que cai no chao como sinal escura,
oubea un can ó lonxe na espesura
da noite en soedá e eu teño medo.
O medo vai e ven, vai en segredo
e o corazón apértao con pavura.
O medo é una rara queimadura
que me tallou a risa xa ben cedo.
Fun concebido en medo, nil fun nado
e ó medo estou por sempre condenado.
Medo do aquén, do alén, medo de todo.
Un verme son de medo e inmóvil fuxo,
fuxo do medo ruín e nunca podo
ceibar na noite escura un aturuxo.
Antón Tovar: A nada destemida (1991)
Versións:
Anxo Rei: O medo vai e ven; A rabela da pluma; 2006; Pista 3
No hay comentarios :
Publicar un comentario