O clube dos poetas mortos

                                                aquí lanzamos a áncora na terra fecunda.
                                                            Tristán Tzara. Manifiesto dadá 1918

Agora, xa son deses homes que fuman sen présa nos bancos do paseo,
deses que aceptan conversar cunha descoñecida por un sorriso,
deses que beben nos bares solitarios lucindo unha mirada corsaria,
pero non son ricos.

Deses que se encontran coa vellez de súbito,
cando aínda crían que estaban gozando dos últimos estertores da infancia,
deses que arrastran a luz das ideas, cun cansancio secular,
e revolucionan coas súas palabras
as Atlántidas asulagadas nas almas dos oficinistas,
pero non son ricos.

Deses que liquidarían un kilo de vida por un polvo cunha indíxena,
deses que se xogan á ruleta rusa da aventura a súa estabilidade económica,
deses que falan cos vellos
sobre a corrupción das sensibilidades no mundo actual,
deses que len nos demais o seu destino
e recoñecen noutros a súa propia traxedia,
pero non son ricos.

O outro día, unha adolescente miroume dun xeitro tan… tan así,
que non puiden evitar dicirlle:
—Ei, pequeniña ¿a que agardas para ingresar no Clube dos Poetas Mortos?
E ela cruzou o abismo
                                    e fodimos xuntos
e fomos felices
                        e ricos,
                                    eternamente ricos,
moi ricos,
                riquísimos.

Lino Braxe: O longo día acaba (2002)

Versións:

A caricia da serpe: O clube dos poetas mortos; A caricia da serpe; 2005; Pista 10