Espranza xorda

Altos ían e ergueitos, iles, homes
do torrón, camaradas no silencio.
Por seu pe. Rexas mans, únicas armas,
concentradas en sí como durísimas
poutadas, pedra viva que latexa.
Ían lentos e miles e grisallos
entraméntra-la noite desataba
frio e negro decreto de silencio.
Camaradas sen luz, homes de terra,
pasaban torpes, como doces bestas,
ollos azul luxado e cos seus beizos
nun tremor despacioso ou desespero.
Ían reptando, multitude acéfala,
membro disforme, fluctuante grea,
materia invariable, terra iles,
esvaíndose lenta no silencio
de morte arrevoando e que nos queima.
Eu mireinos pasare ben desperto.
Non iles, iles non: os ollos densos,
seus ollos despoblados eran muda
testemuña de sono e de silencio.

Pero unánimes pes calcando a terra
da patria do traballo e do silencio,
pero tamén unánimes os dedos
da man, reconcentrados puños, eran
única espranza diste gran silencio.
Eu olleinos pasar, ían ergueitos.

Xosé Luis Méndez Ferrín*: Antoloxía popular (1972)

Versións:

Pilocha, Antón Seoane e Anxo Angueira**: Espranza xorda; De Voces Ceibes a Milladoiro. Unha memoria do Movimento Popular da Canción Galega: 1973-1978; 2013; Pista 3



*[Publicado baixo o alcume de Heriberto Bens.]
**[O recitado final na voz de Anxo Angueira.]