miércoles, 28 de diciembre de 2022

Sube conmigo, amor americano

                  VIII

Sube conmigo, amor americano.            
   
Besa conmigo las piedras secretas.
La plata torrencial del Urubamba
hace volar el polen a su copa amarilla.
           
   
Vuela el vacío de la enredadera,
la planta pétrea, la guirnalda dura
sobre el silencio del cajón serrano.
           
Ven, minúscula vida, entre las alas
de la tierra, mientras —cristal y frío, aire golpeado—
apartando esmeraldas combatidas,
oh agua salvaje, bajas de la nieve.
           
   
Amor, amor, hasta la noche abrupta,
desde el sonoro pedernal andino,
hacia la aurora de rodillas rojas,
contempla el hijo ciego de la nieve.
           
   
Oh, Wilkamayu de sonoros hilos,
cuando rompes tus truenos lineales
en blanca espuma, como herida nieve,
cuando tu vendaval acantilado
canta y castiga despertando al cielo,
qué idioma traes a la oreja apenas
desarraigada de tu espuma andina?
           
   
Quién apresó el relámpago del frío
y lo dejó en la altura encadenado,
repartido en sus lágrimas glaciales,
sacudido en sus rápidas espadas,
golpeando sus estambres aguerridos,
conducido en su cama de guerrero,
sobresaltado en su final de roca?
           
   
Qué dicen tus destellos acosados?
Tu secreto relámpago rebelde
antes viajó poblado de palabras?
Quién va rompiendo sílabas heladas,
idiomas negros, estandartes de oro,
bocas profundas, gritos sometidos,
en tus delgadas aguas arteriales?
           
   
Quién va cortando párpados florales
que vienen a mirar desde la tierra?
Quién precipita los racimos muertos
que bajan en tus manos de cascada
a desgranar su noche desgranada
en el carbón de la geología?
           
   
Quién despeña la rama de los vínculos?
Quién otra vez sepulta los adioses?
           
   
Amor, amor, no toques la frontera,
ni adores la cabeza sumergida:
deja que el tiempo cumpla su estatura
en su salón de manantiales rotos,
y, entre el agua veloz y las murallas,
recoge el aire del desfiladero,
las paralelas láminas del viento,
el canal ciego de las cordilleras,
el áspero saludo del rocío,
y sube, flor a flor, por la espesura,
pisando la serpiente despeñada.
           
   
En la escarpada zona, piedra y bosque,
Polvo de estrellas verdes, selva clara,
Mantur estalla como un lago vivo
o como un nuevo piso del silencio.
           
   
Ven a mi propio ser, al alba mía,
hasta las soledades coronadas.
El reino muerto vive todavía.
           

Pablo Neruda: II. Alturas de Macchu Picchu. Canto General (1950)

Versións:

Víctor Heredia: Sube conmigo, amor americano; Canta a Pablo Neruda; 1974; Lado A, Corte 4




Los Jaivas: Amor americano; Alturas de Macchu Picchu; 1981; Lado A, Corte 3




Víctor Heredia: Sube conmigo, amor americano; Canta a Pablo Neruda; 1983; Lado A, Corte 2




Víctor Heredia, César Isella e Cuarteto Zupay: Sube conmigo, amor americano; Canto a la poesía; 1984; Lado A, Corte 2




Víctor Heredia, César Isella e Cuarteto Zupay: Sube conmigo, amor americano; Canto a la poesía; 1991; Pista 2

(Reedición da versión do disco Canto a la poesía, do ano 1984.)

lunes, 26 de diciembre de 2022

Canción dos de San Gregorio

DOS CANCIONES DE SAN GREGORIO

                DOS

Aires que más que el vino
me sedujeron
escultores de arena
sobre los médanos

tiraban de tus crenchas
aires secretos
mientras tu pie desnudo
iba de vuelo

aires de litorales
verdes esteros
del sumergido monte
los troncos negros

aires que se quedaron
jugando un juego
borrando de la arena
ceñidos cuerpos

yo voy con mi cartera
por otro pueblo
la luz me dice: acuérdate
ya no me acuerdo

yo voy con mi paraguas
por otro invierno
la lluvia dice: acuérdate
y ya no puedo

aires aquellos aires
me sedujeron.

