O falar das fadas

   Fálame n-esa fala melosiña
que celestiales armunias ten;
fálame n-o lengoaxe d' a terriña
        s' é que me queres ben.

   Se desexas provar d' o teu cariño
as tenruras, o fogo y-a pasion,
probas con me chamares «amantiño»
        que me tes moito amor.

   Se ch' eu digo que fôra meu encanto,
vivir sempre ond' a ti, xuntos morrer,
terás dito que sintes outro tanto
        con escramar «¡canté!»

   Chámame «mintireiro» s' enganada
d' o que che diga chegas á dudar;
«toliño» si ô falar, pol-a calada
        che roubo un bico ou mais.

   Fálame n-esa fala qu' espresando
tristuras, fai sentir ô curazon
non sei que morno acabamento brando,
        nin que vaga emocion.

   Fálame n-esa fala pracenteira
que cando goces espresarnos quer,
é mais leda qu' os tonos d' a muiñeira,
        é mais dolce que a mel.

   N-unha sola palabra dinos tanto
este noso falar feitizador,
q' unha pulla, un poema, a risa o pranto,
        condensa n-unha voz.

   Arrólame c' os ecos d' esa fala
que tan ben fai sourrir como chorar;
múseca que os oubidos non regala
        d' as xentes d' outro chan.

   Fálame n-o lenguaxe d' os gallegos
se me queres facer moito sentir;
n-a fala que hastra en lábeos de labregos
        non sei que ten pra min.

   Arrólame c' o ritmo regalado,
co-a sonora infinita vibracion
d' o falar poI-as fadas inventado
        pra meigar curazós.

   Xa de neno, esa fala melosiña,
o meu feitizo, a miña groria foi;
fálame n-o lenguaxe d' a terriña
        s' é que me tes amor.

Valentín Lamas Carvajal: Saudades gallegas (1880)

Versións:

Ana Kiro: A fala melosiña; Galega traballadora; 1982; Cara B, Corte 3