un río que discurre mansamente,
lume abrasador, fértil semente,
futuro presentido e en sazón.
E foi labrando o tempo —luz, paixón—
o seu ser escuro e transcendente,
luindo o corazón de toda a xente
e conformando a terra e o torrón.
Galiza é unha agarda moi madura
que non permite plazos, dilaciós,
estancamentos, freos ou premura.
¡Abonda xa de laios e canciós!
¡Non queremos ser río de tristura
correndo pola vida a tropezós!
Manuel María: Poemas ao outono (1977)
Versións:
*[A versión musical de David Taboada remata cunha estrofa do poema Canción para cantar todos os días, da obra de Manuel María: Canciós do lusco ao fusco (1970).]
No hay comentarios :
Publicar un comentario