miércoles, 30 de marzo de 2016

Cuando por dar contento a Melibeo

ARCISIO

    Cuando por dar contento á Melibeo
Fui por otras riberas y cabañas
Cansado, y mas cansado mi deseo,
    Pasé unas grandes selvas y montañas
Y cuanto mas andaba, parecia
Que el fuego era mayor en mis entrañas.
    Al fin por nuevas sendas hallé un dia
Una nueva y fresquísima floresta
Donde un sabio pastor viejo vivia.
    Y allí miéntras pasábamos la siesta
Esto le oí cantar con voz divina,
El haciendo una jaula, yo una cesta.
    Pastor, si á desear salud te inclina
La pena y el dolor que te atormenta,
Y la razon tus pasos encamina;
    Oyeme ahora sin que en tí se sienta
Flaqueza alguna que es un sentimiento
Que al niño infama, y la vejez afrenta.
    Huye la ociosidad, ama el contento;
Que si amor busca gente descuidada,
La soledad levanta el pensamiento.
    Echa en el hombro la industriosa hazada,
Labra tu viña, planta tus parrales,
La fresca vid al álamo arrimada.
    Haz en tu huerto al agua sus canales,
Con esto agotarás la de tus ojos,
Quedando claros para ver tus males.
    Ocúpate en arar nuevos rastrojos,
Y escardando en el trigo las espinas,
Arrancarás del alma los abrojos.
    Busca en las selvas, entre flores finas,
El cuidadoso enjambre edificado,
En secos troncos sus sabrosas minas.
    En esto irá tu corazón cobrando
Un alivio tan poco conocido,
Que aun sin él pensarás que estás penando.
    Fíngete sano, ya me ha acontecido
Fingir que duermo, y con estar despierto
Hallarme, sin saber como, dormido.

    Deja la ociosidad, esto es muy cierto,
Que la imaginación de ella ayudada
Resucita al amor cuando mas muerto.

    Si es nueva la pasión, será arrancada
Con mas facilidad, que el tiempo deja
Seca la miel, la uva sazonada,
    Tú ves aquella encima dura y vieja,
Un tiempo fue pimpollo ternezuelo,
Liviano de rendirse á cualquier reja.
    No dilates los días en su vuelo,
El mar crece, y si llegas á mañana
Mas caro ha de vendérsete el consuelo.

    El nuevo río que en su fuente mana
Es fácil de atajar y darle vado,
Camina manso, y por su vega llana.
    Llegásele un arroyo, y otro al lado,
Y soberbio, hinchado y caudaloso
De su primera fuente va afrentado.
    Aunque el amor es mal, es mal sabroso,
Y así nos remitimos á otro dia,
Que siempre se apetece lo dañoso.

    No pierdas tiempo, que por esta via
Lo que le diligencia no se gana,
Pierde tu corazón de mejoría.
    Herida he visto yo harto liviana,
Peligrosa después por dilatarse;
Quien hoy no puede, mal podrá mañana.
    Cuando es nuevo el amor ha de atajarse,
Que por medio el furor de la corriente
Querer pasar el rio, es anegarse.
    Pero si el mal en su vigor se siente
Ya del todo el alma apoderado,
A viejo amor, remedio diferente.
    Si poco á poco al hueso ha penetrado,
Poco á poco tambien será expelido,
A vieja enfermedad nuevo cuidado.
    Saca tus ovejuelas al ejido;
El fértil campo y el agricultura
Son medicina al pecho mas herido.
    Ver los bueyes abrir la tierra dura,
Sembrar á logro cierto alegres prados,
Gozar la fruta y su primer dulzura:
    Los árboles de flores estrellados,
Las sierpes de cristal que los enredan,
De cantorcillas aves visitados:
    Vuelan las unas, y las otras quedan
Al murmurar del agua concertando
Los dulces cantos en que nos remedan.
    Cual de quejas al aire está sembrando,
De zelos llena, y cual de triste olvido;
Hasta allí, o falso amor, llega tu mando.
    Pues tras esto hallarse acaso un nido,
Y á su dueño espiar tras una mata
Podrá traerte un rato divertido.
    Con esto un grande amor se desbarata;
Si prendes el zorzal y quedas sano,
La salud te se vende bien barata.
    ¿Hay gusto igual, si sales el verano,
Sin sol el día, el campo verde y tierno,
Que echar un par de liebres por el llano?
    Pues en el blanco y encogido invierno
En tu cabaña al fuego recostado
¿Cómo te hallará su llanto eterno?
    El zurrón proveido, el rio al lado,
Tiernas castañas, y manteca fresca,
Las migas hechas, y el corral nevado.
    Siembra tu pedernal fuego en la yesca,
Y el amor en tu pecho brasa viva;
Una se apaga y otra se refresca.
    Mas en el alma su veneno priva,
Procura ser señor de tus pasiones
Que es lo que todo su poder derriba.
    Ama el trabajo, huye de ocasiones,
Busca la ausencia, y hallarás la vida,
Vete á la villa, deja tus rincones
    El alma se te parte á la partida,
Animo! Que vencer dificultades
Nos hace la vitoria mas cumplida.
    Libres son las humanas voluntades,
El cielo las crió sin ligadura,
Y es todo lo demás curiosidades.
    Esto, en lenguaje lleno de dulzura
Y en tono mas alegre que no el mio,
Cantó el pastor sentado en la frescura.
    Y porque vió que entraba su cabrio
Ya tras la nueva yerba por el monte,
Se fue tras él, y yo pasando el rio,
El sol pasó también nuestro horizonte.

