Queridiña dos meus ollos

Queridiña dos meus ollos, saberás como estou vivo nesta vila donde adoito dende que cheguín de Xinzo. Saberás como a Dios gracias i ó escapulario bendito non afogamos no mare como coidaba Xacinto que é tan valente, abofellas, como os alentos dun pito. Saberás como dempóis me puñeron moi vestido con roupa azul e amarela, cal andan todo-los quintos, e logo todos xuntados, inda máis de vintecinco, nos paseamos polas calles, que era mesmo un adimiro de tan majos como ibamos, de tan brancos e tan limpos. ¡Si me viras, queridiña, cal outras que eu sei me viron! Cada ollada me botaban xa de través, xa de fito... I eran meniñas graciosas con moita salsa no pico, mais ningunha deste peito poido arrincarme un sospiro, que o teu retrato alí estaba rabuñado paseniño,
que anque de onda ti partín, prendiña que tanto estimo, non vin soio, miña xoia, que ti viñeche comigo.
¡Si souperas cánto peno, si souperas cál me afrixo cando me acordo nas noites daqueles teus cantariños...! Ora en ti penso disperto, ora en ti penso durmido, e sempre en ti estóu pensando como si foses feitiso.
Seique meigallo me deche na festa do San Martiño, amasado cos teus dedos nunha bola de pan trigo. Mais non o sinto por eso, que anque me deras martirio, por vir de ti, queridiña, como un año recibírao.
Nada me distrái, Rosiña, da pena que por ti sinto;
de día como de noite este meu corazonciño contigo decote fala, porque eu falar ben o sinto,
un falar amoroso que me estremeso de oílo. ¡Ai!, qué estrañeza me causa e soidás e martirio, pois así cal el che fala, quixera falar contigo, cal outros tempos dichosos, dos nosos amores finos.
¡Cántas veces nos xuramos, cando lavabas no río ó pe dun alto salgueiro, antre risas e sospiros,
xa nunca máis separarnos, xa nunca máis desunirnos! Mais aqueles xuramentos, tal como rosas de espiño, lixeiriños se espallaron a un sopro dos ventos fríos.
Ora, co mar de por medio, ¡adiós, amantes cariños! Nin ti me ves, nin te vexo aló na beira do río,
naquelas crariñas noites de folga polos domingos.
As amoriñas maduran nas silveiras dos camiños, nasen as froriñas brancas por antre as canas do millo,
o río pasa que pasa, cantan nas ponlas os xílgaros, todo está verde e frondoso, todo está fresco e frorido; sólo nós, Rosa, faltamos naqueles verdes campiños.
Rosiña, dame un consolo para este dolor que eu sinto. ¡Ai, que os recordos me matan! ¡Ai, que acabarán comigo!
Di si inda me queres moito, mándamo a decir pretiño; dime si garda-lo pano que che din por San Benito, que o merquéi na quinta feira por doce cartos e pico.
Dime tamén si deprendes pola cartilla de Cristus a ler como me ofreceches para ler os meus escritos, que en sabendo algunhas letras dempóis irás traducindo. Eu xa lle perdín o medo a escribiduras e libros, pois fago uns palotes netos de que eu mesmo me adimiro, tan grandes como fungueiros e máis gordos, si non minto.
Adiós, espreciós che mando polo burro de Camilo, que non sei cál che dirá estas cousas que lle esprico; mais sabe, miña Rosiña, Rosiña de doce olido, que si ti xa ler souperas os palotes que eu escribo, escribírache unha carta nas alas dun paxariño.

Rosalía de Castro: Follas Novas (1880)

Versións:

Najla Shami: Ora en ti penso; Na lingua que eu falo; 2013; Pista 6

aCadaCanto: Dende a Limia; a rosa d’Adina; 2013; Pista 1