Teño unha estrela

Teño unha estrela noviña e campal
que sabe leer, escrebir e contar;

limpa, a miña constelazón
e léixaa enxebre como o seu corazón;

barre o sarego do meu luar
e fica albariño como o seu ollar;

beila no meu turreiro sen lecer
e tórnao ledo como un axouxer;

ten os ollos derramados
por mollar os meus sonos verdegados;

lávase na amañecida
no rego da miña vida;

peitéase na alborada
na fror da miña auga crara,

ínzame o ceo interior
de luz solene e mol;

e cóntame historias futuras
xa vellas nas miñas infindas lembranzas,
por Ela sei das xornadas heroicas e duras
que agardan a Jacobuslandia!

Teño de noiva unha estrela cordial
Ai quen como vós, luceiros, soupese leer e medir e contar!

Teño unha estrela, lembranza sen fin,
que muxe no tempo saudades para min;

apaña das rosas do meu sentimento
nas froumas do espazo e nos curros do vento,

é loura como un solpor
e ispida como unha dor;

nas pandeiradas do ensono
repenica para o seu dono…

alcendeuse ao se apagar
no serán de un Maio ledo
a esperanza do seu ollar
nas augas do meu segredo.

Ai, quen como vós, luceiros, soupese leer e medir e contar!

                                      1927

Fermín Bouza Brey: Nao senlleira (1933)

Versións:

Xosé Lueiro: Canción da boa estrela; Aire; 2005; Pista 3