Bernardo de Balbuena: Égloga III. Arcisio. Melancio. Siglo de oro en las selvas de Erífile* (1607)**

Versións:
Jaramar: Fingir que duermo; Fingir que duermo; 1995; Pista 8***



*[Siglo de oro en las selvas de Erífile del doctor Bernardo de Balbuena. En que se describe una agradable y rigurosa imitación del estilo pastoril de Teócrito, Virgilio, y Sanázaro]
**[Recollido en: Siglo de oro en las selvas de Erífile, compuesto por D. Bernardo de Balbuena, obispo de Puerto-Rico; Edición corregida por la Academia Española; Ibarra, impresor de cámara de S.M.; Madrid, 1821.]
***[A versión musical de Jaramar, repítese na pista 15 do mesmo CD, Fingir que duermo, cunha duración mais reducida.]

lunes, 28 de marzo de 2016

Más allá que yo

Ese ocaso que se apaga,
¿qué es lo que tiene detrás?,
¿lo que yo perdí en el cielo,
lo que yo perdí en el mar,
lo que yo perdí en la tierra?

¿Más allá, más, más allá,
allá que toda la tierra,
todo el cielo y todo el mar?

¿Más allá que lo pasado
y más que lo que vendrá,
más que el principio y el fin
y más que la eternidad?

¿Más allá que yo, que acabo
todo por imaginar,
que estoy antes y después
de todo, más allá, más?

¿Más allá que yo en la nada,
más que yo en mi nada, más
que la nada y más que el todo
ya sin mí, más, más allá?

Juan Ramón Jiménez: Romances de Coral Gables (1939-1942) (1948)

Versións:
Paco Damas: Más allá que yo; Animal de fondo; 2006; Pista 6

Coplera del viento

Ando cantándole al viento
y no solo por cantar
del mismo modo que el viento
no anda por andar nomás.

Yo soy sangre en movimiento
y él es paisaje que va, va, va.

Me gusta andar en el viento
y es porque me gusta andar,
empujado por los vientos
y empujando a los demás.

Tuve un amigo aquí cerca,
corazón de palomar
le vieron viento en los ojos
no lo dejaron pasar.

Ellos no saben que al viento
nadie lo puede atajar, va, va.

Si la piedra es viento quieto
que ha olvidado en la arena
los muros son sólo viento
que el viento se llevará.

Ando cantándole al viento
y no solo por cantar,
del mismo modo que el viento
no anda por andar nomás.

Armando Tejada Gómez: Antología de Juan (1958)

Versións:
Armando Tejada Gómez e Óscar Matus: Ay de la patria 3 / Coplera del viento*; Testimonial del nuevo cancionero; 1965; Cara A, Corte 4



Jorge Cafrune: Coplera del viento; Ando cantándole al viento y no sólo por cantar; 1965; Lado 1, Corte 1



Mercedes Sosa: Coplera del viento; Hermano; 1966; Lado 1, Corte 5



Armando Tejada Gómez e Óscar Matus: Ay de la patria / Coplera del viento*; Vigencia; 2005; CD2: Palabras y canciones; Pista 3

(Reedición da versión do disco Testimonial del nuevo cancionero, do ano 1965.)



