viernes, 30 de noviembre de 2018

Por el mundo adelante

Me atrapa como un pulpo
el color ya sabido de las cosas,
me asfixian mis sonrisas,
no respiro en las de ellos.
Dormí noches y noches
con el balcón cerrado
y al recordar después
la imagen mentirosa,
multicolor del sueño,
siempre había a mi lado unos oídos
y unos ojos abiertos;
me gustaba amasar
mi falaz pesadumbre
ante el espejo aquel.

Abrid ya las ventanas.
Adentro las ventiscas
y el aire se renueve.
Quiero huir de los ámbitos
calientes y tapiados,
salir sin compañía
por el mundo adelante.

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:
Carmen Martín Gaite: Por el mundo adelante; Poemas; 2000; Pista 4

jueves, 29 de noviembre de 2018

Ah, tierra tierra pon tu cuerpo a tierra

Ah, tierra tierra pon tu cuerpo a tierra
tierra tierra gitano tierra comba
paraíso gitano luna siembra
siembra siembra gitano siembra sombra.

Ah tierra pon tu cuerpo a tierra muerta
muerta gitano la esperanza muerta
gitano la esperanza muerta muerta
y la esperanza muerta muerta muerta.

Ah pon tu cuerpo a tierra tierra tierra
y siembra siembra siembra siembra siembrate
en el cuenco del ojo tierra tierra

en la limosna de las manos tierra
en la lengua el escupitajo ¡escúpeles
con asco el asco de tu tierra! MUERTA

José Heredia Maya: Penar Ocono* (1973)

Versións:
Aguaviva: Pon tu cuerpo a tierra; Poetas andaluces de ahora; 1975; Cara A, Corte 4



*[Apareceu orixinalmente no nº0 da revista Poesía 70, dirixida por Juan de Loxa, en Granada, no ano 1968. Posteriormente aparece pechando a obra Camelamos naquear. Propuesta para una danza flamenca de arcángeles morenos (1976): «Queremos hablar» foi o primeiro traballo dramático do autor, no que incorpora o flamenco ás novas correntes do teatro, e constitue un firme alegato contra cinco séculos de persecución do pobo xitano; estreada en Granada o 20 de febreiro de 1976.]

Por el camino viene

Por el camino viene
viene el amor,
más bien pasando frío
que no calor.

Por el camino viene
la realidad;
cierra la puerta hermano,
que va a pasar.
Las llaves de tu casa
las tienes en la mano,
cierra la puerta, hermano.

Por el camino viene
la libertad,
un soldado delante
y otro detrás.

Por el camino viene
la convicción
cargada de razones
y de razón.
La verás en tu casa
por todos los rincones
cargada de razones.

Caminito adelante
va la justicia,
toga de terciopelo,
conciencia limpia.

Por el camino viene
el Ser supremo,
aunque sé que no existe,
algo le temo.

Caminito adelante
viene la muerte;
abre la puerta, hermano,
que viene a verte.
Abre, hermano, a la muerte
abre y dale la mano;
abre la puerta, hermano.

Chicho Sánchez Ferlosio: Canciones, poemas y otros textos (2008)

Versións:
Amancio Prada: Por el camino viene; Hasta otro día Chicho Sánchez Ferlosio; 2005; Pista 6

martes, 27 de noviembre de 2018

A dama que fala

a dama que fala
poderosa pomada que ataca irremisiblemente as varices das avispas
e a córnea coma xelatina dos buques de guerra e todas aquelas
picasións aínda non nucleares procedan por exemplo do estómago
ou da fantasía
a súa aplicación indiscriminada pode dar lugar a unha prolongación
inuxitada do baixo ventre manifestada ou ben en forma nostalxicamente
cónica ou ben a xeito de tesouras
con todo aquel ano a colleita de viño resultou un tanto deslucida
pola aparición de estranos lepidópteros no interior das uvas conocidos
popularmente como porcos de pé ou marfiliños de mondoñedo pola súa
tendencia a unha vez fóra da uva camiñar en progresión xeométrica
sempre con dirección á meca e construir diminutos castelos de dulce
de membrillo

Grupo de comunicación Poética Rompente*: A dama que fala (1983)

