martes, 30 de octubre de 2018

Mentras imos andando

O tempo cheira a estación ferroviaria
no arrabaldo do amencer,
cando os trens agallopan xemendo
por túneles de noite
e brilan luces misteriosas
nos bosques profundos
e no perfil confuso das cidades lonxanas.
Mentras imos andando.

O tempo soa a frauta melancólica
de pastor isolado; o birimbao de vento
nas marelas acacias ao caír a tardiña.
Un soar monocorde
que ven baixando a tombos dos curutos,
chega até o val e trócase en paxaro.
Mentras imos andando.

O tempo ten a cór dos prados, pero ás veces
ponse gafas vermellas e reloce,
—esmacelado e fondo, aluarado—
coma un Sahara de augas movedizas,
auga de area, chuvia de area,
sobre mares de area intermináveles.
Mentras imos andando.

O tempo leva grímpolas de berros pendurados
dun aramio de espiño; leva fírgoas de luz;
leva farrapos de esperanzas ergueitas
sobre mastros de soños; e leva as derradeiras
palabras dos soldados descoñecidos
que morreron nas guerras polas patrias inútiles.
Mentras imos andando.

O tempo é unha cousa que está e que esbara
coma cóbrega longa rastreando
o corazón dos homes, ises vermes
que están tamén e van tamén pasando,
matinando furar un rexo muro de soidades,
pedra de escuros dioses que couta a súa sombra.
Mentras imos andando.

Mentras imos andando o tempo ten un nome,
un alcume de neve que ninguén o pronuncia,
un alcume que esbágoa nos vidros do inverno
e nos segredos xardís de acebos mergullados.
Mentras imos andando pregunto polos mortos,
pregunto polas cores das froles que amaban,
pregunto polas mornas mañás que gozaron,
pregunto polas ondas do mar. Eu pregunto.
Mentras imos andando.

Celso Emilio Ferreiro: Longa noite de pedra (1962)

Versións:
O cadelo lunático: Mentres imos andando; Malos tempos; 2015; Pista 4

¡Pobre Juan!

Te argüirán, entre muecas desdeñosas,
los nenitos, de Juan el carpintero:
que sería más útil un obrero
si ambas manos tuviese habilidosas".

Y después de soltar tan graves cosas,
como quien echa migas a un jilguero,
te dirán: "que rosal y duraznero
son rosáceos los dos, porque dan rosas".

Pero ven cuatro plantas florecidas
esos grandes filósofos enanos…
¡y van y las destrozan inhumanos

cual rapaces querubes homicidas!
Niños: en cada flor hay muchas vidas
y las manos que matan no son manos.

Pedro Bonifacio Palacios (Almafuerte): Poesías completas (1917)

Versións:
Alberto Cortez: Pobre Juan; Versos escogidos de Almafuerte; 1989; Pista 5

Me pesas como un fardo

Me pesas como un fardo, primavera.
No tengo fuerzas para alzar de nuevo
la antorcha de mi risa y de mi engaño
contra tus hojas nuevas.

Ya no es tarde ni es noche.
En la plaza los pájaros se persiguen, antiguos.
En la plaza se encienden los faroles.

Me pesas, primavera.
Henchidos de tu zumo,
los niños se han perdido de la tierra.
Buscan aquel palacio de ahora mismo,
apagado de pronto en el ocaso,
apagado al final de sus veredas.

Antigua tarde. Pájaros antiguos.
Bajo un cielo cuajado de lunares
se encienden los faroles
y se pierden los niños.

Me tumbo bocabajo,
no tengo fuerzas para alzar de nuevo
la antorcha de mi risa y de mi engaño;
primavera de luz inabarcable,
me pesas como un fardo.

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:
Carmen Martín Gaite: Me pesas como un fardo; Poemas; 2000; Pista 10

lunes, 29 de octubre de 2018

Playa

                A Federico García Lorca

Las barcas de dos en dos,
como sandalias del viento
puestas a secar al sol.

Yo y mi sombra, ángulo recto.
Yo y mi sombra, libro abierto.

