miércoles, 3 de febrero de 2021

Saudade dun pasado

Houbo,
houbo un tempo,
un tempo en que cantaban os paxaros
e as rosas florecian

às beiras dos camiños.

As ditas, de mans dadas,
percorrian o mundo.
E as eu bicaba, no penasco dondo.

E sabia enxoitar o pranto das estrelas.

Houbo un tempo en que as mulleres tiñan as fazulas rosadas
e sobre a terra había unha cúpula azul.
e nela un rosetón de ouro.

Un tempo en que a luz non era só unha verba.

En que os jardins eran bosques domesticados
por unha man de neve e de pureza.

Cando existia a arage, e a pomba, e a mar, e a arela.

Foi no país lonjano do abrente da miña vida,
cando ainda ti non chegaras a ela, peregrina.

Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado (1934)

Versións:

Celia Pía: A noite é*; Musicando Carvalho Calero** (VVAA); 2020; Pista 14



*[A versión musical de Celia Pía está precedida por fragmentos dos poemas Profecía da noite amargurada e Evocazón da infancia perdida, da obra de Ricardo Carballo Calero: Vieiros, do ano 1931.]
**[Concurso musical organizado pola AGAL (Associaçom Galega da Língua) en colaboración coa CRTVG e a Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, para conmemorar o ano das Letras Galegas 2020, adicado a Ricardo Carballo Calero.]

No hay comentarios :

Publicar un comentario