ser día, ser camiño ou gaita fina.
Non sei de onde vén a luz
e ignoro se teñen azas os garimos.
Non me preguntedes tampouco
se o corazón sinte a súa vida.
Eu somentes sei que quero ser
violín, quero ser río.
Os soños fóxenme. ¿Poden os soños
existir, ser paxariño…?
E a morte, o derradeiro camiño.
¿A morte é un ser vivo…?
E eu, pobre e esquecido poeta:
¿Por qué existo…?
¿O meu continuo morrer non será vida?
A estrela é inmutábel en sí mesma.
A estrela ten sentido.
O demais é vaguedade, sombra,
ou nome frío.
Manuel María: Advento (1954)
Versións:
No hay comentarios :
Publicar un comentario