*[A versión musical de Óscar Matus está precedida polo recitativo dun fragmento do poema Ay de la patria de Armando Tejada Gómez, na súa voz.]

sábado, 26 de marzo de 2016

Mariposa

Mariposa del aire,
qué hermosa eres,
mariposa del aire
dorada y verde.
Luz del candil,
mariposa del aire,
¡quédate ahí, ahí, ahí!
No te quieres parar,
pararte no quieres.
Mariposa del aire
dorada y verde.
Luz de candil,
mariposa del aire,
¡quédate ahí, ahí, ahí!.
¡Quédate ahí!
Mariposa, ¿estás ahí?

Federico García Lorca: La zapatera prodigiosa, Acto Iº, Escena 13ª (1930)

Versións:
Esteban Valdivieso: La mariposa; Fumar en Berlín; 1998; Pista 5



Vicente Monera: Mariposa; www.musicaypoemas.com; 2008

viernes, 25 de marzo de 2016

Coplera del alfarero

Bajo mil lunas de barro
duerme mi abuelo alfarero,
polvo inmolado en el polvo,
sueño de piedra, su sueño.
Su sangre dura en mi sangre,
su sombra en mi sombra llevo,
arcilla soy de su arcilla
donde padece el silencio.
Mi canto canta en tu nombre
siglos de barro cocido,
cántaro oscuro, la copla
te busca a orillas del río.
¡Paz a la paz de tus manos
bajo la tierra alfarera!
¡Tu oficio de barro y sueño
fundó la paz en la tierra!

Armando Tejada Gómez: Antología de Juan (1958)

Versións:
Armando Tejada Gómez e Óscar Matus: Coplera del alfarero / Regreso del alfarero*; Testimonial del nuevo cancionero; 1965; Cara B, Corte 1



Los Tucu Tucu: Coplera del alfarero; De cara al sol; 1973; Lado 2, Corte 5



*[A versión musical de Óscar Matus está seguida do recitativo do poema Regreso del alfarero (inédito), de Armando Tejada Gómez, na súa voz.]

domingo, 20 de marzo de 2016

Marinero soy de amor

    —Marinero soy de amor
y en su piélago profundo
navego sin esperanza
de llegar a puerto alguno.
    Siguiendo voy a una estrella
que desde lejos descubro,
más bella y resplandeciente
que cuantas vio Palinuro.
    Yo no sé adónde me guía,
y así, navego confuso,
el alma a mirarla atenta,
cuidadosa y con descuido.
    Recatos impertinentes,
honestidad contra el uso,
son nubes que me la encubren
cuando más verla procuro.
    ¡Oh clara y luciente estrella
en cuya lumbre me apuro!
Al punto que te me encubras,
será de mi muerte el punto.

Miguel de Cervantes: Cap. XLIII, Don Quijote de la Mancha (1605)

Versións:
Espliego: Marinero soy de amor; Nunca fuera caballero; 2005; Pista 8



Ángel Corpa: Marinero soy de amor; Amor tiene por nombre; 2005; Pista 3

jueves, 17 de marzo de 2016

A Rosalía de Castro

Dúas nais me bican e me dan arrolo.
Unha, a do tempo neno, a pomba aquela
que me acochóu, mimosa, no seu colo
co xeito homilde da virtú sinxela.

Afundido no dor, frebente, tolo,
chamaba a norte a berros ó perdela,
cando ó ler os teus libros ¡ou consolo!
surdiche Tí: contigo tornóu Ela!

Dende entón, si ferido dos penares
que ensangrentan a vida con que loito
pouso a ialma nas FOLLAS i os CANTARES,

¡Rosalía! ¡ña Nai! ¡miña Santiña…!
¡méntrela Rula milagreira escoito,
sinto unha doce man que me acariña!

