A fouce do avó

Tres véce-la afiei: foi a primeira
cando, ardendo a seara a mailas meses,
segou tantas cacholas de franceses
que non colleran en montós na eira.

Foi a segunda cando, prisioneira
a patria dos teocráticos intreses,
esgazou tras mil loitas e riveses
do poder absoluto a ruín bandeira.

Pola vez derradeira afíoa agora...
—¿E para que, avoeliño? —escrama o neto,
póndose diante del, coa faldra fóra.

—Para que segues ti —repuxo inquieto—
o froito que eu semei, e que xa cora,
—dixo, e sorriu con risa de esquileto.

Curros Enríquez: Poemas soltos. Obras completas, vol.2 (1910)*

Versións:

A Quenlla: A fouce do avó; 30 anos con A Quella de amor, dor e loita; 2014; CD1, Pista 3



*[Publicado orixinalmente en El Heraldo Gallego, nº24, Ourense, 1874.]