarés: Sétima soidade (1984)

Versións:
Fanny + Alexander: Amei-te tanto; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 2

Peeping Tom

Ojos de solitario, muchachito atónito
que sorprendí mirándonos
en aquel pinarcillo, junto a la Facultad de Letras,
hace más de once años,

al ir a separarme,
todavía atontado de saliva y de arena,
después de revolcarnos los dos medio vestidos,
felices como bestias.

Tu recuerdo, es curioso
con qué reconcentrada intensidad de símbolo,
va unido a aquella historia,
mi primera experiencia de amor correspondido.

A veces me pregunto qué habrá sido de ti.
Y si ahora en tus noches junto a un cuerpo
vuelve la vieja escena
y todavía espías nuestros besos.

Así me vuelve a mí desde el pasado,
como un grito inconexo,
la imagen de tus ojos. Expresión
de mi propio deseo.

Jaime Gil de Biedma: Moralidades (1966)

Versións:
Silvia Comes e Lidia Pujol: Peeping Tom; Silvia Comes & Lidia Pujol; 1998; Pista 7



Alejandro Martínez: Peeping Tom; Que te voy a enseñar un corazón infiel. Alejandro Martínez canta a Jaime Gil de Biedma; 2010; Pista 3

sábado, 2 de junio de 2018

Juego de lunas

La luna está redonda.
Alrededor, una noria
de espejos.
Alrededor, una rueda
de agua.
La luna se ha hecho láminas
como un pan de oro blanco.
La luna
se ha deshojado
en lunas.
Bandadas de fuentes
vuelan por el aire.
En cada fuente yace
una luna difunta.
La luna
se hace un bastón de luz
en el torrente claro.
La luna,
como una gran vidriera
rota, cae sobre el mar.
La luna
se va por un biombo
infinito.
¿Y la luna? ¿Y la luna?

(Arriba,
no queda más que un aro
de cristalillos.)

Federico García Lorca: Suites (1920-1923) (1986)*

Versións:
Belek: Juego de lunas; Date cuenta vos; 2011; Pista 9



*[Este poema aparece recollido en Andrew A. Anderson: Federico García Lorca: Antología poética del cincuentenario; Diputación de Granada; 1986; ISBN- 8450534259.]

viernes, 1 de junio de 2018

Pedra

Cada pedra montesía,
cada croio dos agros,
cada laxe de valado,
cada seixo do río,
cada roda de muíño,
cada arco da ponte,
cada con ventureiro,
cada lousa do camposanto,
cada rocha que se alza,
cada pedernal lostregante,
cada moa de afiar,
cada lareira
van en min,
nos meus ósos,
no meu ancestro mineral
e xeolóxico,
na clave do esqueleto
que me sostén
e que me leva
polo rego da vida.

Xosé Neira Vilas: Dende Gres (2004)

Versións:
Manoele de Felisa: Pedra; Cantos de lembranza; 2014; Pista 9