Washington Benavides: Las milongas (1973)

Versións:

Eduardo Darnauchans: Canción 2 de San Gregorio; Canción de muchacho; 1973; Lado 1, Corte 5




Eduardo Darnauchans: Canción II de San Gregorio; Darnauchans 7. Noches Blancas*; 1991; Cara A, Corte 3




Sylvia Meyer: Canción dos de San Gregorio; Darnauchans; 1995; Pista 15




Eduardo Darnauchans: Canción 2 de San Gregorio; Canción de muchacho; 1998; Pista 5

(Reedición da versión do disco Canción de muchacho, do ano 1973.)


Eduardo Darnauchans e Fernando Cabrera: Canción 2 de San Gregorio; Ámbitos; 2008; Pista 19




Fredy Pérez: Canción 2 de San Gregorio; Me gusta lo desparejo; 2011; Pista 15




Fernando Cabrera: Canción 2 de San Gregorio; Canta Mateo y Darnauchans; 2015; Pista 15




Gastón Ciarlo: Canción 2 de San Gregorio; Dino y sus ciarlobacterias; 2021; Pista 4



*[Grabado en vivo, no Teatro Solís de Montevideo, o 7 e 8 de Maio de 1991.]

viernes, 23 de diciembre de 2022

Sube a nacer conmigo, hermano

                    XII

Sube a nacer conmigo, hermano.

Dame la mano desde la profunda
zona de tu dolor diseminado.
No volverás del fondo de las rocas.
No volverás del tiempo subterráneo.
No volverá tu voz endurecida.
No volverán tus ojos taladrados.
Mírame desde el fondo de la tierra,
labrador, tejedor, pastor callado:
domador de guanacos tutelares:
albañil del andamio desafiado:
aguador de las lágrimas andinas:
joyero de los dedos machacados:
agricultor temblando en la semilla:
alfarero en tu greda derramado:
traed a la copa de esta nueva vida
vuestros viejos dolores enterrados.
Mostradme vuestra sangre y vuestro surco,
decidme: aquí fui castigado,
porque la joya no brilló o la tierra
no entregó a tiempo la piedra o el grano:
señaladme la piedra en que caísteis
y la madera en que os crucificaron,
encendedme los viejos pedernales,
las viejas lámparas, los látigos pegados
a través de los siglos en las llagas
y las hachas de brillo ensangrentado.
Yo vengo a hablar por vuestra boca muerta.

A través de la tierra juntad todos
los silenciosos labios derramados
y desde el fondo habladme toda esta larga noche
como si yo estuviera con vosotros anclado,
contadme todo, cadena a cadena,
eslabón a eslabón, y paso a paso,
afilad los cuchillos que guardasteis,
ponedlos en mi pecho y en mi mano,
como un río de rayos amarillos,
como un río de tigres enterrados,
y dejadme llorar, horas, días, años,
edades ciegas, siglos estelares.


Dadme el silencio, el agua, la esperanza.

Dadme la lucha, el hierro, los volcanes.

Apegadme los cuerpos como imanes.

Acudid a mis venas y a mi boca.

Hablad por mis palabras y mi sangre.

Pablo Neruda: II. Alturas de Macchu Picchu. Canto General (1950)

Versións:

Los Jaivas: Sube a nacer conmigo, hermano; Alturas de Macchu Picchu; 1981; Lado B, Corte 3




Los Jaivas: Final; Alturas de Macchu Picchu; 1981; Lado B, Corte 4

jueves, 22 de diciembre de 2022

Canción uno de San Gregorio

DOS CANCIONES DE SAN GREGORIO

            UNO

Dame tu compañía
para estar solo
remontando los médanos
de oro

tu dorada presencia
bailarina
de ave de leve rastro
por la orilla

tu pantalón azul
tu pie desnudo
aventan por el aire
los gestos turbios

comandas tu cabello
de cobre oscuro
y es tu mano en la arena
“la flor del mundo”

y nada más se dijo
nada pasó
volaron las arenas
la flor quedó

paredes muros altos
con deterioro
dame tu compañía
para estar solo.