Ramón Cabanillas: Santos da nosa Terra. Da terra asoballada (1917)

Versións:
Juan Pardo: A Rosalía Castro; Galicia, miña nai dos dous mares; 1976; Cara B, Corte 2



Cristina Fernández: A Rosalía de Castro; Falade galego; 1983; Cara A, Corte 2

lunes, 14 de marzo de 2016

María Soliña

Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas,
muros de noite se erguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Celso Emilio Ferreiro: Longa noite de pedra (1962)

Versións:
Xavier: María Soliña; Xis 6 Edigsa/Xistral (EP); 1968; Lado 2, Corte 2



Amancio Prada: María Soliña; Vida e morte; 1974; Cara A, Corte 3



Los Tamara: María Soliña; Miña Galicia verde; 1974; Cara A, Corte 4



Miro Casabella: María Soliña; Ti, Galiza; 1977; Cara A, Corte 4



Benedicto: María Soliña; Pola unión; 1977; Cara A, Corte 2



Los Tamara: María Soliña; O enxebre dos Tamara; 1979; LP2, Cara A, Corte 6

(Reedición da versión do disco Miña Galicia verde, do ano 1974.)




Xavier: María Soliña; 7 anos de canción galega (VVAA); 1979; Cara 1, Corte 5

(Reedición da versión do disco Xis 6 Edigsa/Xistral (EP), do ano 1968.)




Xocaloma: María Soliña; Nos; 1983; Cara B, Corte 4



Los Tamara: María Soliña; Los Tamara; 1987; Pista 4

(Reedición da versión do disco Miña Galicia verde, do ano 1974.)




Los Tamara: María Soliña; 14 éxitos d’oro; 1991; Pista 7

(Reedición da versión do disco Miña Galicia verde, do ano 1974.)




Carlos Núñez e Teresa Salgueiro: María Soliña; Os amores libres; 1999; Pista 4



Luar na Lubre: María Soliña; Camiños da fin da terra; 2007; Pista 3



Luar na Lubre: María Soliña; Ao vivo!; 2009; CD1, Pista 3



Rosa Cedrón e Cristina Pato: María Soliña; Soas Muller; 2010; Pista 2



María do Ceo: María Soliña; No bico un cantar; 2010; Pista 12



2naFronteira: María Soliña; Alma; 2013; Pista 8



*[Por razóns de espazo non foi posible etiquetar a Cristina Pato.]

sábado, 12 de marzo de 2016

María Genta da saia cintada

—Maria Genta, Maria Genta da saia cintada,
u masestes esta noit'ou quem pôs cevada?
      Alva, abríades-m'alá!

—Albergámos eu e outra [e]na carreira,
e rapazes com amores furtam ceveira.
      Alva, abríades-m'alá!

U eu maj'aquesta noite, houv'i gram cea,
e rapazes com amores furtam avea.
      Alva, abríades-m'alá!

Roi Paes: Cantigas de escarnio e maldizer (XII)

Versións:
Xurxo Romaní e Koichi Tanehashi: Maria Genta da saya cintada; D’Escarnho e maldizer; 2009; Pista 9

viernes, 11 de marzo de 2016

Lo que dejé por ti

Dejé por ti mis bosques, mi perdida
arboleda, mis perros desvelados,
mis capitales años desterrados
hasta casi el invierno de la vida.

Dejé un temblor, dejé una sacudida,
un resplandor de fuegos no apagados,
dejé mi sombra en los desesperados
ojos sangrantes de la despedida.

Dejé palomas tristes junto a un río,
caballos sobre el sol de las arenas,
dejé de oler la mar, dejé de verte.

Dejé por ti todo lo que era mío.
Dame tú, Roma, a cambio de mis penas,
tanto como dejé para tenerte.

Rafael Alberti: Roma, peligro para caminantes (1968)

Versións:
Ángel Corpa: Lo que dejé por ti; Canta a Rafael Alberti. Verte y no verte; 2004; Pista 10

jueves, 10 de marzo de 2016

María Balteira

María Balteira,
señora do sol,
onde van os tempos
de arelas de amor.
Onde van os tempos,
u-los días son
dos pinchacarneiros
nos prados en flor.


Señora do amor vilao,
dona de praza maior,
u-la zanfona do tempo
de señardosa canción.

Señora do tempo ido,
saudade de trobador,
u-la viola do canto
que soaba no solpor.

Señora da saia leda
e do refaixo garzón,
u-las gaitas cantadoras
de bailar arroutador.


Señora do ollo riseiro
e do peito saltador,
u-los axóuxeres loucos
que despertaban o albor.

