asoballaron a fol aldean
Pero o muíño da canle enxoita
moe cantares pró noso pan.
“Unha noite no muíño”…
A Lúa furou as tellas
e o silencio vai nomeando
tódalas súas noivas vellas.
A estrela da canle enxoita
dorme na adoa que escintila
bágoas de horas
Xa teñen mozas e cantares
as mos eléctricas da vila.
O émbolo fecha.
coma unha batuta
o compás dos poemas de novos manuaes
O muíño da aldea
comporanos un prólogo
prós leutores sentimentaes.
E calquer día…
…as nosas bibriotecas
indixestadas de velocidade
emigrarán á beira do río aldeán
Para que o muíño da canle enxoita
volva moer cantares pró noso pan.
Manoel Antonio: Foulas (1972)*
Versións:
*[Manoel Antonio: Obras completas. Tomo I: Poesías; edición, limiar e notas de Domingo García Sabell; editorial Galaxia; Vigo, 1972.]
No hay comentarios :
Publicar un comentario