Versións:
Roberto Sobrado e Banda: A dama que fala**; Once máis 15 (VVAA); 2009; Pista 8



*[O Grupo de Comunicación Poética Rompente ou Grupo Rompente foi creado en 1975 por Antón Reixa, Alberto Avendaño e Manuel M. Romón, e a él estiveron vencellados tamén Alfonso Pexegueiro, Camilo Valdehorras e Xosé Leira López.]
**[O recitativo deste poema está precedido pola musicalización do poema A dama que fala é muda polos cóbados interpretado por Roberto Sobrado e Banda, e remata co recitativo do poema as referencias de contexto histórico agrícolas non nos deben levar, ámbo-los dous da obra do Grupo de Comunicación Poética Rompente: A dama que fala, do ano 1983.]

Por aquí pasa un río

Por aquí pasa un río.
Por aquí tus pisadas
fueron embelleciendo las arenas,
aclarando las aguas,
puliendo los guijarros, perdonando
a las embelesadas
azucenas…

No vas tú por el río:
es el río el que anda
detrás de ti, buscando en ti
el reflejo, mirándose en tu espalda.

Si vas deprisa, el río se apresura.
Si vas despacio, el agua se remansa.

Ángel González: Acariciado mundo. Áspero mundo (1956)

Versións:
Ángel González e Pedro Guerra: Por aquí pasa un río; La palabra en el aire; 2003; Pista 6



Ángel González: Por aquí pasa un río; A todo amor: antología personal; 2006; Pista 11

domingo, 25 de noviembre de 2018

A Amador Rei Rodríguez e Daniel Niebla García

                                       Ferrol
                                 8 da mañá
                              10 / 3 / 1972

Erguéstesvos cedo aquel día
/ o costume do traballo /
mañá cediño pra facernos ca vosa norte.

Uxío Novoneyra: Os eidos, II (1974)

Versións:
Bibiano: Amador e Daniel; Estamos chegando o mar; 1976; Cara A, Corte 3



Bibiano: Amador e Daniel; Benedicto e Bibiano (Voces Ceibes). Fonoteca 92*; 1992; Cara A, Corte 2



*[Grabación orixinal realizada en directo no Pabillón de Deportes de A Coruña o 25 de xuño de 1976.]

viernes, 23 de noviembre de 2018

Por amor

Por amor nacín da terra.
Por amor son o que son.
Por amor canto o meu canto,
por amor.

Por amor sángranme os pulsos
e abréseme o corazón.
Por amor dóenme os ollos.
Por amor, só por amor.

Darío Xohán Cabana: Cantigas dos setenta* (1975 )

Versións:
A Quenlla: Por amor; 30 anos con A Quenlla de amor, dor e loita; 2014; CD2, Pista 4



*[Darío Xohán Cabana: Vinte cadernos: Poemas 1969-2002; Ed. Xerais; 2003; Prólogo de Moncha Fuentes.]

jueves, 22 de noviembre de 2018

A dama que fala é muda polos cóbados

a dama que fala é muda polos cóbados
e ten dous olliños xordos cando anda a facer que é manca
chosca é decir a súa boca de usted ou seña os pelotaris de donosti
xogan á birisca en nova orleans a dama que fala toca
a zanfona microfónica no concorde pilotado por un jicho de barreiro
sobrevoando ceuta e melilla esqueces o teu tránsito de coser
para afuera a propietaria chuleada dunha próspera peluquería
a dama que fala vive lonxe da cidade e o campo
da sagra idea da linguaxe a xeito de artefacto cousa que fala
gomitando señales marítimas bulevares plásticos da galicia
ou da bretaña desbordando o miño que nace a xeito de río profiláctico
pai miño chulo macarra que lle andas a pór peluquerías a todas as jichas
o miño que nace como carril sólo bus do éufrates o tigris e máis
o missouri que se perde
que se perde
como perden as cocodrilas os tomajauks rupestres ao baixaren dos taxis
en nairobi

Grupo de Comunicación Poética Rompente*: A dama que fala (1983)

Versións:
Roberto Sobrado e Banda: A dama que fala**; Once máis 15 (VVAA); 2009; Pista 8