Sobre la arena tendido
como despojo del mar
se encuentra un niño dormido.

Yo y mi sombra, ángulo recto.
Yo y mi sombra, libro abierto.

Y más allá, pescadores
tirando de las maromas
amarillas y salobres.

Yo y mi sombra, ángulo recto.
Yo y mi sombra, libro abierto.

Manuel Altolaguirre: Las islas invitadas (1926)

Versións:
Inés Fonseca: Playa; Generación del 27; 2007; Pista 4



Vicente Monera: Playa; www.musicaypoemas.com; 2008;

sábado, 27 de octubre de 2018

Mar de las Antillas

Puxeron nomes ás terras que atoparon,
con nomes que trouxeron
na procura dun mellor destino,
deixaron os patrios eidos.

Mar dos primeiros navegantes
que a América viñeron.
Mar de Cuba e arredores,
mar aberto, mar aberto.

Ai, mar das Antillas
Ai, mar que tanto quero
mar azul, transparente,
luminoso mar eterno.

Onde naceu o primeiro poboado
hispano e europeo.
E canto andou o mundo
dende aquel comezo.
Mar que me chama a cantar e unir
tan fraternos sentimentos.
Mar de Cuba e arredores,
mar aberto, mar aberto.

Mar de feras tormentas e ciclóns
de lendas e misterios,
arquipélago antillano
es un libro aberto.

Nas túas augas profundas
hai profundos misterios,
voces de taínas rebeldías
e dos nosos mariñeiros.
Arquipélago antillano
es un libro aberto.

Xosé Neira Vilas: Son galego, son cubano (2015)

Versións:
Roi Casal e Laritza Bacallao: Mar de las Antillas; Son galego, son cubano; 2017; Pista 5

viernes, 26 de octubre de 2018

Plata fina

Barrendo coa basoiriña,
xogando a facer limpeza,
¡era a nena plata fina!

Lavándose a camisiña,
xogando a ser lavandeira,
¡era a nena plata fina!

Remendando a súa roupiña,
xogando a ser costureira,
¡era a nena plata fina!

Cociñando o seu xantar,
xogando a ser cociñeira,
¡era a nena plata fina!

Xogando coa súa boneca,
facendo de mamaciña,
era a nena pura plata
¡era a nena plata fina!

Dora Vázquez: Oriolos neneiros (1975)

Versións:
Suso Vaamonde: Plata fina; Rapazas, rapaces e rapazadas; 1997; CD1, Pista 6

jueves, 25 de octubre de 2018

Manga por hombro

                        Para Gordillo junior y su entorno

Sancionar la inocencia del culpable,
desaprender el código aprendido,
quitarle la razón al razonable,
dormir con la mujer de su marido.

Almacenar sustancias inflamables,
cultivar el silencio y el ruido,
pintar de azul los días laborables,
exhumar las memorias del olvido.

Hacerle carantoñas a la suerte,
subir de tres en tres las escaleras,
repoblar con sirenas los pantanos.

Matar al cristo de la mala muerte,
bailar alrededor de las hogueras,
manga por hombro, como los gitanos.

Joaquín Sabina: Ciento volando de catorce (2001)

Versións:
Joaquín Sabina: Manga por hombro; Ciento volando de catorce; 2001; Pista 3

miércoles, 24 de octubre de 2018

Pita

Pulpo petrificado.

Pones cinchas cenicientas
al vientre de los montes,
y muelas formidables
a los desfiladeros.

Pulpo petrificado.

