Unha vez tiven un cravo

Unha vez tiven un cravo           cravado no corazón, i eu non me acordo xa si era aquel cravo           de ouro, de ferro ou de amor. Soio sei que me fixo un mal tan fondo,           que tanto me atormentóu, que eu día e noite sin cesar choraba cal choróu Madalena na Pasión.           “Señor, que todo o podedes           —pedínlle unha vez a Dios—
daime valor para arrincar dun golpe           cravo de tal condición”.
E doumo Dios, e arrinquéino;           mais… ¿quén pensara…? Despóis           xa non sentín máis tormentos           nin soupen qué era delor; soupen só que non sei qué me faltaba           en donde o cravo faltóu, e seica, seica tiven soidades           daquela pena… ¡Bon Dios! Este barro mortal que envolve o esprito           ¡quén o entenderá, Señor…!

Rosalía de Castro: Follas Novas (1880)

Versións:

Emilio Cao: O cravo; Amiga alba e delgada; 1985; Cara A, Corte 5

Maite Dono: O cravo; Corazón de Brief; 1998; Pista 4

Aid: Unha vez tiven un cravo; Rapoemas; 2012; Pista 8