*[O Grupo de Comunicación Poética Rompente ou Grupo Rompente foi creado en 1975 por Antón Reixa, Alberto Avendaño e Manuel M. Romón, e a él estiveron vencellados tamén Alfonso Pexegueiro, Camilo Valdehorras e Xosé Leira López.]
**[A versión musical de Roberto Sobrado e Banda remata co recitativo dos poemas a dama que fala e as referencias de contexto histórico agrícolas non nos deben levar, da obra do Grupo de Comunicación Poética Rompente: A dama que fala, do ano 1983.]

miércoles, 21 de noviembre de 2018

Polos y cañas

En tu cariño pensando,
en vela pasaba el día...
Y por la noche, soñando,
soñando que no dormía.
Tu querer me va matando.

¿Sabes lo que estás haciendo?
Me pones cerca la cara
y me rozas con el pelo.
Esta flamenquilla mala
no sabe lo que está haciendo.

Dame, pa mi guardapelo,
de tu cabello un ricito.
No te pido tu retrato,
que ése lo llevo conmigo,
en mi corazón grabado.

Cuando me siento a tu vera,
al reló que se parara
y al tiempo que no corriera
le digo, sentrañas mías,
cuando me siento a tu vera,

No hay penilla ni alegría
que se quede sin cantar.
Y por eso hay más cantares
que gotas de agua en el mar
y arena en los arenales.

Con lo rojo de tus labios
y lo negro de tus ojos
paso yo más desazones
que el bendito San Antonio,
aquel de las tentaciones.

Mi corazón me pediste.
No te lo pude negar.
Me lo quieres devolver.
Yo no lo quiero tomar.
¿Qué vamos a hacer con él?

Manuel Machado: Cante hondo (1912)

Versións:
Alfredo Arrebola: Me va matando (Malagueñas de la Trini); Tríptico poético; 1999; Pista 12;



Ni pena ni alegría (Petenera de Chacón); Pista 23;



El bendito San Antonio (Cartagenera grande); Pista 14

martes, 20 de noviembre de 2018

Berros de loita

                        O poeta da raza, R. Cabanillas.

                        I

Alá ben cara os eidos baixando
a xauría de lobos famentos.
Alá ven, cal enchente que arrasa
as colleitas nos meses de inverno.

Non se contan. E avantan en ringla
cara a aldea choutando lixeiros,
aprestados côs cans a loitare
e facer na facenda estragueiro.

¡Upade, mociños;
petrucios, ergueivos,
e â loita aprestaivos
con paus e fungueiros!

                        II

¡Ahí os ven! ¡Son os lobos! Nos ollos
trán da nosa ruíña o refrexo.
¡Como alampan na noite!... Miraios
a preada cheirando nos ventos.

Se deteñen. Parece que antr’eles
deliberan e toman consello.
S’esparexen; e a aldea rodean
pra asaltal-a millor d’ese xeito.

¡Pillade as forcadas!
soltade, lixeiros,
os cans, e apurrádeos.
¡A loita, labregos!

                        III

¡Cómo os cans a seus donos defenden!
¡Cómo a xente choutou xa do leito!
¡Cómo loitan os homes con fouces!
¡Cómo axúntanlle pedras os nenos!

¡Xa recúan!... ¡Avante, mociños!
¡Ouh petrucios, mulleres e nenos,
sempre avante! ¡O vindeiro que atope
roxo o campo de lobos cuberto!

¡Upade, mociños;
petrucios, ergueivos!
¡Que o sol do porvir alumee
ô probe labrego xa ceibo!...

Xosé Manuel Cabada Vázquez: Vagalumes (1931)

Versións:
Benedicto: Berros de loita; Pola unión; 1977; Cara B, Corte 3

Polos teus ollos quen pasou, amiga

Polos teus ollos quen pasou, amiga,
deixóu unha ollada de amore perdida.
Nos ollos teus.

Deixóu de amore perdida unha ollada
polos teus ollos quen pasóu, amada.
Nos ollos teus.

Cinza levás nos ollos, amiga,
daquela ollada de amore perdida.
Nos ollos teus.

Borrallo nos ollos levás, amada,
que non miraches a quen te ollaba.
Nos ollos teus.