Federico García Lorca: Seis caprichos. Poema del Cante Jondo (1921) (1931)

Versións:
Atilio y Los Alimonados: Pita; Atilio y Los Alimonados cantan Lorca; 2013; Pista 11

Madrid la nuit

Echa hilo a la cometa de la noche,
que aún queda algo de viento.
Amenazado vives, al raso, crepitando,
como una hoguera al cierzo,
gastando tus cartuchos con saña y desafío,
pólvora en salvas, llama del momento.
Por el Madrid de Dato y La Caramba,
del Motín de Esquilache y de Fernando Séptimo,
por el Madrid del Goya de los fusilamientos,
de Larra, Espoz y Mina y de Aldecoa,
Madrid hortera y siniestro,
vas dando tumbos, recordando historias,
por calles que eran gente de apellido compuesto,
aguantando la noche con quien caiga,
con amigos topados a voleo,
a los que dices «pero no te vayas»,
«quédate otro ratito por lo menos»,
y «aquí una copa para la señora»
a un camarero y otro camarero,
en locales que cierran aún más tarde,
que quedan aún más lejos,
zigzag de rutas donde vas gastando
suela de tus zapatos, palmadas a serenos,
saliva con que hacer rodar mentiras,
gestos que se dirían verdaderos,
mil pesetas ganadas a los chinos,
alaridos a un taxi, giros del minutero,
cerillas, labia, risa,
y el don tan frágil de no haberte muerto.
…Ya surge el rostro gris del día siguiente
—muro lívido y terco—.
Tienes frío, estás solo, y hay que esconder el miedo.
Echa hilo a la cometa de la noche,
que aún queda algo de viento.

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:
Carmen Martín Gaite: Madrid la nuit; Poemas; 2000; Pista 19



*[Publicado orixinalmente en La Ilustración Poética Española e Iberoamericana, nº8, junio de 1975, coa dedicatoria «para R[aúl] del P[ozo]». Carmen Martín Gaite: Obras Completas; T.III: Narrativa breve, poesía, teatro; edición de José Teruel; Galaxia Gutenberg / Círculo de Lectores, S.A.; Barcelona, 2010; ISBN: 978-84-672-3106-9]

martes, 23 de octubre de 2018

Pinar del Río

Irei a Pinar del Río
irei porque son galego.
Quero ver esa provincia
semellante ao meu eido.

Territorio sempre verde
como na Galicia temos,
verde no val de Viñales
e na lomba dos outeiros,
verde nas pequeñas chairas
e nos suaves altorelos.
No cabo de San Antonio
sentireime mariñeiro.

Asistirei aos guateques
e outros encontros festeiros
e beberei guayabita
como todo pinareño.
Irei ao “xardín de Cuba”,
verei caios, verei cerros
e as veigas de tabaco
e os ríos cantareiros.

Orquidiario de Soroa,
as terrazas e os roleiros
escoitarei as cancións
de Montañez o trobeiro.
Verei miles de paxaros
alegres e garuleiros
e esa esplendorosa flora
dese xardín feiticeiro.

Xosé Neira Vilas: Son galego, son cubano (2015)

Versións:
Roi Casal: Pinar del río; Son galego, son cubano; 2017; Pista 3

Luísa Sorriso

Sorri-me, Luísa Sorriso.

Sempre ela está silenciosa,
pra non desfacer, falando,
o triángulo da sua boca.

Qué ben debe de saber
a améndoa da tua faciana,
mollada en mel do teu pelo.
¿Deixas-me probá-la?

Pero ti, sempre a sorrir,
calas.

Como unha fotografía
de ti mesma, silenciosa.
pra non desfacer, falando,
o triángulo da tua boca.

O triángulo da tua boca
forman-no duas gueivotas.
Duas, voadoras
e roxas.

Por un ceu de nubes brancas
e rosa,
voan,
unha porriba da outra.
Polo ceu da tua faciana.
Unha paira;
a outra
leva ergueitas as asas.

Paxareiro é o teu siléncio,
Luísa Sorriso, que as garda.
O cazador dunha verba
pode matá-las.

Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado (1934)

Versións:
The Tetas’Van: Luisa Sorriso; Musicando Carvalho Calero (VVAA); 2010;



Esquios: Luisa Sorriso; Musicando Carvalho Calero (VVAA); 2010;

lunes, 22 de octubre de 2018

Piedra negra sobre una piedra blanca

Me moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París —y no me corro—
tal vez un jueves, como es hoy, de otoño.

