The indian in his glade

(Elexía a Loís Pereiro)

                                                      E a morte non terá señorío.
                                                                  DYLAN THOMAS

Limpiei os meus ollos,
respirei fondo
e erguín os meus gastados setenta e oito kilos de carne
da mesa na que bebía.

Abrín o libro e ollei a foto,
a foto na que os dez nos mirábamos á vida
desde o alentó dun mundo que se nos ía.

E el que guapo estaba.
Mirei a Miguel Mato.
Sorrimos por todos.
Sabíamonos fieis a unha amizade enferma e silenciosa.
Pensei en Manolo e na súa caricia de irmán querido
—ese desfacerse de tambores nas pradeiras—
E entón decidino:
Fixen a maleta e marchei na procura do sol,
levaba o ódio á patria no corazón
e ansia de regresar recuperado,
libre de tanta miseria e desmesura
como nos últimos anos contemplei.
Amei o esplendor do sul,
dormín en frescas tabernas,
comprometinme nunha despedida de vo solitario.

Maldecín,
busquei pelexa
e só atopei a inmortalidade
na entreperna daquela muller.
No fondo dos seus ollos verdes
achei o corredor da luz que vence á morte,
e estreitei a man de Lois na outra beira.
Foi o resplandor da Confederación,
o adeus á vella Georgia,
o sable de Lee.

Agora só podo evocar a viaxe
ou retornar sobre un disco amado,
un poema,
unha bahía con piratas,
as cadeiras dunha india,
Maracaibo.

Se cadra fuxir.
Sitting Bull.
E ese desfacerse de tambores nas pradeiras.

Lino Braxe: A caricia da serpe (1999)

Versións:

A caricia da serpe: The indian in his glade; A caricia da serpe; 2005; Pista 5