As almas dos nenos son como cordas dunha guitarra
que agardan por alguén que as temple e as afine.
Só con tocalas soarán,
e a beleza do seu son
dependerá da sabedoría da man que as toque.
Naqueles lonxanos días da nenez
as miñas cordas eran acariciadas suavemente
pola doce voz de pai.
Os domingos á mañá,
sentado na cama,
debuxábame barcos e illas
e espertaba en min o corazón do mar.
Falábame das nubes e das estacións,
e eu desde a miña xanela
miraba como os días se sucedían,
radiante por entender o poderío da vida.
Ollaba os peixes voadores,
os arroaces perseguindo as lanchas e as gamelas.
Coñecía o son dos paxaros e a marabilla das colleitas.
Si, eu fun un campesino.
A miña tía Lucía explicaba con emoción
os segredos das plantas e das árbores.
Ensinábame como o meu propio orín desinfectaba as feridas.
Mamá ofrecía o seu agarimo á tardiña
e todo era dunha luminosa calma.
Como o arrebato dun adagio ao atardecer.
Líanme parábolas da Biblia,
vidas de homes e Santos:
Nerón, Leonardo, Aníbal, Napoleón,
Francisco de Asís, Alexandre Magno, Juan de la Cruz…
Á miña tía tanto lle tiña que aquelas lecturas
se axeitasen ou non a unha idade determinada.
Ela, desde a paixón, me educaba.
Declamaba en voz alta
pasaxes de O Castelo de Irás e non Volverás,
de Carlomagno e dos Doce Pares de Franza,
de A Canción de Roldán, de lendas árabes…
Historias da Grande Guerra ou da Campaña de Marrocos,
O Cometa Haley e a proclamación da II República.
Aqueles nomes fabulosos que sempres resoarían en min
coa mesma intensidade con que ela os pronunciou
para os meus oídos por primeira vez.
Si, eu fun un campesino.
Mais como todos os cativos tiven que ir á escola
e, ao igual que Alexandre, o príncipe macedonio,
cando lle presentaron ao seu mentor Nicómaco,
pregunteime: «¿Para que?»
Coa de marabillas que me arrodeaban
¿qué mestres precisábamos?
Era o noso clan quen gobernaba as naves da nosa moira.
A aritmética e as espirais non pulsaban con agarimo as miñas cordas,
sen embargo as palabras e os primeiros versos
conmovían a miña alma emocionada.
Cando cativo xa sentía a negrura,
e xa triste paseaba en soidade polos xungais e as corredoiras
na procura dun prado libre de sombras
que me revelase a luz do máis alá.
Xa de neno soñaba con serpes
e só o sol me proporcionaba o acougo necesario
para dominar as miñas visións.
As mulleres da aldea dicían:
«ese neno é un vello e debería xogar máis».
Pero eu xa estaba tocado polo desengano
e, solitario, buscaba unha fuxida
para o meu corazón apodrecido pola angustia de existir.
Si, eu fun un campesino.
¿Cómo é posible que aquel neno sexa hoxe este despoxo
de ignorancia e selvaxe odio,
de voluptuosa concupiscencia,
fidelísimo discípulo dos líquidos e as drogas dionisíacas?
¿Qué pasou para que aquela brillante Arcadia
se convertese agora nun territorio de horror e melancolía?
¿O fracaso dun inocente?
A mirada de anxo da que falaba o señor Alejos xa non a encontro.
Agás algúns valentes,
o resto non souberon estar á altura da miña entrega.
Fun traizoado polos seres máis queridos
e deixei de ser un poeta intrépido.
Sí, un día moi lonxano,
eu fun un campesino.
Lino Braxe:
O longo día acaba (2002)
Versións:
A caricia da serpe:
Ollos negros;
A caricia da serpe; 2005; Pista 11
