SONS DE TUROQUA: Alborada

viernes, 25 de mayo de 2012

Alborada

I
Vaite, noi- te,—vai fuxin- do.—Vente auro- ra,—vente abrin- do,—co teu ros- tro,—que, sorrin- do,—¡¡¡a sombra espanta!!!

¡Canta, paxariño, can- ta—de ponliña en pon- la,—que o sol se levan- ta—polo monte ver- de,—polo verde mon- te,—alegrando as her- bas,—alegrando as fon- tes!...

¡Canta, paxariño alegre, canta! ¡Canta porque o millo medre, canta! Canta porque a luz te escoite, canta! Canta que fuxeu a noite.

Noite escura logo ven e moito dura co seu manto de tristura. Con meigallos e temores, agoreira de dolores, agarimo de pesares, cubridora en todo mal.
¡Sal...!

Que a auroriña o ceu colora cuns arbores que namora, cun sembrante de ouro e prata teñidiño de escalrata. Cuns vestidos de diamante que lle borda o sol amante antre as ondas de cristal.

¡Sal...! señora en todo mal, que o sol xa brila nas cunchiñas do areal; que a luz do día viste a terra de alegría; que o sol derrete con amor a escarcha fría.

II
Branca auro- ra—ven chegan- do,—i ás porti- ñas—vai chaman- do—dos que dor- men—esperan- do—¡o teu folgor...!

Cor... de alba hermosa lles estende nos vidriños cariñosa, donde o sol tamén suspende, cando aló no mar se tende, de fogax larada viva, dempois leve, fuxitiva, triste, vago resprandor.

Cantor dos aires, paxariño alegre, canta, canta porque o millo medre; cantor da aurora, alegre namorado,
ás meniñas dille que xa sal o sol dourado;

que o gaiteiro, ben lavado, ben vestido, ben peitado, da gaitiña acompañado ¡á porta está...! ¡Xa...!

Se espricando que te esprica, repinica, repinica na alborada ben amada das meniñas cantadeiras, bailadoras, rebuldeiras; das velliñas alegriñas; das que saben ben ruar.

¡Arriba todas, rapaciñas do lugar, que o sol i a aurora xa vos vén a dispertar! ¡Arriba! ¡Arriba, toleirona mocidad, que atru- xaremos—cantaremos o ala... lá...!!!