A lúa, branca pastora

Ten sede a avenza das nubes
e baixa a beber ao río;
pérdense algunhas ovellas
antre os carballos espidos.

            A pastora lúa,
            coas mans de luar,
            acénalle ao vento
            quen, ladrador can,
            pola carballeira
            vainas a buscar,
            e aos eidos do ceo
            vólveas a levar.

Ao sintirse magoadas
polas poutas das estrelas,
cara á banda de Santiago
todas dan sebo ás canelas.

            A pastora lúa
            incírralle o vento
            ó fato e tras del
            bótase correndo,
            mais as ovelliñas
            fúxenlle con medo,
            e, polo horizonte,
            pérdense tremendo.

Correndo o vento tras delas
foi bater contra uns penedos,
esnaquizou a cachola,
ficou ouveando e morrendo.

            A lúa, branca pastora,
            toda a noite anda a chorar;
            polo vieiro de Santiago
            fuxíronlle avenza e can;
            ha de vir seu pai o sol,
            tenlle medo ao seu rifar
            e corre, enantes que veña
            tras do monte a se agachar.

Florencio Manuel Delgado Gurriarán: Bebedeira (1934)

Versións:

Anxo Rei: Branca pastora; Fronteira de cegoñas; 2003; Pista 9