crara luz que non se apaga.
A miña, hoxe, en onte atopou
a Quen dela alumaba.
Cando soupen que era meu
o que de lonxe me viña,
pronto a miña luz morreu
afogouse na que había.
¡Canto se ve doutro día!
I el a ninguén prometeu.
¡Vai de longo a súa liña!
Vai de longo a súa liña
que ninguén nela volveu.
Cantiga deixou que nos diga…
María Mariño: Palabra no tempo (1963)
Versións:
Manoele de Felisa: Sabe o meu outono; De Felisa a María Mariño; 2007; Pista 8
No hay comentarios :
Publicar un comentario