Luísa Sorriso

Sorri-me, Luísa Sorriso.

Sempre ela está silenciosa,
pra non desfacer, falando,
o triángulo da sua boca.

Qué ben debe de saber
a améndoa da tua faciana,
mollada en mel do teu pelo.
¿Deixas-me probá-la?

Pero ti, sempre a sorrir,
calas.

Como unha fotografía
de ti mesma, silenciosa.
pra non desfacer, falando,
o triángulo da tua boca.

O triángulo da tua boca
forman-no duas gueivotas.
Duas, voadoras
e roxas.

Por un ceu de nubes brancas
e rosa,
voan,
unha porriba da outra.
Polo ceu da tua faciana.
Unha paira;
a outra
leva ergueitas as asas.

Paxareiro é o teu siléncio,
Luísa Sorriso, que as garda.
O cazador dunha verba
pode matá-las.

Ricardo Carballo Calero: O silenzo axionllado (1934)

Versións:

The Tetas’Van: Luisa Sorriso; Musicando Carvalho Calero (VVAA); 2010;

Esquios: Luisa Sorriso; Musicando Carvalho Calero (VVAA); 2010;