A Mariquiña Puga

      Despedida*

Como ti vas pra lonxe
    i eu vou pra vello,
un adiós, Mariquiña,
    mandarche quero,
    que a morte é o diaño
i anda rondando as tellas
    do meu tellado.

Cando deixes as costas
    da nosa terra
nin lus nin poesía
    quedará nela.
    Cando te vaias
vaise contigo o ánxel
    da miña garda.

Pombiña mensaxeira
    de branca pruma,
fálalle ós emigrados
    da patria súa.
    Dilles, mimosa,
que deles apartada
    Galicia chora.

Dilles que prós seus lares
    tornen axiña;
que sin eles non queren
    pintar as viñas,
    regar os regos,
madurar as castañas
    nos castiñeiros.

Dilles que non hai terra
    millor que a nosa,
máis ridentes paisaxes,
    máis frescas sombras,
    máis puros ceos,
nin lúa máis lucente
no firmamento.

Dilles que súas obrigas
    eiquí os esperan,
¡e se onde elas non morren
    que se condenan!...
    ¡agora voa,
pombiña, e que te guíe
    Nosa-Señora.

            1886

Curros Enríquez: Poemas soltos. Obras completas, vol.2 (1910)

Versións:
Joaquín Deus: Un adiós a Mariquiña; Morriñas da miña terra; 1960; Lado 1, Corte 1



Juan Pardo: Adiós a Mariquiña; Adiós a Mariquiña. Ariola 11.543 (single); 1973; Cara A



María Manuela: Adiós a Mariquiña; Cantigas ao meu xeito; 1975; Cara 1, Corte 4



Alejandro Vargas e Xavier Díaz: Un adiós a Mariquiña; Descarga ao vivo. Cuba-Galiza (VVAA); 2009; Pista 4



*[Poema adicado a filla de D. Luciano Puga y Blanco, avogado que defendeu a Curros Enríquez no proceso seguido contra éste pola publicación de Aires da Miña Terra, acusado de ‘herexía e ataque á relixión’; antes da partida daquel, con toda a súa familia, cara Cuba, onde fora nomeado gobernador do Banco de España na Habana.]