¡solta-me, solta-me!
O dia foi para min xabre movedizo,
mar sen ribeiras será a noite…
Incertidume: longo camiño cheo de foxas
cubertas pola herba verde da esperanza
para os pes do pensamento, camiñante arripiado
polo que garda o porvir nas suas urnas fechadas.
A noite é un gato negro no horizonte
acurrucado.
Cando a derradeira claridade,
báculo de luz que terma o meu esperar,
se durma,
el ha dar o seu brinco elástico.
E porá-lle ao ceu a sua funda de loito,
e ao dia o seu antifaz de sombra,
e arrañará coas suas poutas no meu corazón ferido,
e as adoas dos seus ollos encherán da sua luz glauca de feitizo
da miña alma as congostras.
A noite será estronício de meigas.
A noite será fiandeira enloitada
que irá fiando o manelo dos desacougos
para facer un mantel à miña desesperanza.
Escorrentado polo moucho do medo,
pola aperta da angúria tolleita as asas,
a tumbos tolos dos seus pes ineptos,
o paxaro do noso fugirá à península da madrugada.
Polo istmo do abrinte chegará a ela, magoada e desfeita,
a miña alma, sangrenta e esgazada.
Ricardo Carballo Calero: Vieiros (1931)
Versións:
Celia Pía: A noite é*; Musicando Carvalho Calero** (VVAA); 2020; Pista 14
*[A versión musical de Celia Pía está seguida de fragmentos do poema Evocazón da infancia perdida, da obra de Ricardo Carballo Calero: Vieiros, do ano 1931, e de parte da primeira estrofa do poema Saudade dun pasado, da obra de Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado, do ano 1934.]
**[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]
No hay comentarios :
Publicar un comentario