Señora percorredora
dos camiños da nación,
ulas as harpas bringuelas
coma paxaros de amor.


Señora das romarías
desde o Ribeiro a Ferrol,
u-los pandeiros do ritmo
que enchía o teu corazón.

Señora desvergonzada,
digna de todo louvor,
u-los reis e cabaleiros
que andaban ó teu redor.


Señora mariamandicas
ou demoño enredador,
ulos os viños de antano
que che subían a cor.

Señora do corpo quente
coma de lume feroz,
ulas as túas brinquetas
su abelaneiras en flor.

María Balteira,
señora do sol,
onde van os tempos
de arelas de amor.
Onde van os tempos,
u-los días son
dos pinchacarneiros
nos prados en flor.


Os camiños dos xograres
xa son camiños de dor,
e non resoa nas feiras
a túa leda canción.


Xa non se escoitan na terra
as coplas do seu louvor,
e os amenceres son tristes,
e harpas non hai no solpor.


A pedra fría te cobre
no último soño traidor,
e talvez sobre ti medra
malva de triste color.


Os teus amigos son cinza
e o teu sorrir é remol,
os teus camiños cegaron
e os teus amores son po.


Pasou o tempo da gloria
de Compostela ou do sol
que estraba raios de lume
da Mariña ó Val Miñor.

Mais a túa lingua de carne
pervive na nosa voz,
e algún día escoitaremos
o cantar do reiseñor.


Paxaro que canta á noite
antes que saia lo albor
cantigas de tempo novo
pra unha Compostela en flor.


María Balteira,
señora do amor,
han chegar os tempos
do abrente do sol.

María Balteira,
os tempos que son
dos pinchacarneiros
nos prados en flor.


Darío Xohán Cabana: Pedras de gozo e pranto (1979-1981) (1981)

Versións:
A Quenlla: María Balteira; Os tempos ainda non, non son chegados; 1986; Pista 11



A Quenlla: María Balteira; As nosas cancións, Vol.2; Pista 10

(Reedición da versión do disco Os tempos inda non, non son chegados, do ano 1986.)




A Quenlla: María Balteira; Na boca unha cantiga; 2009; Pista 2

(Reedición da versión do disco Os tempos inda non, non son chegados, do ano 1986.)

miércoles, 9 de marzo de 2016

La noche quedó atrás

Tonada 47

Esta es la vida nueva:
trabajar seriamente en tu oficio, vivir
algunas inquietudes y despuntar el vicio
de pintar, de cantar, de pescar, de reír
o cantar seriamente o pescar
seriamente
o pintar seriamente
y despuntar el vicio de vivir
y vivir
y vivir.

Este es el nuevo oficio
de la vida del hombre.

Es simple como el hombre:
se trata de vivir.

Pero al que no trabaja
quítale el pan y el agua,
al guerrero las armas
y al avaro el botín.

Mas luego,
seriamente,
como quien suelta pájaros,
a construir la alegría,
a vivir con lo puesto,
a vivir, simplemente,
simplemente,
a vivir!

Armando Tejada Gómez: Tonadas para usar (1968)

Versións:
Armando Tejada Gómez: La noche quedó atrás; Poeta de la legua; 1959; Cara B, Corte 14



*[Por razóns de espazo nunha entrada anterior etiquetouse a Armando Tejada Gómez, intérprete, como Tejada. Respectamos a etiqueta anterior para evitar duplicidades.]

martes, 8 de marzo de 2016

Margarita Petunia

Margarita petunia,
miel y leche en la cáscara,
alfiler en la lengua,
sol en la piel sin mancha.
Margarita, qué fuego
y qué sol en las uñas,
blanco carbón del cielo,
Margarita petunia.
Dame a beber tus jugos,
Margarita lunaria,
sorbo a sorbo tus mentas,
tus encendidas aguas,
tus cervezas violentas,
Margarita lunaria.

Árbol del agua verde,
lámpara de agua pura,
boca de cardo en llamas
que muerde si saluda.

Esa saliva dulce,
esa salmuera ardiente,
ese alcohol con guindas
derramado y alegre.
¡Sobre la llama virgen
esa siembra de aceite!

Arde, sábana blanca,
muerte, mistela rubia,
lluvia de aguas borrachas,
Margarita petunia.

