miércoles, 30 de abril de 2025

Un tute á morte

Xógaslle un tute á morte, ¡que fermoso!
Ou á ruleta rusa unha partida,
Pos na tempa o revólver suicida,
E tiras do gatillo, xuizoso.

Cobres co naipe falso, mentiroso,
A aposta da contraria: unha caída
Abondará para esnafrar a vida
E ser funambulista prestixioso.

Maldito do poeta ese destino,
Por querer ser maldito e asasino
De si mesmo e chegar antes á gloria.

Queimarase na praza como un bonzo,
Sen sospeitar que o seu cadáver mozo
Vai ser xulgado en falso pola historia.

Ramiro Fonte: O cazador de libros. A rocha dos proscritos [Poemas complementarios, 1994-2004] (2005)

Versións:

Víctor Aneiros: Un tute á morte; Brétemas da memoria; 2010; Pista 8

viernes, 25 de abril de 2025

miércoles, 23 de abril de 2025

Un soneto me manda hacer Violante

Un soneto me manda hacer Violante
que en mi vida me he visto en tanto aprieto;
catorce versos dicen que es soneto;
burla burlando van los tres delante.

Yo pensé que no hallara consonante,
y estoy a la mitad de otro cuarteto;
mas si me veo en el primer terceto,
no hay cosa en los cuartetos que me espante.

Por el primer terceto voy entrando,
y parece que entré con pie derecho,
pues fin con este verso le voy dando.

Ya estoy en el segundo, y aun sospecho
que voy los trece versos acabando;
contad si son catorce, y está hecho.

Lope de Vega: La niña de plata. (Acto 3º, Escena IVª) (1617)

Versións:

Ángel Corpa: Un soneto me manda hacer Violante; Cansonetos; 2007; Pista 1

domingo, 20 de abril de 2025

La Osa Mayor

Ésta es la Osa Mayor.
Cazada en junio 4,64
por un sputnik cazador.
(No tocar las estrellas
de la piel).
              Se solicita
un domador.

Nicolás Guillén: El Gran Zoo (1967)

Versións:

Nicolás Guillén: La Osa Mayor; Los poemas del Gran Zoo; 1967; Lado A, Corte 6f

jueves, 17 de abril de 2025

Un son para niños antillanos

Por el Mar de las Antillas
anda un barco de papel:
anda y anda el barco barco,
sin timonel.

De La Habana a Portobelo,
de Jamaica a Trinidad,
anda y anda el barco barco,
sin capitán.

Una negra va en la popa,
va en la proa un español:
anda y anda el barco barco,
con ellos dos.

Pasan islas, islas, islas,
muchas islas, siempre más:
anda y anda el barco barco,
sin descansar.

Un cañón de chocolate
contra el barco disparó,
y un cañón de azúcar, zúcar,
le contestó.

¡Ay, mi barco marinero,
con su casco de papel!
¡Ay, mi barco negro y blanco
sin timonel!

Allá va la negra negra,
junto junto al español;
anda y anda el barco barco,
con ellos dos.

Nicolás Guillén: El son entero (1947)

Versións:

Ana Belén: Son para niños antillanos; La paloma de vuelo popular; 1976; Pista 6




Paco Campos e Chaira: Polo mare das Antillas; Fonoteca 92, El Correo Gallego, nº 64; 1992; Cara A, Corte 2




Beatriz Márquez: Un son para niños antillanos; Palma sola; 2017; Pista 8

lunes, 14 de abril de 2025

La mezcla

No sólo
el fofo fondo
los ebrios lechos légamos telúricos entre fanales serios
y sus liqúenes
no sólo el solicroo
las prefugas
lo impar ido
el ahonde
el tacto incauto solo
los acordes abismos de los órganos sacros del orgasmo
el gusto al riesgo en brote
al rito negro al alba con su esperezo lleno de gorriones
ni tampoco el regosto
los suspiritos sólo
ni el fortuito dial sino
o los autosondeos en pleno plexo trópico
ni las exellas menos ni el endédalo
sino la viva mezcla
la total mezcla plena
la pura impura mezcla que me merma los machimbres el
        almamasa tensa las tercas hembras tuercas
la mezcla

la mezcla con que adherí mis puentes

Oliverio Girondo: En la masmédula (1956)

Versións:

Oliverio Girondo: La mezcla; Oliverio Girondo por él mismo. En la masmédula; 1962; Lado A, Corte 1

viernes, 11 de abril de 2025

Un santo

Tanto que camiñéi, camiñéi tanto
que me afoguéi no tempo e fun suicida.
Tanto que camiñéi, perdín a vida
i estóu tocando xa meu camposanto.