Jueves será, porque hoy, jueves, que proso
estos versos, los húmeros me he puesto
a la mala y, jamás como hoy, me he vuelto,
con todo mi camino, a verme solo.

César Vallejo ha muerto, le pegaban
todos sin que él les haga nada;
le daban duro con un palo y duro

también con una soga; son testigos
los días jueves y los huesos húmeros,
la soledad, la lluvia, los caminos...

César Vallejo: Poemas humanos (1939)

Versións:
Dina Rot: Piedra negra sobre una piedra blanca; Yo canto a los poetas; 1971; Lado 2, Corte 5



Dina Rot: Piedra negra sobre una piedra blanca; Yo canto a los poetas - Cartas; 1998; Pista 11

(Reedición da versión do disco Yo canto a los poetas, do ano 1971.)

Voz propia: Piedra negra sobre piedra blanca; Los pasos lejanos. Tributo rock a César Vallejo (VVAA); 2007; Pista 5

viernes, 19 de octubre de 2018

Eu protesto

Eu protesto
contra min mesmo.
Estou canso
de protestar contra os máis.
Os máis
non son peores do ca min.
Os reis
non son peores do que os vasalos.
Os cregos
non son peores do que os leigos.
Os homes
non son peores do que as mulleres.
Os vellos
Non son peores do que os mozos.
Os generais
non son peores do que os soldados.
Teño visto
vasalos que se fixeron reis,
leigos que se fixeron cregos,
mulleres que se fixeron homes,
mozos que se fixeron vellos,
soldados que se fixeron generais.
E fixeron o seu papel no grande teatro do mundo
tan ben como o papel que antes fixeran.
Ninguén diria
que non naceran tais:
tan concienzudamente traballaban.
E os que non se apearon do tigre da protesta,
santos, herois, profetas, se trunfaron,
como non tiñan ja que protestar, morreron,
deixando a sua herdanza
a entusiastas discípulos
que no nome dos Mestres
fundaron monarquias, igrejas, androceos,
gerúsias, arraiais;
e foron
emperadores, papas, patriarcas,
gerontes, mariscais.
Descontra dos poderes protestados
fundaron os poderes protestantes
descontra dos que non se pode protestar.
En vista destas cousas, estou canso
de protestar contra os outros
e aguardar que protesten contra min.
Eu protesto
contra min mesmo.
En min
o rei protesta contra o rei,
o vasalo contra o vasalo,
o crego contra o crego,
o leigo contra o leigo,
o home contra o home,
a muller contra a muller,
o vello contra o vello,
o mozo contra o mozo,
o general contra o general,
o soldado contra o soldado.
E asi son
rei e vasalo,
crego e leigo,
home e muller,
vello e mozo,
general e soldado.
Quero dizer
que non son maniqueo,
porque Ormuz e Arimán
non son dous, senón un;
están en min, son eu.

Ricardo Carballo Calero: Futuro condicional (1961-1980) (1982)

Versións:
As avoas filólogas: Eu protesto contra min mesmo*; Musicando Carvalho Calero (VVAA); 2010;



*[A versión musical do grupo As avoas filólogas, actualiza de xeito libre os conceptos do poema.]

jueves, 18 de octubre de 2018

Piedra en la piedra, el hombre, dónde estuvo?

                                    X

Piedra en la piedra, el hombre, dónde estuvo?
Aire en el aire, el hombre, dónde estuvo?
Tiempo en el tiempo, el hombre, dónde estuvo?
           
Fuiste también el pedacito roto
de hombre inconcluso, de águila vacía
que por las calles de hoy, que por las huellas,
que por las hojas del otoño muerto
va machacando el alma hasta la tumba?
La pobre mano, el pie, la pobre vida…
Los días de la luz deshilachada
en ti, como la lluvia
sobre las banderillas de la fiesta,
dieron pétalo a pétalo de su alimento oscuro
en la boca vacía?
                        Hambre, coral del hombre,
hambre, planta secreta, raíz de los leñadores,
hambre, subió tu raya de arrecife
hasta estas altas torres desprendidas?
           
