a voz máis fleve e cativa
que deu o noso pobo,
a menos autorizada i armoñosa
a que crame na tebra,
no deserto,
no ermo e no baleiro.
(…)
Sobor desta terra vella,
raigaña de onde vimos
dende o orixe do tempo,
lembro a historia dos meus
que sucumbiron ó ferro
dos conqueridores,
ás razós dos poderosos,
á avaricia dos máis fortes.
A historia do meu país,
as dores da miña matria,
os días do meu pobo
son un suma e sigue,
unha conta aberta
e non saldada.
(…)
Estamos debaixo deste
ceo cincento
que ten a cor da pérola
e da espranza,
inmenso mar
sulcado por nubes
que avanzan como
naos misteriosas,
como fatos de ovellas,
como manadas
de touros desmandados,
como bandos de cervos
que percuran
unha fonte
que non estiñe
endexamais.
Eiquí estamos agardando
que unha raiola de sol
quente os nosos osos
tolleitos de friaxe
i arrepío.
Hai séculos
que estamos a vivir
como sombras,
como pantasmas,
como teipas,
como cadavres.
Semellamos feitos
de algodón,
Somos como a néboa
que cobre a nosa terra,
temos unha voz
tan imperceptible
que case non se escoita.
Non poseemos a forza
do mar petando
contra os cons,
non somos como
o furacán
ou o trebón.
Semellamos case unha
caricatura paifoca,
deseñada
sen forza e sen vigor.
(…)
Deixámonos domesticar
como galiñas
—salvo escepciós
moi honrosas—,
sempre decimos que si,
—os non son minoría—,
que está moi ben,
que listo e que agudo
é o señor,
hai que ver canto sabe
e que ben fala.
Logo voltamos ó noso sono,
á nosa modorra de séculos
pois son moi escasos
os que se manteñen
alerta e vixiando.
Os que non dormen
espállanse
polo mundo adiante
para ganar un codelo
de pan onde se poida.
O país vaise desangando
dende séculos.
Vai estiñando amodiño
como unha vea de auga
no agosto.
(…)
Contempro con amor
os carballos destemidos;
os fortes castiñeiros;
os piñeiros musicales;
as abidueiras finas
como asubíos
e brancas como o mármore;
os amieiros de follas
cor de mel, habitados
por ventos e paxaros;
os freixos que, nos eixos
dos carros, son canción;
os salgueiros que se ollan,
fachendosos, nos regatos;
os bimbios delgados
i amarelos;
as mirteiras recendentes;
os buxos duros como o ferro;
as hedras i o acibro
sempre verdes;
os cipreses e loureiros,
tan serios, ergueitos
nos hortos familiares;
as carpazas,
as uces,
as carqueixas
os toxos de froles de ouro,
as xesteiras escuras,
as codeseiras.
(…)
Intelectuás que foron
—e ainda son
para o seu proveito—
a flor e nata
de Galicia
dixéronnos
—e seguen a repetilo
sen cansarse—
que somos moi agudos,
agudísimos,
intelixentes,
sufridos
e honrados;
que temos a alma
revertendo lirismo,
que o noso pobo ten,
como ningún outro
pobo do mundo,
un fondísimo
senso do humor.
Todo esto dá risa.
Unha risa infinda,
fonda como o abismo.
Si nos analizamos
de verdade
e facemos autocrítica
sinceira e rigorosa
veremos que somos
un pobo
case en desfeita,
marcado polos
siños da morte.
(…)
Non sei si haberá
volta atrás,
si o tempo
pode ser recobrado,
si podemos acadar
unha espranza,
unha palabra útil,
unha fouce,
unha machada,
un berro,
un aturuxo,
unha bandeira.
(…)
A nosa Historia cabe
en poucas páxinas:
o sangue vertido
no Medulio,
as revoltas Irmandiñas,
Pardo de Cela,
a voz dos Precursores
ardendo
en luminosa profecía:
Faraldo,
Brañas,
Rosalía,
Curros,
Pondal,
os Mártires de Carral,
Vilar Ponte,
Cabanillas,
Alexandre Bóveda,
Castelao de Rianxo,
a ringleira sen fin
dos emigrados…
Ó lembrar
a nosa Historia
verdadeira
todo o noso ser
se pon en pé,
a nosa concencia
esperta alporecida,
ferve o noso sangue,
latexa máis forte
o noso corazón,
sentimos a forza
das raigañas
que nos xunguen
á terra
i o seu siño;
escoitamos como
a voz do vento
nos relata
os feitos memorables,
esquecidos adrede
nos manuales ó uso.
As árbores,
os camiños,
os penedos,
os ríos,
os cruceiros
gardan a lembranza
daquelo que nunca
poderemos esquecer
porque é o que
nos fai sentir pobo
e nos empuxa
cara un futuro
que temos que facer.
Manuel María: Aldraxe contra á xistra (1973)
Versións:
A Quenlla*: Romance I (Introducción); Os tempos ainda non, non son chegados; 1986; Cara A, Corte 1
Lembranzas; Cara A, Corte 2
A Historia de Galicia; Cara A, Corte 3
*[A versión musical do grupo A Quenlla componse dunha introducción, a xeito de romance, composta polo propio grupo, un recitativo da primeira estrofa do poema e a musicalización da primeira parte da segunda estrofa, nos cortes 1 e 2 respectivamente, reproducidos sen interrupción; e pola musicalización dunha estrofa da parte final do poema, no corte 3.]
No hay comentarios :
Publicar un comentario