Nasín cando as prantas nasen

Nasín cando as prantas nasen, no mes das froles nasín, nunha alborada mainiña, nunha alborada de abril. Por eso me chaman Rosa, mais a do triste sorrir, con espiñas para todos, sin ningunha para ti.
Desque te quixen, ingrato, todo acabou para min, que eras ti para min todo, miña groria e meu vivir.
¿De qué, pois, te queixas, Mauro? ¿De qué, pois, te queixas, di,
cando sabes que morrera por te contemplar felís?
Duro cravo me encravaches con ese teu maldesir,
con ese teu pedir tolo que non sei qué quer de min,
pois diche canto dar puden avariciosa de ti.
O meu corasón che mando cunha chave para o abrir. Nin eu teño máis que darche, nin ti máis que me pedir.

Rosalía de Castro: Cantares Gallegos (1863)

Versións:

2naFronteira: Rosa de abril; Alma; 2013; Pista 10

Roi Casal e Silvia Ferre: Rosa*; Donos do noso destino; 2014; Pista 1

Colectivo Bomba: Rosalía; Yeah!; 2014; Pista 4

Tempo catro sexteto: Nasín cando as prantas nasen; Os ollos que falan; 21014; Pista 8



*[A versión musical de Roi Casal está composta por este e mais o poema Quíxente tanto, meniña da obra de Rosalía de Castro Cantares Gallegos, do ano 1863.]