 
Yo te interrogo, sal de los caminos,
muéstrame la cuchara, déjame, arquitectura,
roer con un palito los estambres de piedra,
subir todos los escalones del aire hasta el vacío,
rascar la entraña hasta tocar el hombre.
           
Macchu Picchu, pusiste
piedra en la piedra, y en la base, harapos?
Carbón sobre carbón, y en el fondo la lágrima?
Fuego en el oro, y en él, temblando el rojo
goterón de la sangre?
           
Devuélveme el esclavo que enterraste!
Sacude de las tierras el pan duro
del miserable, muéstrame los vestidos
del siervo y su ventana.
Dime como durmió cuando vivía.
Dime si fue su sueño
ronco, entreabierto, como un hoyo negro
hecho por la fatiga sobre el muro.
El muro, el muro! Si sobre su sueño
gravitó cada piso de piedra, y si cayó bajo ella
como bajo una luna, con el sueño!
Antigua América, novia sumergida,
también tus dedos,
al salir de la selva hacia el alto vacío de los dioses,
bajo los estandartes nupciales de la luz y el decoro,
mezclándose al trueno de los tambores y de las lanzas,
también, también tus dedos,
los que la rosa abstracta y la línea del frío, los
que el pecho sangriento del nuevo cereal trasladaron
hasta la tela de materia radiante, hasta las duras cavidades,
también, también, América enterrada, guardaste en lo más bajo,
en el amargo intestino, como un águila, el hambre?
           

Pablo Neruda: II. Alturas de Macchu Picchu. Canto General (1950)

Versións:
Aparcoa e Mario Lorca: Nativos americanos 1: baile de los danzantes; Canto General; 1971; LP1, Lado 1, Corte 5



Los Jaivas: Antigua América; Alturas de Macchu Picchu; 1981; Cara B, Corte 2

martes, 16 de octubre de 2018

Luna llena

Fuera del mundo, ausente,
mellada contra andamios,
has nacido otra noche
con tus venas azules,
igual que un globo inflado,
luna llena.
Globo inflado te llamo,
otros rostro de muerta,
nave, farol, pandero,
o blanca rebanada
o novia o meretriz
te llamaron por turno.
A tu luz se acogieron deslumbrados,
tristes y balbucientes
los poetas,
frioleros y turbios,
estremecidos, los enamorados.
Te invocaron sin tregua
a lo largo de un río subterráneo
de palabras marchitas
que viene desde Safo y Rosalía
a morir en mi boca.
Jugamos a invocarte,
levantamos antorchas de mentira
que sólo manosean tu vestido de tul.

Y tú, intacta y desnuda,
te escapas, luna llena,
subiendo apenas perceptiblemente,
navegando la noche con oblicuo reflejo,
como si nos oyeras, como si nos miraras.
Nadie te alcanzará,
ni por tu hueco abierto a incógnitos paisajes
ha atravesado nadie.
Tú rozas con tu luz la otra ladera.

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:
Carmen Martín Gaite: Luna llena; Poemas; 2000; Pista 6

lunes, 15 de octubre de 2018

Pido silencio

Ahora me dejen tranquilo.
Ahora se acostumbren sin mí.
           
 
Yo voy a cerrar los ojos            
 
Y sólo quiero cinco cosas,
cinco raices preferidas.
           
 
Una es el amor sin fin.            
 
Lo segundo es ver el otoño.
No puedo ser sin que las hojas
vuelen y vuelvan a la tierra.
           
 
Lo tercero es el grave invierno,
la lluvia que amé, la caricia
del fuego en el frío silvestre.
           
 
En cuarto lugar el verano            
redondo como una sandía.            
 
La quinta cosa son tus ojos,
Matilde mía, bienamada,
no quiero dormir sin tus ojos,
no quiero ser sin que me mires:
           
yo cambio la primavera
por que tú me sigas mirando.
           
 
Amigos, eso es cuanto quiero.
Es casi nada y casi todo.
           
 
Ahora si quieren se vayan.            
 
