Amigos vellos

        Cando antre as naves tristes e frías
            de alto mural,
cal elas fría, cal elas triste,
ó ser da tarde vou a rezar,
¡qué pensamentos loucos e estraños
á miña mente veñen e van!

        Xordo silencio que eu xa conoso,
que é meu amigo de anos atrás,
pero que é cheo doutras lembranzas,
pero onde o esprito parez que escoita
            eco mortal,
reina nos ámbitos da gran basílica
con misteriosa serenidad.

        Incertas sombras, raios tembrosos,
            cabo do altar,
pousan, vaguean, foxen i agrándanse
            de adiante atrás.
I o Santo Apóstol, sempre sentado
            no seu sitial
de prata e ouro, contempra inmóvil
con ollos fixos canto alí está.

        Quén fora pedra, quén fora santo
            dos que alí hai;
como San Pedro, nas mans as chaves;
co dedo en alto como San Xoán,
unhas tras outras xeneracioes
            vira pasar,
sin medo á vida, que dá tormentos;
sin medo á morte, que espanto dá.

        Logo se acaba da vida a triste
            pelerinax.
Os homes pasan, tal como pasa
            nube de vran.
I as pedras quedan..., e cando eu morra,
            ti, catedral,
ti, parda mole, pesada e triste,
cando eu non sea, ti inda serás.

Rosalía de Castro: Follas Novas (1880)

Versións:
Astarot: Mayo longo*; Longa noite de pedra; 2005; Pista 6



*[A versión musical de Astarot está intercalada polo poema Maio longo, da obra de Rosalía de Castro: Follas Novas, do ano 1880; que lle serve de estribillo.]