Nimbos

Se é que o poema é só un nimbo de lus
que os ollos cegos póñenlles as cousas
soñadas, ou amadas nas teebras,

das cousas que xa foron e se foron
pro siguen sendo e non se van xa máis,
das sombras que, xogando cos meus ollos,
na miña vida en lume se enxeriron,

eu deixo eiquí os nimbos, coma cinza
de rosas que onte encheron de perfume
o mundo, morto xove, dalgún soño.

Xosé María Díaz Castro: Nimbos (1961)

Versións:

2naFronteira: Nimbos; Zapatiños para Díaz Castro; 2014; Pista 1