He vivido tanto que un día
tendrán que olvidarme por fuerza,
borrándome de la pizarra:
mi corazón fue interminable.
           
 
Pero porque pido silencio
no crean que voy a morirme:
me pasa todo lo contrario:
sucede que voy a vivirme.
Sucede que soy y que sigo.
           
 
No será, pues, sino que adentro
de mí crecerán cereales,
primero los granos que rompen
la tierra para ver la luz,
pero la madre tierra es oscura:
y dentro de mí soy oscuro:
soy como un pozo en cuyas aguas
la noche deja sus estrellas
y sigue sola por el campo.
           
 
Se trata de que tanto he vivido
que quiero vivir otro tanto.
           
 
Nunca me sentí tan sonoro,
nunca he tenido tantos besos.
           
 
Ahora, como siempre, es temprano.
Vuela la luz con sus abejas.
           
 
Déjenme solo con el día.
Pido permiso para nacer.
           

Pablo Neruda: Estravagario (1958)

Versións:
Pablo Neruda: Pido silencio; Marinero en tierra. Tributo a Neruda (VVAA); 1999; Pista 2



Susana Baca: Matilde; Lamento negro; 2001; Pista 10

jueves, 11 de octubre de 2018

Libros y papeles

Libros y papeles,
el gran perdedero
de un recto camino.
Cantando las mieles
de lo que no quiero
me bebo el ricino.

Echa los cerrojos,
enciende el farol,
y aguántate el frío.
No sepan tus ojos
si ha salido el sol
o hay gente en el río.

Tanta queja disecada
de los muertos y los vivos
en estantes y anaqueles
y tanto afán para nada:
para llenar los archivos
de libros y de papeles.

Pero tú aguanta marea
y no tires de la manta:
perderías la guarida.
Aún queda tarea
—¡y tanta!—.
Aguanta,
que no queda tanta vida.

A paso de hormiga,
despacito, hermana,
y por tus rieles.
Manta zamorana
que pesa y no abriga,
libros y papeles.

¡Valiente edredón
de palabra vana!
Manta zamorana,
tapa y no consuela.
—Es su condición.
Cada palo, hermana,
que aguante su vela.

Carmen Martín Gaite: A rachas (1976)

Versións:
Carmen Martín Gaite: Libros y papeles; Poemas; 2000; Pista 20



*[Publicado orixinalmente na revista La Ilustración Poética Española e Iberoamericana, nº 8, xuño de 1975, coa dedicatoria «para Chicho [Sánchez Ferlosio]». Carmen Martín Gaite: Obras Completas; T.III: Narrativa breve, poesía, teatro; edición de José Teruel; Galaxia Gutenberg / Círculo de Lectores, S.A.; Barcelona, 2010; ISBN: 978-84-672-3106-9.]

miércoles, 10 de octubre de 2018

Pidén

Resbaló el pidén por la sombra
hacia la sombra del pidén:
silbó, y la tarde se hizo sombra,
convocada por el pidén
que resbaló como una sombra
dando un silbido, como el agua,
y se vio pasar al pidén
entre la sombra y su silbido:
la cimitarra del pidén,
pluma sombría o agua aguda
rayo encorvado del pidén
corrió una sombra al matorral,
del matorral saltó una sombra:
silbó la sombra del pidén.

Pablo Neruda: Arte de pájaros (1966)

Versións:
Ángel Parra: El pidén; Arte de pájaros; 1966; Lado 2, Corte 1

martes, 9 de octubre de 2018

Letanía de Galicia

GALICIA digo eu ún di GALICIA
GALICIA decimos todos GALICIA
hastr’os que calan din GALICIA
e saben sabemos
     
GALICIA da door      
chora á forza
GALICIA da tristura
triste á forza
GALICIA do silencio
calada á forza
GALICIA da fame
emigrante á forza
GALICIA vendada
cega á forza
GALICIA tapeada
xorda á forza
GALICIA atrelada
queda á forza
     
libre pra servir libre pra servir
libre pra non ser libre pra non ser
libre pra morrer libre pra morrer
libre pra fuxir libre pra fuxir
     