Washington Benavides: Las milongas (1973)

Versións:

Carlos Benavides: Canción 1 de San Gregorio; Patria adentro; 1979; Lado 1, Corte 7




Eduardo Darnauchans: Canción I de San Gregorio; Darnauchans 8½ Raras & casuales (1972-1992); 2003; Pista 6

sábado, 17 de diciembre de 2022

Su mano entre mis manos

Rima XL

Su mano entre mis manos,
sus ojos en mis ojos,
la amorosa cabeza
apoyada en mi hombro,
Dios sabe cuántas veces
con paso perezoso
hemos vagado juntos
bajo los altos olmos
que de su casa prestan
misterio y sombra al pórtico.
Y ayer... un año apenas,
pasado como un soplo,
con qué exquisita gracia,
con qué admirable aplomo,
me dijo al presentarnos
un amigo oficioso:
«Creo que en alguna parte
he visto a usted.» ¡Ah bobos,
que sois de los salones
comadres de buen tono
y andabais allí a caza
de galantes embrollos,
qué historia habéis perdido,
qué manjar tan sabroso
para ser devorado
sotto voce en un corro,
detrás del abanico
de plumas y de oro!...
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
¡Discreta y casta luna,
copudos y altos olmos,
paredes de su casa,
umbrales de su pórtico,
callad, y que en secreto
no salga con vosotros!
Callad; que por mi parte
yo lo he olvidado todo;
y ella... ella, no hay máscara
semejante a su rostro.

Gustavo Adolfo Bécquer: Rimas y leyendas (1871)

Versións:

Vicente Monera: Su mano entre mis manos; www.musicaypoemas.com*; 2008;



*[Vicente Monera eliminou da súa canle de Youtube todos os videos que contiñan as súas versións musicais de poemas. Estes videos orixinalmente aloxados na web www.musicaypoemas.com, tampouco se poden visualizar, compartir e/ou descargar nela, xa que a páxina está pechada e non aparece nos buscadores de internet. Para encher este valeiro engadimos un audio .mp3 coa versión musical deste poema, realizada por este intérprete e publicada na rede no ano 2008.]

jueves, 15 de diciembre de 2022

Flor del bañado

«Flor del bañado» llaman
a esta polca en Curtina,
y el nombre está bien puesto,
por hermosa y arisca.


Ciego Guillermo, solo
con tu acordeón
metido en el bañado
tu corazón.

Caraguatás y espinos,
todos cerrándose,
pero a veces un mirlo
o tu acordeón tal vez.

Sin luz y en ese nido
de yaras y apereás,
dele dedo a las teclas
contra la soledad.

Por toda compañía
el acordeón:
¿Dónde andarán —si es que hubo—
el amigo o el amor?

Ciego Guillermo, solo,
una polca sin par
te hechizó, acordeonista,
y en ella vivirás.

Mientras una doble hilera
te haga oír
o una guitarra diga
lo que debe decir:

Washington Benavides: Las milongas y otras canciones (1989)

Versións:

Héctor Numa Moraes: La flor del bañado; Canto pero también puedo; 1970: Cara B, Corte 5




Los Olimareños: Flor del bañado; Del templao; 1972; Cara B, Corte 3




Los Olimareños: Flor del bañado; Los Olimareños en Argentina; 1973; Lado 2, Corte 2

(Reedición da versión do disco Del templao, do ano 1972.)


Los Olimareños: Flor del bañado; Junto al Jagüey; 1976; Lado 2, Corte 2

(Reedición da versión do disco Del templao, do ano 1972.)


Carlos Benavides: Flor del bañao; Aires de Tacuarembó; 1977; Lado 2, Corte 2




Los Olimareños: La flor del bañado; Los Olimareños (Serie inolvidable); 1983; Lado 2, Corte 4

(Reedición da versión do disco Del templao, do ano 1972.)


Carlos Benavides: La flor del bañado; Lo mejor de Carlos Benavides; 1995; Pista 9

(Reedición da versión do disco Aires de Tacuarembó, do ano 1977.)


Héctor Numa Moraes: La flor del bañado; La Butaca (Grabado en vivo en el Teatro La Butaca de Montevideo); 1996; Pista 17




Los Olimareños: Flor del bañado; No Brasil; 1997; Pista 5

(Reedición da versión do disco Del templao, do ano 1972.)


Los Olimareños: Flor del bañado; Nuestras mejores 30 canciones; 2000; CD2, Pista 3

(Reedición da versión do disco Del templao, do ano 1972.)


Héctor Numa Moraes e Cristiano Quevedo: La flor del bañado; Cantos de la Patria Grande (VVAA); 2002; Pista 6




Héctor Numa Moraes e Cristiano Quevedo: La flor del bañado; Cantos de la Patria Grande (VVAA); 2006; Pista 6

(Reedición da versión do disco Cantos de la Patria Grande, do ano 2002.)


