Louvanza dos nomes enxebres

(Muiñeira sen música da toponimia valdeorresa)

Volten a Valdeorras os nomes xenuínos:
Non máis «Correjanes» nin «Vega Molinos»;
sin Veiga Muíños e máis Correxais,
pois xa os «castrapismos» están por demais.
Arriba Penouta e abaixo «Penota»,
que é nome en «castrapo» e rima con «jota»;
afora «Jaoaza», nome cacofónico,
adiante Xaguaza, enxebre i eufónico.
Non trocar por feles os galaicos meles,
pronunciando «El Barco», «La Puebla» e «Bajeles»
e «Vega de Cabo», «Villoria», «Otarielo»
e «Puerto Morisco» e «Repuricielo»
e ata, Deus me salve, nomeando a Fiais
en «supercastrapo», decíndolle «Hilais».
Hai xentes capaces (é cousa de rir)
de, ao pobo de Córgomo, «Kuérgamo» decir;
hai xentes capaces (cousa é pra chorar)
de, ás mesmas Gralleiras, «Grajeras» chamar,
e, da Rodeleira, facer «Ruedelera»,
(víchedes vosoutros cousa máis pavera?).
Que Deus lles perdoe a feble cultura
aos que esmendrellaron a nomenclatura,
traducindo os belos nomes de Valdeorras
ao feio «Castrapo», da linguaxe as borras,
xerigonza, xiria, xermanía impura
que é do castelán, a caricatura…!
Xentes valdeorresas, voltade á eufonía
dos nomes antergos, baril fidalguía:
Que na nosa fala, de fina enxebreza,
de lene dozura, de egrexia nobreza,
do noso Valdeorras, benquerido lar,
os pobos e vilas volvamos a nomear.

Florencio Manuel Delgado Gurriarán: Cantarenas (Poemas 1934-1980) (1981)

Versións:

Anxo Rei: Cantar dos topónimos; Fronteira de cegoñas; 2003; Pista 11