GALICIA labrega GALICIA nosa
GALICIA mariñeira GALICIA nosa
GALICIA obreira GALICIA nosa
GALICIA irmandiña
GALICIA viva inda
     
recóllote da TERRA       estás mui fonda
recóllote do PUEBLO estás n’il toda
recóllote da HISTORIA estás borrosa
     
recóllote i érgote no verbo enteiro
no verbo verdadeiro que fala o pueblo
recóllote pros novos que vein con forza
pros que inda non marcou a malla d’argola
pros que saben que ti podes ser outra cousa
pros que saben que o home pode ser outra cousa
     
sabemos que ti podes ser outra cousa
sabemos que o home pode ser outra cousa

Uxío Novoneyra: Do Courel a Compostela (1988)

Versións:
Uxío Novoneyra: Letanía de Galicia; Do Courel a Compostela; 2010; Pista 4

lunes, 8 de octubre de 2018

Pídeme que te requiebre

19

Pídeme que te requiebre,
que te cubra de crisantemos y de rosas;
pero no me pidas
que te sea sincero,
como piden los comisarios y las novias.

No, señora de mis ansias:
eso no lo averiguarás por más que corras,
si te estoy hablando
desde el fondo del alma,
si engañándote estoy acaso a cada copla.

¿Cómo quieres que te quiera
y te haga declaración clara y redonda?
¿para que me quede
congelado en el dicho
y que luego por la palabra tú me cojas?

No: más bien haré de modo
que me escurra a tus artimañas imperiosas,
y te haré que caigas
en mi trampa, si vienes,
como cuentan de lo de Sísifo el eólida,

del que bien te acordarías,
si no fueras tan enemiga de memorias:
que una vez viniste,
como sueles, a verlo
y a decir silenciosamente: "Es la hora";

que él, fingiendo obedecerte,
te enredó en los tejemanejes de la lógica:
una cuerda fina
de una seda invisible
te tenía de tiempo atrás hilada a rosca;

conque así te habló: "Mancebo,
hace tiempo que te esperaba en la congoja
de que no llegabas
y que nunca acabase
esta vida desesperada y trabajosa.

Pero, puesto que has venido,
es el fin indudablemente. Así que toma:
coge por la punta
del cordel de mi vida,
que en su fin resumida está mi vida toda,

y si agarras por el cabo,
seré tuyo hasta las raíces de mi historia".
Conque tú, creído,
agarraste; y él, rápido,
hacia atrás se dejó escurrir por la maroma,

y de un salto al otro lado
se te puso, y como por eco allí "Perdona",
dijo "es que resulta
que también todavía
de mi vida quedaba atrás aquí una sobra;

pero, si te das la vuelta,
en un tris te apoderarás de mi persona".
Te volviste airado
y te echaste a atraparlo;
pero en tanto, a su vez giró al revés y en contra

estirando de la cuerda
y gritándote a las espaldas "Hola, hola,
eh, que estoy aquí:
píllame"; y cada vuelta
que te volvías se revolvía él otra y otra,

siempre "Estoy aquí" gritando;
que, diciéndote la verdad a cada torna,
vez a vez mentía
con verdades; y al cabo
te enrató como rapacillo su peonza,

hasta que quedaste atado
por su fuerza y por a la vez tu fuerza propia;
y al tenerte presa,
ni él ya nunca moría
ni ninguno de los mortales de su horda.

Cómo era el fin del cuento,
la verdad que ni lo recuerdo ni me importa;
pero tú bien puedes
entenderlo a tu modo
y sacarle la moraleja que te toca.

Yo te digo que en mentirte
mi saliva se gastará gota tras gota.
Dicen que el que avisa
no es traidor. No me creas.
No te creas ni lo que estoy diciendo ahora.

Agustín García Calvo: Libro de conjuros (1979)

Versións:
Agustín García Calvo: Conjuro; Concierto Canciones y soliloquios. Teatro Español de Madrid; 1982; Corte 6