porque temos que chamar polos irmaus,
anque a sombra i o vento nos escoite,
anque nos aten esprito, pés e maus.
Anque o noso carro parta polo eixe
e coma o demo beleza e poesía.
Anque o sono ronde e non nos deixe
saír cara o sol, á luz do día.
Non podemos durmir, anque a canseira
nos peche o corazón, ollos e mente.
Temos que espertar. E nesta xeira
berrarlle a todo o mundo, a toda a xente:
“¡Estamos enterrados entre nebras,
estamos afogados entre prantos!
¡Temos que basoirar tódalas tebras,
sepultar os arrepíos i os espantos!
Temos que encamiñarnos pro albor
i andar polo chao con pé seguro.
¡Temos que sementar amor e máis furor
para colleitar espranza e máis futuro!”
Manuel María: Canciós do lusco ao fusco (1970)
Versións:
A Quenlla: Canto de esperanza; Os tempos ainda non, non son chegados; 1986; Cara A, Corte 8
A Quenlla: Canto de esperanza; As nosas cancións, vol.2; 1998; Pista 7
(Reedición da versión do disco Os tempos ainda non, non son chegados, do ano 1986.)
No hay comentarios :
Publicar un comentario