En verdá i en mentira me levanto…
En longa soedá, fonda ferida
fuxíu a miña vida desvivida
e son pola door cáseque un santo.

Un santo. Anque o Esprito cinza sexa,
anque sexa unha nube en que medite.
Santo dun camposanto sin eirexa.

Anque de Deus a terra esté valeira,
anque brasfeme, ás veces, e me irrite.
Santo da nada escura, anque non queira.

Antón Tovar: O vento no teu colo (1974)

Versións:

Anxo Rei: Tanto que camiñei; A rabela da pluma; 2006; Pista 1

miércoles, 9 de abril de 2025

La luz dudosa despierta

              XV

La luz dudosa despierta,
Pero la noche no está;
Hacia las estrellas va,
Sobre el horizonte alerta.
El aire tierno concierta
Con esta cándida hora.
¿Qué labio forma sonora
Dio a esa risa? La ventana
Traza su verde persiana
En la enramada a la aurora.

Luis Cernuda: Primeras poesías (1924-1927) (1927)

Versións:

Joselito Vélez: La luz dudosa despierta*; Caballo, hombre, cartón; 1987; Cara B, Corte 4



*[A versión musical de Joselito Vélez está seguida por dous versos da derradeira estrofa do poema Desengaño indolente, da obra de Luis Cernuda: Primeras poesías, do ano 1927; pola derradeira estrofa do poema Ingrávido presente, da obra de Luis Cernuda: Primeras poesías, do ano 1927; polo comezo do poema Los árboles al poniente, da obra de Luis Cernuda: Primeras poesías, do ano 1927; e polas dúas derradeiras estrofas do poema Los muros nada más, da obra de Luis Cernuda: Primeras poesías, do ano 1927.]

viernes, 4 de abril de 2025

Un maestro de Job

Mis amigos me tratan horriblemente
Mis amigos me tratan de loco
Durante el día soy todo suspiros
Durante la noche me baño en lágrimas
¿Qué te he hecho Dios tú no tienes la culpa
de lo que me pasa?
Durante meses soy gritos
Durante años la tristeza es mi traje de calle
y mi pijama
Cuando como invoco el nombre de la diosa
Así pienso que la gloria de Dios
me llegará
Me llegará

Carlos Edmundo de Ory: El rey de las ruinas (1947-1965) (1969)*

Versións:

Fernando Polavieja: Un maestro de Job; El desenterrador de vivos; 2006; Pista 13



*[Esta obra foi publicada orixinalmente na revista Papeles de Son Armadans, Palma de Mallorca, 164, en novembro de 1969. Posteriormente pasou a formar parte do ciclo La flauta prohibida, incluida na Colección Guernica, publicada pola editorial Zero/Zyx, Madrid, 1979.]

miércoles, 2 de abril de 2025

El pueblo

Un pueblo cuyo asunto era ser gente
ocupada en volverse biografía.
A tres pasos de campo, Andalucía
era un río cruzado por un puente.

Un sol como si Dios tuviera frente
y supiese sudar. El sol que un día
se hizo carne de luna. El que vendría
a juzgar a la sed, siendo inocente.

Mujeres vendimiadas en sus hijos.
El aire en propiedad, hecho cortijos.
Y nubes genealógicas: las parras.

…Y cuando el día era otro muerto, un hombre
se acordaba del sol viendo su nombre
bajo el ronco ciprés de las guitarras.

Antonio López Luna: Memoria de la muerte (1968)

Versións:

Aguaviva: Un pueblo; Poetas andaluces de ahora; 1975; Lado 1, Corte 9