Toque de oración

O que máis xuraba era quen máis cría.
Lembro o aceno daquel mendigo,
disparando torta
a piadosa maldición.
Se as pedras falasen,
como Lucas quería,
terían esa mesma precisión.
Pelexaba con Deus,
ao xeito dun sparring
contra o Gran Campión.
Á terceira palabra
escachizou o ceo
e un lixo de lusco-fusco
cegoulle a visión.
Para el foi a moeda de miña nai
e o cicel da lembranza.
Tamén eu hei probar
alzar
cara ao máis alto
as palmas e a queixada:
Deteña esta guerra,
ordénollo, Señor!

Escribín xa unha carta ao xornal,
vinte liñas de suco ben domado,
onde omitín o que máis me importaba:
Chegará o 18 de maio a Reykiavik
a andoriña exipcia
como todos os anos e hai xa miles?
Tamén asinei un manifesto
dirixido ao presidente.
En termos sensatos,
é dicir, lamentábeis.
Invoquei a paz con moita xente
e sentín nos beizos as cóxegas de terra
desta palabra que lisca entre flores
como unha rata do camposanto.
A miña derradeira esperanza é vostede, Señor,
Deus Pai Taciturno.
Vexo que o presidente o trata con moita confianza.
Mesmo din que vostede está no allo,
que é Il Capo dei capi, o Don, o Mero mero.
Permítame que garde as distancias.
Eu non comparto esa camaradaxe.
Só conservo un electrón de fe,
é dicir, o chisco invisíbel,
a vergoña.
Por razóns de publicidade,
permítame que o maldiga dende o máis baixo,
abaneando na rúa da Merda,
tamén chamada Verea do Polvorín,
afogada a miña alma nun tetrabrik de viño Don Simón,
mentres Isaías,
bo e pelma,
me predica dende a outra beira:
«Como é que caíches así,
luz da mañá?».

No nome da culpa,
no nome do pecado,
no nome do pegañento medo
que carena os meus ósos,
esíxolle, Señor, que deteña esta guerra,
ordénollo, Señor.

Manuel Rivas: A desaparición da neve (2009)

Versións:

Manuel Rivas e César Morán: Toque de oración; A desaparición da neve; 2009; Pista 4