Álvaro Cunqueiro: Cantiga nova que se chama riveira (1933)

Versións:
Rodrigo Romaní: Nos ollos teus; Albeida; 2000; Pista 6



Sete Saias: Polos teus ollos; Sete Saias; 2007; Pista 8



Miguel Alonso: Nos ollos teus; Once máis 15; 2009; Pista 2

sábado, 17 de noviembre de 2018

As dúas pragas

Baixo dun ceo promizo e bretemoso
unha negra montana;
baixo a montana negra, unha curtiña
de álbores decotada;
pacendo na curtiña, media ducia
de ovellas esfameadas;
e celosas gardando esas ovellas,
murchas, tristes, da aldea as catro casas.

Dentro de cada casa, unha cociña
escura i afumada;
dentro cada cociña, unha fogueira
que o vento frío apaga;
xunto cada fogueira, cavilosa,
unha testa incrinada;
dentro de cada testa, un pensamento
de próusima fuxida, ou de venganza...

¿Que acontece na aldea? Antes de agora
vina, i alegre estaba;
nela todo era festas e trouleos,
e bailes e fiadas;
nos campos escoitábanse as degrúas
dos sachos i as eixadas;
nos fogares as frescas armonías
das risas e dos bicos que estralaban.

¿Que demos acontece nesta aldea?...
¿Cal foi das sete pragas
a que eiquí descargou, matando a súa
xovialidade sana?...
Cravado por tres cravos baixo a copa
do cipreste da entrada,
calquera pode leer este letreiro:
"Hai escribano e capellán en Cangas".

Curros Enríquez: Aires da miña terra (1880)

Versións:
Bibiano: As dúas pragas; Alcabre; 1977; Cara B, Corte 5

viernes, 16 de noviembre de 2018

Pola unión

Non é en honor do Patrón
que esta noite bailar veño.
Anque a teña ó Santo, teño
á Patria máis devoción.
Eu, polo si ou polo non,
cos santos quero estar ben;
mais quero estalo tamén
coa terra en que fun nacida:
sólo unha patria hai na vida
e santos hai máis de cen.

Farto de evanxelizar
e facer no mouro estrago,
fai tempo que está Santiago
da santa gloria a gozar.
Con non menos batallar
contra todo mal goberno,
Galicia a un supricio eterno
decote está condenada,
e pídenos, desolada,
que a libremos dese inferno.

É tan grande o seu penar,
máncana tantos abrollos,
que coas bágoas dos seus ollos
coido que foi feito o mar.
Diante o trono e diante o altar
contra o seu mal pide acordo;
mais sin piedá nin remordo
do seu dolor, nunca escaso,
os homes non lle fan caso
e Dios permanece xordo…

¡Probe vella! ¡Coitadiña!
¿Qué pudo ela nunca ter
con ninguén, pra merecer
sorte tan dura e mezquiña?
¿Non derrochou canto tiña
polo ben desta nación?...
¿Quén a civilización
levou de Oucidente a Oriente,
na nave resprandecente
que tripulaba Jasón?

¿Onde naceron aqueles
que Grecia e Roma fundaron
i ás portas de Asia chegaron,
a luz levando con eles?
¿Quen a lira i os cinceles
de Homero e Fidias guiou?
¿Quén coa ruda lanza armou
de Viriato o brazo forte,
que sin medo ter da morte
ó César desafiou?

¿Quén feitos máis esforzados
rexistra na nosa Historia?
¿Quén estrozar tuvo a gloria
máis mouros arrenegados?
¿Quen marchou tras dos cruzados
co poeta padronés?
¿Quén contra o pirata inglés
loitou con máis bizarría,
e viu, soldado en Pavia,
un Rei de Francia a seus pes?

¿Quén nas modernas edades
máis alto o pendón ondea,
e con máis tesón pelea
polas patrias libertades?
Contra franceses e frades,
¿quén igualou seu poder,
que un cañón soupo facer
dun castiñeiro en San Paio,
da espada de Lacy un raio
e un raio da de Polier?...

