¡Soia!

Eran craro-los días,
risoñas-las mañáns,
i era a tristeza súa
negra coma a orfandá.

Íñase á mañecida,
tornaba coa serán...;
mais que fora ou viñera
ninguén llo iña a esculcar.

Tomóu un día leve
camiño do areal...
Como naide a esperaba,
ela non tornóu máis.

Ó cabo dos tres días,
botóuna fora o mar,
i alí onde o corvo pousa,
soia enterrada está.

Rosalía de Castro: Follas Novas (1880)

Versións:

Víctor Aneiros: Soia; Heroe secreto; 2008; Pista 7