Juvencio Valle: Nimbo de piedra (1941)

Versións:
Eduardo Peralta: Margarita Petunia; XXI poetas chilenos; 2009; Pista 15

lunes, 7 de marzo de 2016

La luciérnaga en celo

La luciérnaga en celo
relumbra más.

La mujer sin el hombre
apagada va.

Apagado va el hombre
sin luz de mujer.

La luciérnaga en celo
se deja ver.

Miguel Hernández: Cancionero y romancero de ausencias (1938-1941) (1958)

Versións:
Elisa Serna: La luciérnaga; 4 poemas de Miguel Hernández, Antonio Machado y Jesús López Pacheco según Elisa Serna de ‘La trágala’; 1969; Cara A, Corte 1

domingo, 6 de marzo de 2016

Mar Caribe

              A E. Ribera Chevremont.

Isla de Puerto Rico,
isla de palmas,
apenas cuerpo, apenas,
como la Santa,
apenas posadura
sobre las aguas;
del millar de palmeras
como más alta,
y en las dos mil colinas
como llamada.


La que como María
funde al nombrarla
y que, como paloma,
vuela nombrada.


Isla en amaneceres
de mí gozada,
sin cuerpo acongojado,
trémula de alma;
de sus constelaciones
amamantada,
en la siesta de fuego
punzada de hablas,
y otra vez en el alba,
adoncellada.


Isla en caña y cafés
apasionada;
tan dulce de decir
como una infancia;
bendita de cantar
como un ¡hosanna!
sirena sin canción
sobre las aguas,
ofendida de mar
en marejada:

¡Cordelia de las olas,
Cordelia amarga!

Seas salvada como
la corza blanca
y como el llama nuevo
del Pachacámac,
y como el huevo de oro
de la nidada,
y como la Ifigenia,
viva en la llama.


Te salven los Arcángeles
de nuestra raza:
Miguel castigador,
Rafael que marcha,
y Gabriel que conduce
la hora colmada.


Antes que en mí se acaben
marcha y mirada;
antes de que mi carne
sea una fábula
y antes que mis rodillas
vuelen en ráfagas...


              Día de la liberación de Filipinas.

Gabriela Mistral: Tala (1938)

Versións:
Ángel Parra: Mar Caribe; Amado, apresura el paso; 1995; Pista 5

sábado, 5 de marzo de 2016

Aquí te amo

Poema 18

Aquí te amo.
En los oscuros pinos se desenreda el viento.
Fosforece la luna sobre las aguas errantes.
Andan días iguales persiguiéndose.

Se desciñe la niebla en danzantes figuras.
Una gaviota de plata se descuelga del ocaso.
A veces una vela. Altas, altas estrellas.

O la cruz negra de un barco.
Solo.
A veces amanezco, y hasta mi alma está húmeda.
Suena, resuena el mar lejano.
Éste es un puerto.
Aquí te amo.

Aquí te amo y en vano te oculta el horizonte.
Te estoy amando aún entre estas frías cosas.
A veces van mis besos en esos barcos graves,
que corren por el mar hacia donde no llegan.

Ya me veo olvidado como estas viejas anclas.
Son más tristes los muelles cuando atraca la tarde.
Se fatiga mi vida inútilmente hambrienta.
Amo lo que no tengo. Estás tú tan distante.

Mi hastío forcejea con los lentos crepúsculos.
Pero la noche llega y comienza a cantarme.
La luna hace girar su rodaje de sueño.

Me miran con tus ojos las estrellas más grandes.
Y como yo te amo, los pinos en el viento,
quieren cantar tu nombre con sus hojas de alambre.

Pablo Neruda: 20 poemas de amor y una canción desesperada (1924)

Versións:
Pablo Neruda: Poema 18; La voz del poeta, Vol.1; 1968; Pista 18



Pablo Neruda: Aquí te amo (Poema 18); 20 poemas de amor y una canción desesperada; 2008; Pista 18; Audio-Libro, Visor Libros, S.L.

(Reedición da versión do disco La voz del poeta, Vol.1, do ano 1968.)



Ángel Corpa: Aquí te amo (poema XVIII); Aquí te amo; 2015; Pista 11

viernes, 4 de marzo de 2016

Mapoulada mapoula do río

    Mapoulada mapoula do río
que mapoula é.

    Quen alcende as escumas do frío
muiñeira é.