¡Ti sólo, Galicia Santa!
¡Ti, que no antigo señora,
escrava ximes agora
dos caciques baixo a pranta!
Véndote entre pena tanta,
teus bravos fillos ¿qué fan?...
¿En qué pensan? ¿Onde están,
que non collen os fouciños
e botándose ós camiños
a redimirte non van?

Arregañados os dentes,
us cos outros agarrados,
revoltos i enfurruñados,
semellan a cans doentes,
nas propias carnes os dentes
engarran, sin compasión,
e despreceando a razón
que toda xenreira borre,
¡esquecen súa nai, que morre
chea de infamia e de baldón!

Gallegos que me escoitades,
gallegos que a verme vides:
¡hoxe de eiquí no saídes
sin facer as amistades!
Das nosas debilidades
o diaño non se ha de rir.
Vámonos todos unir,
matando rencores cegos;
¡qué na unión dos pobos gallegos
está da Patria o porvir!

Xuntas estrelas i estrelas
forman o azul firmamento;
xuntas as ondas do vento
da nave moven as velas;
xuntas as pallas sinxelas
forman as medas xigantes;
xuntas as gotas pingantes
forman regatos sombríos,
xuntas as augas dos ríos
forman océanos brumantes.

Todo, pra ser grande e forte
se une, xunta e reconchega:
quén á discordia se entrega
vai direito cara á morte.
Non agarde millor sorte
quen fomente divisiós;
que a unión de todos os bos
é lei de tan alto alento
¿qué pra estar no Sacramento
hastra a ten que cumplir Dios!

Non pido bravos nin palmas,
nin coroas esta noite;
pido a todo o que me escoite
a unión, que é a vida das almas;
a unión, que do éter nas calmas
buscan a brisa i a flor;
a unión, que a todo delor
consolo encontra no mundo;
a unión, que é xermen fecundo
de ben, de forza e de amor.

Por esa unión feiticeira
volverá a Patria a ter vida;
por esa unión ben querida
veño a bailar a muiñeira.
Colonia gallega enteira:
anque falto de donaires,
non este berro desaires
en que esa unión reconcentro:
¡que o Presidente do Centro*
estreite a man do de Aires*!

                                    1894

Curros Enríquez: Poemas soltos. Obras completas, vol.2 (1910)**

Versións:
Benedicto: Pola unión; Pola unión; 1977; Cara B, Corte 5



Benedicto: Pola unión; Benedicto e Bibiano (Voces Ceibes)***. Fonoteca 92; 1992; Cara B, Corte 2



*[O Centro Gallego e a Sociedade Coral Aires da Miña Terra, da Habana.]
**[Composición lida pola tiple galega Dorinda Rodríguez no Teatro Peyret da Habana, o día de Santiago de 1894.]
***[Grabación orixinal realizada en directo no Pabillón de Deportes de A Coruña o 25 de xuño de 1976.]

jueves, 15 de noviembre de 2018

América está muy sola

CANCIÓN 32

América está muy sola
todavía.

¡Qué cuerpo deshabitado,
piel de desértica vida!

Desde este balcón la veo
vacía.

Abajo, tierra sin nadie,
con las estrellas arriba.

Sola y lejana en su noche,
muy sola, pero encendida.

Rafael Alberti: Canciones I. Baladas y canciones del Paraná (1954)

Versións:
Rafael Alberti: Muy sola, pero encendida; El viento que viene y va; 2002; Pista 5



Belek: Bañado del Paraná*; Date cuenta vos; 2011; Pista 2



Belek & Vare: Bañado del Paraná*; Dialéctica canciones; 2014; Pista 7



Belek & Vare: Bañado del Paraná*; Locura eterna de todo poeta (Bandcamp); 2015; Pista 2



*[As versións musicais de Belek e Belek & Vare están precedidas polo poema ¡Bañado del Paraná!, da obra de Rafael Alberti: Baladas y canciones del Paraná, do ano 1954.]

Poeta de la legua

Tonada 1

Cantando por ahí, se ha sentado a mi mesa
el cantor, el rufián, el ángel, el guerrero,
el empresario, el lúcido, el loco, la ramera:
gente de bravas índoles y de modales feos.
Juntos hemos bebido del vino del escándalo
y le hemos bajado los calzones al tiempo.