Los del Gualeyán: Flor del bañao: Vigentes; 2012; Pista 11




Los gauchos de Roldán: La flor del bañado; Button Accordion and Bandoneón Music from Northern Uruguay; 2012; Pista 5

jueves, 1 de diciembre de 2022

Strange love

Soy el otro. El que llega
de un día imprevisible.
Mi fiesta es este instante
vengador en que ahuyento,
con mi sola presencia,
el tedio prescindible.
Saco de mis alforjas,
en este instante límite,
imágenes fugaces,
recuerdos, nombres pálidos,
que ya, en la cuarta copa,
se comerá el olvido.
Después, seré un extraño
tolerable y más luego
la puta soledad
se acostará conmigo.

Por eso voy. O vuelvo.
Por eso no me quedo.
No le cobro, por eso,
mi salario al silencio.
Soy el otro. El que vuelve
del dorso de las cosas
y ha perdido la sombra
en hoteles y puertos.
Dolida ceremonia:
llegar, estar, partir.
Se lleva el corazón
como afuera del cuerpo.

Es que el extraño altera,
a ráfagas de vértigo,
con un viento diabólico
la paz del lugareño.
Ser el otro es terrible.
Mi anfitrión lo ha advertido
y en su mirada inquieta
piensa que yo lo pienso.
Bebo mi copa y salgo
sabiendo que ahí afuera,
como un perro del mundo,
aun me espera el viento.
Me alzo de hombros. Camino
por la noche de nadie.

¿Qué extraño amor es éste
que apura los regresos?

                  Acapulco, México, 3 de noviembre de 1982

Armando Tejada Gómez: Historia de tu ausencia (1985)

Versións:

Armando Tejada Gómez: Strange love; Historia de tu ausencia; 1986; Lado 1, Corte 6



*[Por razóns de espazo nunha entrada anterior etiquetouse a Armando Tejada Gómez, intérprete, como Tejada; respectamos a etiqueta actual para evitar duplicidades.]

Ruidos

esos pasos ¿lo buscan a él?
ese coche ¿para en su puerta?
esos hombres en la calle ¿acechan?
ruidos diversos hay en la noche

sobre esos ruidos se alza el día
nadie detiene al sol
nadie detiene al gallo cantor
nadie detiene al día

habrá noches y días aunque él no los vea
nadie detiene a la revolución
nada detiene a la revolución
ruidos diversos hay en la noche

esos pasos ¿lo buscan a él?
ese coche ¿para en su puerta?
esos hombres en la calle ¿acechan?
ruidos diversos hay en la noche

sobre esos ruidos se alza el día
nadie detiene al día
nadie detiene al sol
nadie detiene al gallo cantor

Juan Gelman: Relaciones (1971-1973) (1973)

Versións:

Cuarteto Cedrón: Les bruits; Le chant du coq. Cantate; 1972; Lado 1, Corte 1

martes, 29 de noviembre de 2022

S.O.S.

        Todos presentiamos que a noite
preparaba algún sofisma
        E o faro estraviado
daba o S-O-S
no morse
                  —clave Orión—
                            das estrelas

        Eses brazos abertos da vela
son os mesmos do vento
que se despreguizou

        Na man do Mar esquencidizo
os loceiros peteiran a bicala

        A estrela dos cabarets
        cun cigarro nos beizos
        pide lume aos catro puntos cardinaes
        Pola Galaxia chea de seixos
un astro vello vai co seu farol


        Que dan os almanaques
pra esta meia-noite?

        Pero ainda non sabemos
de qué banda vai chegar a meia-noite
        E o faro estraviado
vai esgotar o seu stock de S-O-S.

Manoel Antonio: De catro a catro (1928)

Versións:

Fanny + Alexander: Sós/S.O.S.*; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 10



*[A versión musical do grupo Fanny + Alexander está precedida polo poema Sós, da obra de Manoel Antonio: De catro a catro, do ano 1928.]

jueves, 24 de noviembre de 2022

Romeu

De Rosalinda a Julieta
média a distância de um suspiro.
Do, re em teclado de espineta;
um, dous em graus de leve giro.

E Julieta e Rosalinda
nom serám fases de umha lua?
Prata imóvel no céu, ainda
cando volúvel se insinua.

Rosa de pétalas fungíveis,
Júlia que Julho nom atinge.
A noite de lábios incríveis
mistura os nomes que vos finge.

