Tempro deserto

Como acendida lámpara en estreito
           Pechado camarín,
Así, n’o santuario d’o meu peito
           Arde unha lus sin fin.

Cand’a sua llama gunizando lenta
           Boquea e vai morrer,
Sopro de fé seu pálido alimenta
           E vólvese acender.

Mais d’o meu peito n’a profunda calma
           Non hai altares… Ah!
A lámpara d’o tempro d’a miñ’ alma
           A quén alumará?...

Si algún topas, viaxeiros d’esta vida,
           En que creades vós,
¡Poñeino ante esta lámpara acendida,
           Que está esperand’ un Dios!

Curros Enríquez: Aires da miña terra (1880)

Versións:

María do Ceo: Tempro deserto; No bico un cantar; 2010; Pista 3