Alguna vez la copla arde en sus corazones
y recorre sus aguas y sale por sus ojos
con el sigilo junco de un niño abandonado
que ha visto un dios de sal, pero lejos y solo.

Y yo, que tengo sitio de laurel en mi pueblo,
mientras esto no cambie, bebo y canto con todos.

Armando Tejada Gómez: Tonadas para usar (1968)

Versións:
Armando Tejada Gómez: Poeta de la legua; Poeta de la legua; 1959; Cara A, Corte 1



*[Por razóns de espazo nunha entrada anterior etiquetouse a Armando Tejada Gómez, intérprete, como Tejada. Respectamos a etiqueta anterior para evitar duplicidades.]

martes, 13 de noviembre de 2018

A un pájaro

Enrosca tus dos trenzas en mi vida,
canario-ruiseñor de los boscajes,
y los matices de tus claros trajes
den a mi corazón la bienvenida.

Arranca tú las rosa de las rosas
que amanece en la luz de los paisajes.
Sé luciérnaga verde en los ramajes
y mariposa de las mariposas.

Mariposa con voz que, por los prados,
llegas a los arroyos constelados,
parando, con tu canto, las estrellas,

párate en el remanso de este cielo
que alumbra mi interior, deje sus huellas
la aurora de tu voz en mi pañuelo.

Rafael Alberti: Poesías anteriores a Marinero en tierra (1920-1923)* (1969)

Versións:
Belek & Vare: A un pájaro; Locura eterna de todo poeta (Bandcamp); 2015; Pista 3



*[Rafael Alberti: Poesías anteriores a «Marinero en tierra»; Ediciones V.A.; Col. Insòlites; Barcelona, 1969.]

Poemas de Alemaña

                  I

Mann non se lé
Fassbinder non existe
tan só Lily Marlene
—esa canción—
segue devorando cerebros.

O rencor sementa ovos de serpe.

O pasado domingo á saída do templo
un neno pegou sobre a Biblia
unha cruz gamada.


                  II

Vexo pasar os novos lobos
(procuro sen sorte o revólver no abrigo)

Na mesa da terraza
un vello move a cabeza e chora
soa unha marcha militar no radio
(cai ao chan un labio negro)
abandono o café frío, moi frío
son responsable desta horda
que azouta os campos de Europa
e ate hoxe non formulei denuncia alguna.

Onde non hai amor habita un nazi.

Lino Braxe: A caricia da serpe (1999)

Versións:
A caricia da serpe: Poemas de Alemaña; A caricia da serpe; 2005; Pista 6

sábado, 10 de noviembre de 2018

¡Bañado del Paraná!

CANCIÓN 1

¡Bañado del Paraná!
Desde un balcón mira un hombre
el viento que viene y va.

Ve las barrancas movidas
del viento que viene y va.

Los caballos, como piedras
del viento que viene y va.

Los pastos, como mar verde
del viento que viene y va.

El río, como ancha cola
del viento que viene y va.

Los barcos, como caminos
del viento que viene y va.

El hombre, como la sombra
del viento que viene y va.

El cielo, como morada
del viento que viene y va.

Ve lo que mira y mirando
ve sólo su soledad.

Rafael Alberti: Baladas y canciones de la quinta del Mayor Loco. Baladas y canciones del Paraná (1954)

Versións:
Enrique Llopis: El viento que viene y va; El viento que viene y va; 2002; Pista 6



Belek: Bañado del Paraná*; Date cuenta vos; 2011; Pista 2



Belek & Vare: Bañado del Paraná*; Dialéctica canciones; 2014; Pista 7



Belek & Vare: Bañado del Paraná*; Locura eterna de todo poeta (Bandcamp); 2015; Pista 2



*[A versión musical de Belek e Belek & Vare está seguida polas dúas estrofas finais do poema América está muy sola (Canción 32), da obra de Rafael Alberti: Baladas y canciones del Paraná, do ano 1954.]

viernes, 9 de noviembre de 2018

Poema para ser leído y cantado

Sé que hay una persona
que me busca en su mano, día y noche,
encontrándome, a cada minuto, en su calzado.
¿Ignora que la noche está enterrada
con espuelas detrás de la cocina?

