de brancos cabelos
de enrugas de ouro
e de olliños cegos.
Érguese do leito
das foulas do mar
palpando os espazos
para camiñar.
Anda polo mundo
sen ver a onde vai
pois as estreliñas
lévana na man.
Envolta en néboas
hase de abrigar
pois como vai vella
tense de coidar.
Cando na outra noite
brúa o temporal
a lúa entre as tebras
tápase a tremar.
E así que o mal tempo
amainado vai
asoma a faciana
¡espalla o luar!
Luis Amado Carballo: O galo (1928)
Versións:

No hay comentarios :
Publicar un comentario