Ruada

O ventiño namorouse
da rosa dunha roseira,
negoulle a roseira a rosa
e o vento fuxiulle coela.

O melro, no amañecer,
anda a cantar
            —Ai ruíña,
            conqueriu galán vento
            branca rosiña.

Por namorarse o ventiño
da rosiña da roseira,
leixou outra noiva (a ponla
dun piñeiro) dando queixas.

Láiase o arume da ponla
e anda a cantar.
            —Ai ruada,
            ladroa foi do meu vento
            rosiña branca!

A roseira está a chorar;
o piñeiro está a carpir;
a rosiña e mais o vento
van lonxe, no seu fuxir.

O trobeiro reiseñor
anda a cantar.
            —Ai ruíña,
            ten amores co vento
            branca rosiña!

Mais cando se farte o vento
do amor da rosiña branca,
leixaraina nun camiño,
toda murcha e desfollada.
Daquela, a vella roseira,
ha de cantar.
            —Ai ruada,
            non máis fies do vento
            rosiña branca!

Florencio Manuel Delgado Gurriarán: Bebedeira (1934)

Versións:

Anxo Rei: O ventiño namorouse; Fronteira de cegoñas; 2003; Pista 3