Pasa, río, pasa, río

Pasa, río, pasa, río, co teu maino rebulir; pasa, pasa antre as froliñas color de ouro e de marfil, a quen cos teus doces labios tan doces cousas lle dis. Pasa, pasa, mais non vexan que te vas ao mar sin fin, porque estonces, ¡ai, probiñas, cánto chorarán por ti! ¡Si souperas qué estrañesa, si souperas qué sofrir desque del vivo apartada o meu corasón sentíu! Tal me acoden as soidades, tal me queren afrixir, que inda máis feras me afogan, si as quero botar de min. I ¡ai, qué fora das froliñas véndote lonxe de sí ir pola verde ribeira, da ribeira do Carril!
Pasa, pasa caladiño, co teu manso rebulir, camino do mar salado, camino do mar sin fin; e leva estas lagrimiñas, si has de chegar por alí, pretiño dos meus amores, pretiño do meu vivir. ¡Ai, quén lagrimiña fora pra ir, meu ben, unda ti…! ¡Quén fixera un caminiño para pasar, ai de min!
Si o mar tivera barandas, fórate ver ao Brasil; mais o mar non ten barandas, amor meu, ¿por dónde hei de ir?

Rosalía de Castro: Cantares Gallegos (1863)

Versións:

Dolores Plata: Pasa río; Lúa descolorida; 1985; Cara A, Corte 3

Alfredo González Vilela: Pasa río; Diáspora; 1999; Pista 4

Najla Shami: Pasa río, pasa río; Na lingua que eu falo; 2013; Pista 9

aCadaCanto: Levoume o río; a rosa d’Adina; 2013; Pista 2