Noiturnio

       DO MEDO E DO ROMANCISMO

Acorre a miña sonata
que prega baixo a lumieira
      pol-a rúa,
namentres que, vagaxeira,
por antre nubes de prata
      vai a lúa.
   
Soidá morna da noite,
corazón que arde no vento
      bretemoso:
saloucante e doce acento
que non has ter quen t’escoite
      ¡saudoso…!

Medo das portas fechadas,
medo de todo o que axexa
      nos sombrizos,
(…e medo do que latexa
nas nosas almas, inzadas
      de cobizos.)
   
A mar a engullir estrelas:
A lúa crébana os remos
      en mil cachos.
Y-a canzón que non sabemos
ven a parolar co-as velas
      nos refachos.
   
Mentras tuas arelas vogan
nas augas craras e ledas
      d’un ensono,
¡vela por min, que m’afogan
as cen pantasmas inquedas
      d’un mal sono!
   
Na miña nao vagaxeira,
da Noite iréi, no segredo,
      en busca túa,
e do meu amor á veira,
adoitarás a ir, sin medo,
pol-os camiños da Lua…

       Buenos Aires, Xaneiro de 1923

Eduardo Blanco Amor: Nocturnos. Romances Galegos* (1928)

Versións:

2naFronteira: Noiturnio; Sons de Nós; 2015; Pista 8



*[Publicada orixinalmente na revista Nós, nº 18, xullo de 1923. Na obra Romances Galegos do ano 1928, aparece inxerida no capítulo: Nocturnos baixo o título: VI. Sonata ao Romantismo.]