Romance de feitizo de amor

                                  Arrimeime a un pino verde
                                  por ver si me consolaba…

Arrimeime a un pino verde
contando estar acollido,
menos da choiva do ceo
que do meu propio feitizo.
Pedinlle consolo ao ar
pasouse o ar fuxitivo;
pedinlle consolo ás augas
de min se arredraron rindo;
senteime á veira da mar,
¡atopeime tan cativo!
Quixen deprender coas olas,
soio deprendín sospiros;
quixen parolar coas nubes,
tan outas non me sentiron.
Aos paxaros rexoubeiros
amostreilles o meu sino,
os paxaros peteiraron
no meu corazón ferido.
Funme consellar coas pedras
vellas coma o mundo mismo,
mostráronme a sua dureza
i eu entendín o seu dito.
Canso do longo penar
arrimeime a un verde pino
e faleille: ¿Entenderás
ti meu door, irmanciño?
¡I en troques de responder
botouse a chorar conmigo!

Eduardo Blanco Amor: Romances Galegos (1928)

Versións:

2naFronteira: Romance de feitizo de amor; Sons de Nós; 2015; Pista 11