que me afoguéi no tempo e fun suicida.
Tanto que camiñéi, perdín a vida
i estóu tocando xa meu camposanto.
En verdá i en mentira me levanto…
En longa soedá, fonda ferida
fuxíu a miña vida desvivida
e son pola door cáseque un santo.
Un santo. Anque o Esprito cinza sexa,
anque sexa unha nube en que medite.
Santo dun camposanto sin eirexa.
Anque de Deus a terra esté valeira,
anque brasfeme, ás veces, e me irrite.
Santo da nada escura, anque non queira.
Antón Tovar: O vento no teu colo (1974)
Versións:
Anxo Rei: Tanto que camiñei; A rabela da pluma; 2006; Pista 1
No hay comentarios :
Publicar un comentario