Sé que hay una persona compuesta de mis partes,
a la que integro cuando va mi talle
cabalgando en su exacta piedrecilla.
¿Ignora que a su cofre
no volverá moneda que salió con su retrato?

Sé el día,
pero el sol se me ha escapado;
sé el acto universal que hizo en su cama
con ajeno valor y esa agua tibia, cuya
superficial frecuencia es una mina.
¿Tan pequeña es, acaso, esa persona,
que hasta sus propios pies así la pisan?

Un gato es el lindero entre ella y yo,
al lado mismo de su tasa de agua.
La veo en las esquinas, se abre y cierra
su veste, antes palmera interrogante...
¿Qué podrá hacer sino cambiar de llanto?

Pero me busca y busca. ¡Es una historia!

César Vallejo: Poemas humanos (1939)

Versións:
Noel Nicola: Poema para ser leído y cantado; Canta a César Vallejo; 1986; Pista 1

jueves, 8 de noviembre de 2018

Non

Si dixese que sí,
que todo está moi ben,
que o mundo está moi bon,
que cada quén é quén…
Conformidá.
Ademiración…
Calar, calar, calar,
e moita precaución.
Si dixese que acaso
as cousas son esí,
porque sí,
veleí,
e non lle demos voltas.
(Si aquil está enriba
i aquil outro debaixo
é por culpa da vida.
Si algunhos van de porta en porta
cun saco de cinza ás costas
é porque son unhos docas.)
Si dixera que sí…
Entón sería o intre
de falar seriamente
da batalla de froles
nas festas do patrón.

Pero non.

Celso Emilio Ferreiro: Longa noite de pedra (1962)

Versións:
Xurxo Mares: Non; Once máis 15; 2009; Pista 5



O cadelo lunático: Non; Malos tempos; 2015; Pista 9



Zënzar: Non; Camiñando entre serpes; 2015; Pista 11

Poema do alleado

Son un bilingüista
moi apaixonado,
un colonialista
ben colonizado.
Teño língua nai
e unha língua pai
e unha língua filla
que me maravilla.
… … … … … … … …
Son un alleado
fino e progresista
ben domesticado.
¡Son un castrapista
como está mandado!

Manuel María: Cantos rodados pra alleados e colonizados (1976)

Versións:
María Manuela: O alleado; Idioma meu; 1977; Cara A, Corte 5

martes, 6 de noviembre de 2018

Canción del mariquita

El mariquita se peina
en su peinador de seda.
           
 
Los vecinos se sonríen
en sus ventanas postreras.
           
 
El mariquita organiza
los bucles de su cabeza.
           
 
Por los patios gritan loros,
surtidores de planetas.
           
 
El mariquita se adorna
con un jazmín sinvergüenza.
           
 
La tarde se pone extraña
de peines y enredaderas.
           
 
El escándalo temblaba
rayado como una cebra.
           
 
¡Los mariquitas del Sur
cantan en las azoteas!
           
 
Federico García Lorca: Canciones (1921-1924) (1927)

Versións:
Diego Carrasco: La canción del mariquita; A tiempo; 1994; Pista 3



Diego Carrasco: La canción del mariquita; Los gitanos cantan a Federico García Lorca, Vol.1 (VVAA); 1994; Pista 1

(Reedición da versión do disco A tiempo, do ano 1994.)



La barbería del sur: La canción del mariquita; Arte pop; 1998; Pista 11



Carlos Cano: Canción del mariquita; Manifiesto canción del sur*; 2004; CD3: Carlos Cano; Pista 15



Miguel Poveda: La canción del mariquita**; El tiempo del diablo*** (VVAA); 2008;



*[Fernando González Lucini: Manifiesto canción del sur: De la memoria contra el olvido; Edit. Consejería de Cultura de la Junta de Andalucía; 2004; ISBN: 84-8266-480-8.]
**[A versión musical de Miguel Poveda está seguida pola interpretación (por Diego Carrasco e o resto de artistas invitados) de parte do poema Hermana Marica; romance burlesco de Luis de Góngora recollido no Manuscrito Vicuña, do ano 1627.]
***[Espectáculo dirixido por Diego Carrasco, estrenado no Teatro Lope de Vega de Sevilla o 21 de setembro de 2008, no transcurso da celebración da Bienal de Flamenco.]

