jueves, 30 de agosto de 2018

María Silenzo

Cabeleira de choiva, ollos de brétema:
María Silenzo, esfarrapada, á espreita.
           
   
Sempre agardando, pola noite, ás barcas.
A túa anguria fala con olladas.
           
   
María Nocturna: no peirán, ¿qué esperas?
¿Polo día non vives?
¿Naces cada solpor? ¿Cás da primeira estrela?
           
   
María Silenzo sempre dura e muda…
¿Cál é a barca que agardas?
           
   
Das fontes dos teus ollos
fluíen ríos de sono.
Pero tí sempre dura e desvelada,
batida polo vento, no peirán…
           
   
María Silenzo, eu roubaría
no ceo
a estrela de mel,
na iauga
a estrela de prata,
para che mercar a fala.
           
   
Se queres ulir frores
dareiche a fror da lúa.
           
   
María do Mar. ¿qué barca agardas?            
¿Queres o sol, carne da lúa fría?            
   
O sol é un porco-espiño disfrazado.
No mar agora, ourizo de mar, durme.
           
   
Pescado pola cana do abrinte,
heicho de dar, raiolante e mollado.
           
   
¡María Silenzo, Voz Dormida: fala!            
   
¿A qué afogado esperas,
María da Sombriza Espranza?
           
   
María Silenzo: ¿agardas a túa voz?            
¿as ondas do mar levado roubároncha?            
   
De choiva e vento vestida,
María Silenzo, calada…
           

Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado (1934)

Versións:
Fanny + Alexander: María Silenzo; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 1



A Minha Embala*: María Silenzo; Musicando Carvalho Calero** (VVAA); 2010;




Carlos Patiño Gómez: María Silencio; Musicando Carvalho Calero*** (VVAA); 2020; Pista 16




Tu mujer nos engaña: María Silêncio; Musicando Carvalho Calero*** (VVAA); 2020; Pista 48



*[Gañadora do concurso Musicando Carvalho Calero.]
**[Concurso musical organizado por komunikando.net e AGAL (Associaçom Galega da Língua), con motivo do centenario do nacemento de Ricardo Carballo Calero.]
***[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]

martes, 21 de agosto de 2018

Picariño

Picariño que ó moucho
non lle tés medo,
non enredes de noite
deitate cedo.

Non andes axexando
por entre as sombras,
que na rúa hai marmulos,
ditos e cousas…

E o sapo, as margaridas,
a iauga, a frouma,
son os longos pantasmas
que a noite póboan.

E contan os máis vellos
que a cotovía,
rolda por os toxales
até que é día.

Pura Vázquez: Oriolos neneiros (1975)

Versións:
Suso Vaamonde: Picariño; Rapazas, rapaces e rapazadas; 1997; CD1, Pista 2

martes, 14 de agosto de 2018

Galiza é un outono puro e bon

Galiza é un Outono puro e bon,
un río que discurre mansamente,
lume abrasador, fértil semente,
futuro presentido e en sazón.

E foi labrando o tempo —luz, paixón—
o seu ser escuro e transcendente,
luindo o corazón de toda a xente
e conformando a terra e o torrón.

Galiza é unha agarda moi madura
que non permite plazos, dilaciós,
estancamentos, freos ou premura.

¡Abonda xa de laios e canciós!
¡Non queremos ser río de tristura
correndo pola vida a tropezós!

Manuel María: Poemas ao outono (1977)

Versións:
David Taboada: Outono*; Once máis 15 (VVAA); 2009; Pista 12



*[A versión musical de David Taboada remata cunha estrofa do poema Canción para cantar todos os días, da obra de Manuel María: Canciós do lusco ao fusco (1970).]

viernes, 10 de agosto de 2018

Picaflor

El colibrí de siete luces,
el picaflor de siete flores,
busca un dedal donde vivir:
son desgraciados sus amores,
sin una casa donde ir
lejos del mundo y de las flores.
Es ilegal su amor, señor,
vuelva otro día y a otra hora:
debe casarse el picaflor
para vivir con picaflora:
yo no le alquilo este dedal
para este tráfico ilegal.
El picaflor se fue por fin
con sus amores al jardín
y allí llegó una gato feroz
a devorarlos a los dos:
el picaflor de siete flores
la picaflora de colores:
se los comió el gato infernal
pero su muerte fue legal.

Pablo Neruda: Arte de pájaros (1966)

Versións:
Ángel Parra: El picaflor; Arte de pájaros; 1966; Lado 1, Corte 3



Ángel Parra: El picaflor; Ángel Parra à Paris; 1978; Disco 1: “Avant”; Cara 2, Corte 5



Ángel Parra: El colibrí; Ángel Parra en Alemania. [Grabado en vivo no Teatro de la Ópera de Frankfurt, no ano 1987]; 1988; Cara B, Corte 3

martes, 7 de agosto de 2018

Después de la sequía

                  59

Después de la sequía
            al fin el agua!

                        Pero no, corazón.

Por todos los barrancos
        la flor de retama!

                        No,
                        no pasa nada.

    La lluvia de verano
        sobre las matas!

                        Pero no, corazón.

Al caer de la tarde,
            la tierra mojada!

                        No,
                        no pasa nada.

    Las encinas oscuras,
        la yerba clara!

                        Pero no, corazón.

    Pasaron las tormentas!
            De paz escampa!

                        No,
                        no pasa nada.

Floreció el enemigo!
            Perdí la hermana!

                        Pero no, corazón.

Otra vez el chubasco
            sobre las ramas,

                        corazón,
                            y nada más nada.

Agustín García Calvo: Canciones y soliloquios (1976)

Versións:
Amancio Prada: Pero no; Concierto Canciones y soliloquios. Teatro Español de Madrid; 1982; Corte 5



Amancio Prada: Pero no, corazón; Canciones y soliloquios; 1983; Pista 4

sábado, 4 de agosto de 2018

Pétalos o besos

Esa mujer
que sin saber de dónde
llega en la rueda de los días
lentos
y con su flor
de siempre
y dulces ojos
con sus labios de agua
a sed tan honda
viene
deposita —en nosotros— agua y pétalos
deja su fresco olor
y ya no vuelve
esa mujer
es viento así nos besa

Justo Alejo: Aromas. El aroma del viento (1980)

Versións:
Amancio Prada e Juan Carlos Mestre: Ay, linda amiga. Pétalos o besos. Mozos al campo*; Zamora; 2007; Pista 8


*[O recitativo deste poema, na voz de Juan Carlos Mestre, está precedido e seguido pola musicalización dunha cantiga popular santanderina do século XVI: Ay, linda amiga, recollida no Cancionero de Palacio, na voz de Amancio Prada:

¡Ay! linda amiga que no vuelvo a verte
Cuerpo garrido que me lleva a la muerte.

No hay amor sin pena, 
Pena sin dolor, 
Ni dolor tan agudo 
Como el del amor.

¡Ay! Linda amiga que no vuelvo a verte
Cuerpo garrido que me lleva a la muerte.

Levánteme, madre, 
Al salir el sol
Fui por los campos verdes
A buscar mi amor.

Rematando a versión musical co recitativo do poema de Justo Alejo, Mozos al campo, da obra Alaciar, de 1965, na voz de Juan Carlos Mestre.]