houbo un tempo,
un tempo en que cantaban os paxaros
e as rosas florecian
às beiras dos camiños.
As ditas, de mans dadas,
percorrian o mundo.
E as eu bicaba, no penasco dondo.
E sabia enxoitar o pranto das estrelas.
Houbo un tempo en que as mulleres tiñan as fazulas rosadas
e sobre a terra había unha cúpula azul.
e nela un rosetón de ouro.
Un tempo en que a luz non era só unha verba.
En que os jardins eran bosques domesticados
por unha man de neve e de pureza.
Cando existia a arage, e a pomba, e a mar, e a arela.
Foi no país lonjano do abrente da miña vida,
cando ainda ti non chegaras a ela, peregrina.
Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado (1934)
Versións:
Celia Pía: A noite é*; Musicando Carvalho Calero** (VVAA); 2020; Pista 14
*[A versión musical de Celia Pía está precedida por fragmentos dos poemas Profecía da noite amargurada e Evocazón da infancia perdida, da obra de Ricardo Carballo Calero: Vieiros, do ano 1931.]
**[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]
No hay comentarios :
Publicar un comentario