Resucitado

      Onde escuramente comeza nos ollos
aquel corpo de min mesmo isolado:
unha auga quezais, que se amosa por dous pozos xemeos.
De onde vén, pondo un goto de sangue na memoria,
esquiva verba se non vai cantando
peito de meu cedido á terra dime.
      Este é o áer descalzo de pé e perna,
onde ergo unha man a sombra esperta
e retornan o sono e a vaidade. Home!
      Soamente, Francesca, a cinza dos teus beizos
—a desexada sorrisa por quen levo
un amargo coitelo e unha hedra—
      e o po dourado dos teus cabelos deixo
caír no chan do vento esparexidos.
Esto perdo, meu ben, se aquí regreso.
      Cedo é sempre acolá. País-sen-Nome:
pois onde vai o corpo sempre amanece.
Dime se poido desenterra-los días.

Álvaro Cunqueiro: Herba aquí e acolá (1980)

Versións:

César Morán: Resucitado; Haberá primavera; 2011; Pista 13