Ricardo Carballo Calero: Cantigas de amigo e outros poemas (1980-1985) (1986)

Versións:

César Morán: Romeu; Musicando Carvalho Calero (VVAA)*; 2020; Pista 39



*[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]

martes, 22 de noviembre de 2022

Sotanas y coturnos

                              Para Joaquincito Curbelo, con caballitos de cartón

Mi infancia era un cuartel, una campana
y el babi de los padres salesianos
y el rosario ocho lunes por semana
y el sábado otra de romanos.

Marcado por sotanas y coturnos,
con sangre, para que la letra entrara,
párvulo fui, de ardores taciturnos,
con tutores de mármol de Carrara.

Y el picón del brasero por las tardes,
y el acné y el catón y las primeras
hogueras a la vera de la nieve.

Y los adultos fieros y cobardes
y los tricornios por las carreteras
y escapar al cumplir los diecinueve.

Joaquín Sabina: Ciento volando de catorce (2001)

Versións:

Joaquín Sabina: Sotanas y coturnos; Ciento volando de catorce; 2001; Pista 2

martes, 15 de noviembre de 2022

Roja, toda roja

Roja, toda roja vi siempre la vida;
como una inmensa hoguera
donde quemaba bien
mi pobre corazón, rojo también.

Todo rojo el camino,
todo rojo el sendero
a seguir
y el día a vivir.
Y rojo el mundo entero.
Rojo de amor.
Y de dolor y de horror...

En este vasto incendio
(brasa, flama, carbunclo),
que todo centelleante apareció
en esa luminaria,
¿qué habría de ser yo,
alma furtiva
y temeraria?
¿Qué habría de ser yo
sino una llama viva?

Elisabeth Mulder: Sinfonía en rojo (1929)

Versións:

Sheila Blanco: Roja, toda roja; Cantando a las poetas del 27; 2020; Pista 2

sábado, 12 de noviembre de 2022

SÓS

   Fomos ficando sós
o Mar o barco e mais nós.

   Roubaron-nos o Sol
   O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco


   Roubaron-nos o vento
   Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa do horizonte


   Este oucéano desatracou das costas
   e os ventos da Roseta
ourentáronse ao esquenzo

   As nosas soedades
veñen de tan lonxe

como as horas do reloxe
   Pero tamén sabemos a maniobra
dos navíos que fondean
a sotavento dunha singladura
   No cuadrante estantío das estrelas
ficou parada esta hora:

   O cadavre do mar
fixo do barco un cadaleito


   Fume de pipa                 Saudade
   Noite           Silenzo       Frío
   E ficamos nós sós
   Sin o Mar e sin o barco
   nós.

Manoel Antonio: De catro a catro (1928)

Versións:

Fanny + Alexander: Sós/S.O.S.*; Finais dos 70s, comezos dos 80s; 2007; Pista 10




Milladoiro: Sós; A quinta das lágrimas; 2008; Pista 8




Gelria: Sós; Cantos de poeta; 2016; Pista 3



*[A versión musical do grupo Fanny + Alexander está seguida polo poema S.O.S., da obra de Manoel Antonio: De catro a catro, do ano 1928.]

Quizá dentro dun ano a tua presenza

Quizá dentro dun ano a tua presenza
seja para el como unha arage fresca.
Quizá dentro dun ano a tua lembranza
seja para el como unha lua clara.

Mais hoje a tua presenza
non é para el senón ferida acesa.
Mais hoje a tua lembranza
nen é para el senón escura mágoa.

Se cadra desta angúria
sairá un dia a dozura.
Se cadra deste anseio
sairá un dia o sosego.

Cando esta ardente chama
seja morna borralla.

Ricardo Carballo Calero: Futuro condicional (1961-1980) (1982)

Versións:

João Moniz*: O meu coraçom; Musicando Carvalho Calero** (VVAA); 2020; Pista 12



*[Finalista do concurso Musicando Carvalho Calero 2020.]
**[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]

viernes, 11 de noviembre de 2022

Soño nas illas marabillas

Nas augas salgadas de Cíes
emerxe o resplandor moreno
a ollada centrífuga
os cabelos longos do enredo;
a brisa fai piruetas
simplementes por engalanarte
a toda a lus do sol
quer estoupar
nos zafiros que escintilan
baixo as túas pestanas de raíña.
E velaí o ventre dourado de chicolate
do meu desexo relambido,
ventre cheo de bicos
bicos salgados e fresquiños
coma as ondas que te acariñan
nesta praia fermosa onde ti,
muller matria de encantos exclusivos,
ainda es un soño para min.

