esbagoada dos ollos dun ninguén
falando no papel fuxes no aquén
da morte que un mal deus no sangue frágoa.
¿Pra qué escribir un libro se é só agoa
a esbarar pola engrobia cara o alén?
Pluma que camiñando vai e ven,
cansa levas no bico a eterna mágoa.
Esgallarei a pluma coa que escribo
palabras pra ningures en riola
e deitareime a descansar nun prado.
Esgallarei a pluma de cautivo
e escoitarei o namorar da rola
esquecido da tinta e namorado.
Antón Tovar: A nada destemida (1991)
Versións:
Anxo Rei: Pluma que tes; A rabela da pluma; 2006; Pista 2
No hay comentarios :
Publicar un comentario