lunes, 5 de noviembre de 2018

Poema de amor

Los que ampliaron el Canal de Panamá
(y fueron clasificados como “silver roll” y no como “gold roll”),
los que repararon la flota del Pacífico
en las bases de California,
los que se pudrieron en las cárceles de Guatemala,
México, Honduras, Nicaragua,
por ladrones, por contrabandistas, por estafadores,
por hambrientos,
los siempre sospechosos de todo
(“me permito remitirle al interfecto
por esquinero sospechoso
y con el agravante de ser salvadoreño”),
las que llenaron los bares y los burdeles
de todos los puertos y las capitales de la zona
(“La gruta azul”, “El Calzoncito”, “Happyland”),
los sembradores de maíz en plena selva extranjera,
los reyes de la página roja,
los que nunca sabe nadie de dónde son,
los mejores artesanos del mundo,
los que fueron cosidos a balazos al cruzar la frontera,
los que murieron de paludismo
o de las picadas del escorpión o la barba amarilla
en el infierno de las bananeras,
los que lloraran borrachos por el himno nacional
bajo el ciclón del Pacífico o la nieve del norte,
los arrimados, los mendigos, los marihuaneros,
los guanacos hijos de la gran puta,
los que apenitas pudieron regresar,
los que tuvieron un poco más de suerte,
los eternos indocumentados,
los hacelotodo, los vendelotodo, los comelotodo,
los primeros en sacar el cuchillo,
los tristes más tristes del mundo,
mis compatriotas,
mis hermanos.

Roque Dalton: Las historias prohibidas del pulgarcito (1974)

Versións:
Yolocamba I Ta: Poema de amor; El salvador; 1980; Cara B, Corte 1

sábado, 3 de noviembre de 2018

Muller

A vida non es ti soa,
muller de ondulantes formas;
           
   
cabezal de tenra graxa
onde o meu sangue remansa;
           
   
doce copa cristalina
na que ferve en viño a vida;
           
   
boián no que Deus deitou
bálsamo consolador;
           
   
jerro de barro florido
onde o amor se brinda ao bico.
           
   
A vida non es ti soa,
frágil lama garimosa.
           
   
Só un signo es, caligrafia
no hieroglifo da vida.
           
   
A vida é tamén a estrela,
a flor, a pomba e a pérola;
           
   
a loba de brancos dentes,
a ovella de ollos de sede.
           
   
Mais ti tes de flor e estrela,
de pomba, loba e ovella.
           
   
Eu bebo a luz dos teus ollos,
e en lume de sangue agromo.
           
   
A tua gorja, se a aloumiño,
arrolos de pomba arrinco.
           
   
O teu recendo carnal
os meus pulmóns enche de ar.
           
   
E co riso dos teus dentes
trabas-me na entraña doente.
           
   
Ou lírio entre neve, balas,
polo meu lume alapada.
           
   
Microcosmos, logaritmo,
pitagórico sostido
           
   
da música das esferas,
bincha que o cosmos encerra.
           
   
Como o universo redonda,
mesta esencia, enxebre forma.
           
   
Cinjo-te cos brazos eu,
como cinge o cosmos Deus.
           
   
Como na esfera do todo,
lume e pedra, Deus e cosmos,
           
   
ti e eu completa substáncia:
ti o meu corpo, eu a tua alma.
           
   
A vida non es ti soa.
Mais no recendo está a rosa.
           

Ricardo Carballo Calero: Anjo de terra (1950)

Versións:
O verme homicida: Mulher; Musicando Carvalho Calero* (VVAA); 2010;



O verme homicida: Mulher; O rei Mukade!; 2010; Pista 3

(Reedición da versión anterior)


David Regueiro: Mulher; Musicando Carvalho Calero** (VVAA); 2020; Pista 45



*[Concurso musical organizado por komunikando.net e AGAL (Associaçom Galega da Língua), con motivo do centenario do nacemento de Ricardo Carballo Calero.]
**[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]