Nela abrín regos e esparexín semente,
magoeina coa picaña,
esfarelei cadullos,
boteille esterco,
libreina de ervellaca e saramagos,
vina sedenta recibindo a choiva,
agarimeina
cos ollos e coas mans
e síntoa
fonte e placenta deste corpo,
deste eu que rebule
derriba da súa codia
feraz e xenerosa.
En pago de tal amor e tal achego
só lle pido
que me acolla na noite que ha de vir
e seguiremos xuntos
no derradeiro suco,
na canle derradeira.
Xosé Neira Vilas: Dende Gres (2004)
Versións:
Manoele de Felisa: Terra; Cantos de lembranza; 2014; Pista 7
No hay comentarios :
Publicar un comentario