que aínda non soupo de min o seu refuxo.
Na serán chega á porta calado i altaneiro
i ergue a viga da noite no seu fuso.
Sei quen de min ditou un verso
que o mundo por enteiro derribou.
Aquel verso deixou en fondo texto
que logo en libro vello se trocou.
Hai peito que non sabe o seu camino
e ceguiño polo doutro vai andando.
¡Si el soupera que sin ave non hai niño!
A fonte que en mar en min aboia
non verte en craros días o seu canto.
¡Sabe a noite o que leva dela soia!
María Mariño: Palabra no tempo (1963)
Versións:
Manoele de Felisa: Cansado viaxeiro; De Felisa a María Mariño; 2007; Pista 1
No hay comentarios :
Publicar un comentario