    Quen marmura na lingoa do río
lavandeira é.

    Quen pendura o seu sono de un fío
tecedeira é.

    Mapoulada mapoulada do río
miña noiva é.

Manuel Cuña novás: Fabulario novo (1951)

Versións:
María Manuela e Miguel Varela: Mapoula; Erguerémo-la espranza; 1982; Lado 2, Corte 2



Suso Vaamonde: Sorriso; Rapazas, rapaces e rapazadas; 1997; CD1, Pista 7



Xulia María: Mapoulada; A porta aberta; 2006; Pista 5



Quesia: Mapoulada, mapoula do río; www.quesia.es; 2014;

jueves, 3 de marzo de 2016

La eternidad

Tonada 38

Don Juan Sebastián Bach era un gordito alegre,
amigo vespertino de la buena cerveza,
cuando se fatigaba de frecuentar los dioses
perjudicaba el ocio en ruidosas tabernas.
Tenía sus amigos de demorar las frases:
don Fritz, don Franz, don Wilhelm, el buen talabartero
que tenía dos hijas pero ninguna dote
siendo el gran artesano de diez Burgos, lo menos.
Toda era gente honrada. Burgueses apacibles
que gastaban sus bromas a Karl, el mesonero.

De pronto se quedaban callados largamente
y los cuatro vagaban por el mismo silencio.

Armando Tejada Gómez: Tonadas para usar (1968)

Versións:
Armando Tejada Gómez: La eternidad; Poeta de la legua; 1959; Cara B, Corte 6



*[Por razóns de espazo nunha entrada anterior etiquetouse a Armando Tejada Gómez, intérprete, como Tejada. Respectamos a etiqueta anterior para evitar duplicidades.]

miércoles, 2 de marzo de 2016

Mañana de ayer, de hoy

Es la lluvia sobre el mar.
En la abierta ventana,
contemplándola, descansas
la sien en el cristal.

Imagen de unos segundos,
quieto en el contraluz
tu cuerpo distinto, aún
de la noche desnudo.

Y te vuelves hacia mí,
sonriéndome. Yo pienso
en cómo ha pasado el tiempo,
y te recuerdo así.

Jaime Gil de Biedma: Colección particular (1969)

Versións:
Rosa León: Mañana de ayer, de hoy; Al alba; 1975; Pista 9



Silvia Comes e Lidia Pujol: Mañana de ayer, de hoy; Silvia Comes & Lidia Pujol; 1998; Pista 9

martes, 1 de marzo de 2016

Romance del Conde Arnaldos

Quién hubiera tal ventura
sobre las aguas del mar,
como hubo el conde Arnaldos
la mañana de san Juan

yendo a buscar la caza
para su falcón cebar,
vio venir una galera
que a tierra quiere llegar

las velas trae de seda
jarcias de oro torzal
áncoras tiene de plata
tablas de fino coral

marinero que la guía
diciendo viene un cantar
que la mar ponía en calma
los vientos hace amainar

las aves que van volando
al mástil vienen posar
los peces que andan al fondo
arriba los hace andar.

Allí habló el infante Arnaldos
bien oiréis lo que dirá
"Por tu vida el marinero
dígasme ahora ese cantar"

Respondiole el marinero
tal respuesta le fue a dar
"Yo no digo mi canción
sino a quien conmigo va"

Anónimo: Cancionero de Amberes (1548)

Versións:
Amancio Prada: Romance del Conde Arnaldos; Escrito está; 2001; Pista 14



Amancio Prada e Juan Carlos Mestre: Conde Arnaldos / Mañana*; Huellas de Salamanca; 2005; Pista 3



Amancio Prada: Romance del Conde Arnaldos; Concierto de amor vivo; 2007; Pista 1



Amancio Prada: Romance del Conde Arnaldos; Zamora; 2007; Pista 2



Amancio Prada: Romance del Infante Arnaldos; Del amor que quita el sueño; 2010; Pista 17

(Reedición da versión do disco Escrito está, do ano 2001.)




Pedro Cintas: Romance del Conde Arnaldos; Papeles íntimos; 2013; Pista 2



*[A versión musical deste romance na voz de Amancio Prada está seguida polo recitativo do poema Mañana, de José Luis Puerto, na voz de Juan Carlos Mestre.]