Alfonso Láuzara: Noite~Día (2013)

Versións:

2naFronteira: Soño nas illas marabillas; Alma; 2013; Pista 11

jueves, 10 de noviembre de 2022

Quiero besarte la risa

Quiero besarte la risa
y sus notas cristalinas;
colgándome de los labios
parecerán campanillas;
quiero besarte la luz
que brota de tus pupilas.
¿Cómo será fría o cálida?
¿Lo mismo que cuándo miras?
Sueño mi beso estuviera
lejos del radio en que gira
lo que es, pues yo quisiera
bajo la noche tranquila
besarte lo que ninguno
hasta hoy te besaría.

Josefina Romo Arregui: La peregrinación inmóvil (1932)

Versións:

Sheila Blanco: Pétalos. Quiero besarte la risa; Cantando a las poetas del 27 (bandcamp); 2020; Pista 6

Soño de Catarina

Jardineira, coida as tuas flores.
Os lobos baixan da montaña.
Jardineira, coida as tuas flores.
           
   
Os lobos saen dos seus tobos.
Os debulladores de flores.
Coida as tuas flores, jardineira.
           
   
É a hora en que congrega o galo
na trabe, cansas, as galiñas.
Cansas de por ovos de neve
e debullar vermes de esmeralda.
           
   
Os lobos baixan da montaña.
Os cans ouvean à lua.
e non ven que baixan os lobos.
           
   
Son lobos escuros e raudos,
cujos ollos abren na noite
corredoiras de lume roxo.
           
   
Aman as flores, e, ao ceá-las,
bébedos, danzan nos jardins,
baixo a ollada leda da lua.
           
   
Catarina, a tua fiestra
abre-se ao jardin, Catarina.
Catarina, cobre as fazulas.
           
   
¡Qué lobos máis originais!
Deixan espidas as roseiras.
¡Qué lobos máis originais!
           
   
¿Estás soñando, Catarina?            
¿Diamantes que rachen os vidros?
¿Ou serán os ollos dos lobos?
           
   
Catarina, quén fose lobo,
para debullar-che as fazulas…
           
   
O abrente adianta no horizonte
un anaquiño de presenza.
Os lobos, cantando e rindo,
ruben aos tobos da montaña.
Ao pasar junta os cans dormidos,
acenan-lles sen que se decaten.
           
   
Unha rejeiriña de sol,
como unha aguillada de ouro,
fere no lombo dos lobos.
           
   
Os lobos botan a correr.            
   
Luz: Catarina despertou.            

Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado (1934)

Versións:

A banda da loba*: O sonho da Catarina; Musicando Carvalho Calero (VVAA)**; 2020; Pista 5




Lavanda: Sonho de Catarina; Musicando Carvalho Calero (VVAA)**; 2020; Pista 46




A banda da loba: Sonho; Xabón Lagarta; 2022; Pista 8



*[Finalista do concurso Musicando Carvalho Calero 2020.]
**[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]

¿Quieres jugar?

«¿Quieres jugar conmigo?»
Preguntaban: «¿A qué?».
«Antes, a ser mi amigo.»
«¿Y luego? ¿Antes de qué?»

Esto antes, esto luego
—era un conato eternamente en vano—,
abortaban el juego
por exigir las pautas de antemano.

…Me perdí en solitarias invenciones
y una luz clara y fría
me acompañó por sendas y rincones.
¡Claro que se podía!

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:

Carmen Martín Gaite: ¿Quieres jugar?; Poemas; 2000; Pista 24

miércoles, 9 de noviembre de 2022

Soñei cun tuturutú

Soñéi cun tuturutú
que baixaba dunha estrela
tocando arreo moi ledo
un chifro de canavela.

Un chifro de canavela
con ramalletes de xesta,
tuturutú musiqueiro
todo vestido de festa.

Todo vestido de festa
veu dereitiño pra min,
pero cando fun collelo
espertéi e non o vin.

Espertéi e non o vin.
Dempóis de soñar a treu,
o xoguete querendoso
por onde chegóu, fuxéu.

Xosé Neira Vilas: Cantarolas e contos prá xente miuda (1975)

Versións:

Suso Vaamonde: Soñéi cun tuturutú; Cantarolas pra xente miuda; 1986; Cara B, Corte 7